Հաջորդ օրը գնացի դասի ու չէի ուզում մենակ գնամ, զանգեցի Աննային, ասեցի որ ինձ սպասի։ Մտանք Մանկո։ Արամը չէր եկել դեռ։ Մի քանի րոպե Աննայի ու Մանեի հետ կանգնեցի, ու տխուր էի, Արամը եկավ, առանձնացավ ընկերներից, եկավ ու դասարանի աղջիկներին չբարևեց, եկավ մեզ բարևեց։
- Ինչ կա աղջիկներ?
- Բան չկա Արամ։
- Արամ,- հանկարծ Աննան սկսեց խոսել,- կարամ մի բան խնդրեմ։
- Հա, իհարկե։
- Միշտ երեկվա նման Անիին պաշտպանի, ինքը դրա կարիքն ունի։
- Խոստանում եմ։
- Յա Յա, լավ էր էլի։(ես)
- Անի դու սուս։(Մանե)
- Գնանք վերև։
- Անի կողքս ես նստելու?(Արամ)
- Չէ է, Արամ։
- Ա, գնա Անի։ Մենք չենք նեղանա, գիտենք ուզում ես գնաս։
- Մանե սուս մնա։
Արամը քմծիծաղ տվեց ու գնաց։ Գնացինք նստեցինք, եկավ դասղեկը։
- Բարև ձեզ, նստեք։ Անի մի հատ արի։
- Հա ընկեր Անանյան։
- Էտ երեկ ինչ էր եղել?
- Դե ընկեր Անանյան, դե...
- Էտ հարցը ինձ տվեք,- առանց հարցնելու մեզ մոտեցավ Արամը
- Ընկեր Անանյան, մի հատ հարց տամ, ձեր կարծիքով աղջկա ու տղայի միջև, բացի սիրային ընկերությունից, ուրիշ ընկերություն չի կարող լինի?
- Կարող ա։
- Դե ուրեմն ձեր շատ սիրելի դասարանի աղջիկներին ասեք իրանց բերանները փակ պահեն։
- Բայց իմ տղա, արժեր, որ երեկ նման բան անեիր, մի փոքր պատմության համար։
- Մի փոքր պատմությունից ես սենց բան չէի սարքի։ Ու խնդրում եմ, որ մի հատ ժողով անեք, որտեղ ես ու Անին չենք եղնի, ու բացատրեք սաղին, որ Աիից հեռու մնան։
- Լավ իմ տղա, բայց ապրես։ Ուսուցչանոցում բոլորը քո արածի մասին են խոսում, քեզ են գովում։ Ապրես։
- Կարող ենք նստել?
- Նստեք։
Էսօր էլի ընկեր Վահեի ժամն ունեինք։ Մտավ դասարան։
- Արամ, հույս ունեմ երեկվա արածդ չես կրկնի։
- Էտ ինձնից չի կախված։
- Հա չի անի ընկեր Վահե,- արագ մեջ ընկա ես։
Իմ համար նստած երգ էի լսում, եկավ կողքս նստեց։
- Կարամ ես էլ լսեմ։
- Հա իհարկե։
Անի լա նայի, ոնց են մեզ նայում։
- Թեթև տար։
- Տանում եմ։
- Արամ գալու ես քեֆին,- էս Սառան ա գալիս մեր մոտ։
Արամը չի պատասխանում։
- Արամ!
Ձայն չկա, նույնիսկ չի էլ նայում Սառային։
- Արամ, սրա պատճառով ինձ հետ նման կերպ ես վարվում։
Արամը վեր կացավ տեղից ու գոռաց։
- Սառա!
- Արամ, չգոռաս վրես։
Բոլորը լռեցին ու մեզ էին նայում։
- Ուրեմն դու կարաս մոռանաս մեր ընկերությունը հանուն սրա։
- Սառա բերանդ փակի, չվիրավորես, թե չէ արածներդ կբացահայտեմ։
Սառան սուս արավ ու գնաց։
- Արամ, արդեն ամաչում եմ դեմքիդ նայեմ։(ես)
- Լավ ես։
- Էլ նման բան չանես։ Հիմա ես կգնամ ներողություն կխնդրեմ։(ես)
- Դու ինչ-որ մեկին ասես «ներողություն», չեմ հավատա։
- Որքան էլ բարդ եղնի դա ինձ համար, բայց կասեմ։
- Լա դու փորձի ասես էլի։(Արամ)
- Լավ դե։
- Անի ինչքան ա Արամը քո համար վիճելու?,- չգիտեմ ինչի ընկեր Վահեն սկսեց ցածր տոնով հարցեր տալ ինձ։
- Ընկեր Վահե ես ինչ անեմ, ամեն մի բանից ջղայնանում ա։
- Քեզ շատ ա սիրում, ու ուզում ա անընդհատ պաշտպանի։
- Հա գիտեմ, ինքն էլ ա տենց ասում, ասումա « ոնց քրոջս կպաշտպանի, նենց քեզ եմ ուզում պաշտպանեմ»։
- Պարզ ա։ Բայց մի հավատա էդ ասածին։
Արդեն հոգնել եմ, հիմա էլ ամբողջ վարժարանը ինձնից ա խոսում։
Ինչ անեի, ում բերանը փակեի։ Բայց ինձ համար լրիվ մեկ էր ինչ էին խոսում։ Որովհետեւ իր համար ևս մեկ էր։
Ֆիզկուլտուրայի ժամին մաման զանգեց։
- Ընկեր Վահե մի հատ դուրս գամ։
- Դուրս արի։
- Ինչ ա եղել?
- Զանգում են Արամ
- Ով?
- Վայ։
Էտ ժամանակ, որ դուրս էի ուզում գամ, մի հատ տղա էր դռանը, որ ես դուռը բացեցի, բոլորը տեսան իրան։
Որ խոսացի ներս եկա, հարձակվեց վրես։
- Ով էր?
- Մաման։
- Էն տղեն ով էր?
- Ա! Շատ գիտեմ ով էր?
- Ճիշտն ասա։
- Սկսվեց։
- Խոսա։
- Արամ, հավես չունեմ։
- Խոսա։
ВЫ ЧИТАЕТЕ
ԴՊՐՈՑԱԿԱՆ ՍԵՐ
FanfictionԱղջիկը սիրահարվում է իր դասընկերոջը, ով նրա ամենալավ ընկերն էր դարձել։ Բայց նրանց վիճակված չէր միասին լինել, ուստի նրանք պետք է պայքարեին հանուն իրենց սիրո։ Վերջիվերջո կլինեն նրանք միասին թե ոչ?
