One Step Closer (Yakın)

Ateş (fire)

Her şey güzel ilerliyordu ama şüphelerim vardı. Rüzgar beni gerçekten seviyor muydu? Yoksa tek amacı beni elde etmek miydi? Bunu nasıl anlayacağımı bilmiyordum, şüphelerim söz konusu olunca tüm duygularım, kararlarım anlamını yitiriyordu...

Birinin beni gerçekten sevebileceğine inanmıyordum, kendimi buna layık görmediğim içindir belki ama Rüzgarın ulaşılmazlığı beni etkilemek yerine şüphelerimi uyandırmıştı. Korkuyordum, çünkü rüyalarımda bile gelinlikle görüyordum kendimi ve Rüzgar'ın bundan haberi yoktu, haberi olsa gülerdi belki de. Evlilik düşüncesi olduğunu sanmıyordum. Onun için geçmişte kalan sevgililerinden ne farkım vardı? Bu da bir diğer soruydu ve soruların altında eziliyordum, güçsüz hissediyordum kendimi. Ona böylesine aşık olmuşken hayal kırıklığı yaşamak istemiyordum.

Rabia yanıma oturdu ve "Ne düşünüyorsun kara kara?" diye sordu. "Bilmem... İçimde şüpheler var. Rüzgar beni gerçekten seviyor mu sence?"

"Hilal... Saçmalıyorsun. Neden kendini bu kadar küçük görüyorsun sen? Gördüğüm en güzel ve çekici kızlardan birisin. Rüzgar da seni çok beğeniyor. Ve aynı zaman da seviyor da, gözlerinden, bakışından ve sana dokunuşundan anlıyorum ben bunu. Eğer evlilik konusunu kafana takıyorsan hiç takma lütfen. Bizim Umut'la ilk iki ayımız sadece beraber eğlenerek geçti ve ben 3. ayda şüphelenmeye başladım senin gibi. Birkaç ay boyunca düşünmeyi bıraktım ve sonra gördüm ki Umut'la aramızdaki bağ büyümüş, bizi içine hapsetmiş. Ve yazın nişanlanıyorum... Acele etme." yüzüğü gösterdi. Içimi okumuştu sanki. Haklıydı. fazla şüpheciydim. Her ilişki böyle başlar, böyle devam ederdi.

Bir şey daha vardı. Rüzgardan nefret ediyordum çünkü yıllarca yalnız bırakmıştı beni. Neden bu zamana kadar bekledi gelmek için? Yıllarca yağmurda kaldım. Gökkuşağını neden sakındı benden? Neden?

Hatırlıyorum, onu bulacağına inanan bir kızken gördüğüm her yolun sonunda onu beklerdim. Çevreye umutla bakardım her zaman. Ama gelmedi. Yıllarca bekledim ve geldiği zaman da şüpheleri uyandırdı.

Kafam çok karışmıştı ve gözlerimi kapattığım sırada telefonuma bir mesaj geldi. Rüzgar'dan.

"Seni çok özledim. Dışarı çıkabilir misin şu an?"

Hissetti herhalde. Ama umrumda değildi. Yalnız kalmaya ihtiyacım vardı. "Hastayım biraz. Daha sonra görüşürüz." of! Böyle olmak zorunda mıydı! Sevdiğim adamdan uzak kalmak zorunda mıydım ben? Ne yapacaktım tüm bu cevapsız soruları?

Ağlamaya başladım. Kendimden nefret ediyordum. Rabia odasından çıkıp yanıma geldi ve sordu: "Rüzgara neden yalan söyledin Hilal?" "Anlamıyorsun.. Güvenemiyorum ona." dedim. Haklı çıkmaya çalışamazdım çünkü aslında ona güvenmemem için bir sebep yoktu. "Tamam hilalcim, Rüzgar buraya geliyor. Derdini ona anlatırsın. Ben çıkıyorum. Hadi görüşürüz" dedi ve sinirle çıktı. Onu bile sinirlendirmişim o zaman Rüzgar kesin ayrılır benden ya. Napıcam! Offf! Salya sümük neredeyse bağırarak ağlarken kapı çaldı ve kapıyı açıp karşımda onu görünce tüm görünmez engeller yıkıldı, ben de yıkıldım. Kollarına bıraktım kendimi. Saçlarımı okşarken sakinleşmem için sözler söylüyordu. Nafile. Şimdi de onu bu kadar çok sevdiğim için ağlıyordum. "Gel." dedi ve banyoya götürdü beni. Küveti doldurdu ve kıyafetlerimi çıkardı. Karşısında çıplaktım ve o bakmıyordu. Sadece sakinleşmemi istiyordu. Su iyi gelmişti. Elimden tuttu ayağa kalkmama yardım etti ve havluyla vücudumu sardı.

Sonra sevgiyle sarıldı. Belki de tüm şüphelerim yersizdi. Neden işkence ediyordum ben kendime? Amacım neydi? Şımarık bir kız çocuğu olmaktan vazgeçmiyordum... Sebebi de annem ve babamdı, beni bu hale onlar getirdiler..

"Üzerini giy sonra da beni çağır tamam mı?"

başımı salladım ve odama gidip üzerime rahat bir şeyler giydim. Yanıma geldi ve yatağıma uzandık beraber. "Seni sevemez miyim? Neden bu kadar uzak görüyorsun kendini... Neden bu kadar korkuyorsun? Sen çok güzelsin, saf ve temiz. Dokunulmamış.. Ve en önemlisi ruhun aydınlatıyor karanlığımı. Güzel ruhun... Gitmemek üzere geldim senin hayatına. Sen de benim hayatıma geldin. Sen aydınlığım oldun.."