LEZÂ

♧16♧ EV

  Dolu Kadehi Ters Tut-Yalan

Konuşmak içim zaman kollarken ilk adımın benden gelmediği bir fırsatı teptiğim için tam bir aptaldım. Kendime hakaret edişimin nedeni Gölge değildi, konunun onunla alakası olduğu kadar alakası yoktu da; ben her zaman böyleydim. Vaktinde doğru işi yapmayı bir türlü beceremiyordum. Hele böyle ikili ilişkilerde ve karşımdaki de beni itiraf etmekte zorlansam(!) da heyecanlandırıyorsa, elim ayağım birbirine dolanıyor, zihnim doğruyu seçme konusunda pek de başarılı olamıyordu. Şimdi de tekrar bir fırsat gelse diye gün sayardım artık bekler dururdum. Üstelik Damla da onunla daha sakin bir kafayla konuşmamın doğru olacağını söylemişti. Romantik ilişkilerde onun tavsiyelerine güvenebilirdim ama aramızda romantiklikten çok uzak durumlar vardı ve bir hastane koridoru da sakin ve doğru düzgün konuşulacak yerler arasında sayılmayabilirdi. Hastaneden çıktığımda, Damla dediği gibi kenarda merdivenlerin yanındaydı, yanına yaklaştım.

"Ne oldu?"

"Hiç."

"Benden sonra ne dedi sana?"

"O da bir nevi şoktaydı bence saçmaladı."

Anlamaz gözlerle bana baktı. Ben kendimi anlıyor muydum da ondan bir şey bekleyecektim?

"Sen de saçmalıyorsun şu an farkında mısın?"

"Yoo gayet de doğruyu söylüyorum. Adamın kardeşi odada yatıyor ne konuşabilirdik ki en fazla. Bizim orada olmamızdan memnundu, biz olmasak da belki kardeşine kötü bir şey olmazdı ama kader gene bizi bir araya getirmekten yorulmadı."

Damla kafasını iki yana salladı. Bu arada yürümeye başlamıştık.

"Cidden bunun çok sık olması benim de kelimelerimi tüketti. Artık ben de tamamen kadere bağlıyorum."

"Boş ver. Ne yapacağız şimdi, gidip arabamı alalım mı? Eve gitmek mi istiyorsun?"

"Seninle arabanı almaya gelirim ama sonrasında kendi evime gitmek istiyorum artık canım. Sen de kendi başına biraz oturur, kafanı dinlersin."

"Bu ne kadar mümkünse artık."

"Öyle deme. Çok daha yakın bir zamanda karşılacaksınızdır artık. Sadece kaderin yeniden devreye girmesini bekle."

"Buna gerek yok."

"Ne demek yok?"

"Gölge, bunu gerçekleştireceğini söyler gibi konuştu."

"Nasıl yani, gelip seni bulacak mı?"

"Gizli bir nesne miyim Damla. Ev adresimi çoktan biliyor. Daha ne?"

"O zaman mekanınız belli."

İçimi garip bir duygu sardı. Buluşma mekanı olarak benim evime mi gelecekti? Daha önce de zoraki gelmişti ama bu başka türlü olurdu. Omuz silktim.

"Evimi açmak zorunda mıyım? Öncesinde bir şekilde telefonumu bulup beni ararsa  daha makul bir davranış sergilemiş olur."

"Senin nazın da, istemem yan cebime koy hesabı, sanki gözlerinde görmüyoruz."

"Ne varmış gözümde?"