ԴՊՐՈՑԱԿԱՆ ՍԵՐ

Գլուխ 16

- Շատ եմ ասելու խոսաս։
- Բաց թող ձեռքս ցավումա։
- Ինչ գործ ունես իրա հետ?
- Արամ, քանի անգամ ասեմ, ուղղակի տեսա։
- Բա հեռախոսիդ ինչի էր զանգել?
- Արամ, բաց տող ձեռքս, ցավեցնում ես։
- Խոսա։

Աչքերիցս արցունքները գլորվում էին։

- Ինչի ես լացում?
- Որովհետև անտեղի կասկածում ես։ Դու դրա իրավունքը չունես։
- Ոնց թե?
- Հա, դու ով ես, որ ինձ ասես ինչ անեմ։ Եթե նույնիսկ ճանաչում եմ էտ տղուն, ինչ ես ուզում?
- Տենց?
- Հա։

Ոչ մի բան չասաց, ուղղակի լուռ նստեց կողքս։ Շատ էի ուզում ներողություն խնդրել։ Իրար նայեցինք ու ասացինք.
- Կներես։
Ժպտացինք:
- Արամ։
- Հն։
- Կներես։
- Հա դու էլ։
- Ուղղակի մի քիչ լավ չէի դրա համար տենց խոսացի։
- Հա ես էլ չգիտեմ ինչի նման կերպ վարվեցի։
- Էլ նեղացած չենք?
- Չէ։

Ու էտ ժամանակ թևը ուսիս քցեց։
- Ախ! Մի անի էլի, ցավում ա։
- Ինչի?
- Եսիմ, անհարմար եմ քնել։
Բռնեց թևիցս։
- Արամ ջան, խնդրում եմ մի անի էլի։
- Նեղվում ես?
- Չէ, ուղղակի ցավումա։
- Լա բացի թևդ։
- Ինչի?
- Բացի։

Թևս բացեց։
- Ես ով ա արել?
- Բան չկա, վեր եմ ընկել։
- Ու սենց կապտել ա?
- Հա։
- Ով ա արել?
- Դե...
- Ինչ?
- Մի հատ տղա։
- Ինչ?
- Դե, գնում էի, եկավ ճանապարհս փակեց։ Ես էլ ուզում էի գնամ, ձեռքս բռնեց, ուժեղ սխմում էր, ու որ տեսա, որ բաց չի թողնում, ու ցավում ա ահավոր, իրան խփեցի ու վազելով տուն գնացի։
- Ով ա էտ...
- Կարևոր չի։
- Ով ա?
- Երևանից ա։
- Ես չասի որտեղից ա, ով ա, անունը։
- Արամ, չեմ ուզում խառնվես, ախպերս արդեն խառն ա էտ գործերով։
- Էտ ախպերդ։
- Խնդրում եմ վերջացրա, որ մի հատ էլ մոտենա քեզ կասեմ, լա՞վ իմ...
Ու լռեցի։
- Քո ինչ?
- Իմ դասընկեր։
- Հաստատ էտ էիր ասելու?
- Հա։
- Արամ, դե հերիք ա հա իմ դասերը վերածես կռվի,- ընկեր Վահեն սկսեց իր փիլիսոփայությունները։
- Ա ընկեր Վահե, էս ուրիշ թեմա ա։
- Լա, դու կգաս մոտս։
- Եղավ, ոնց ասեք։
- Արամ, լավ էլի, ինչը« եղավ ոնց ասեք», ես էլ եմ գալու։
- Ա Անի, նեռվերս մի կեր էլի, տրամադրություն չունեմ։
- Ոչինչ վաղը կբացվի տրամդ։

Մոռացել էի ասեմ, վաղը մեր դասարանի քեֆն է։ Հույս ունեմ լավ կանցնի։ Ես էլ մամայի հետ իջել էի շորիկ առնեմ։ Ճանապարհին մաման նկատեց, որ աննշան շպարված եմ, ու էտ ժամանակ էր, որ կյանքս փոխվեց 360°- ով։ Ես գերադասում էի մեռնել, որովհետև արդեն ապրելն ինձ համար զզվելի էր, եւ էտ խոսքերը սաղ մի կողմ, մաման ասավ, որ կարող ա դուրս գամ Վարժարանից։😭😭 Բայց հետո էլ ասաց, որ նման բան չի լինի։

(Կներեք, որ գրական չեմ գրում, բայց դա իմ ոճը չի։ Սկզբում փորձեցի գրական գրել, բայց մեր բոլոր խոսքերը կորցնում էին իրենց իմաստը, ու ես սկսեցի գրել նենց, ոնց մենք խոսել ենք)։( Ու գրեք ձեր կարծիքը գրքի մասին, ու ինչ եք կարծում, ինչ կլինի հետագայում?)