Matagal tagal na rin ng maranasan kong magka-girlfriend. It's been a year nang iniwan ko ang girlfriend kong si Lea. Pero hanggang ngayon, hindi parin ako maka-move on sa pangyayaring iyon.
Let me introduce myself as Jan, a boy from Mindoro. I'm at the 14th year of my existence here on earth. A highschool student of a public state. Grade 4 ako nung unang magka-girlfriend, her name was Jam. For about 2 weeks lang kaming nagsama kasi wala pa kaming masyadong alam sa relationship. Medyo barumbado pa ko nun. Naghiwalay kami dahil lang sa isang chocolate bar. Ang damot ko daw kasi. Pero aaminin ko, mahal ko talaga si Jam.
At Grade 6 nung maka-move on ako sa pangyayari na yun. Hindi ko in-expect na may dadating pa pala saking bagong relationship. A girl named Faye suddenly came unto my life. She changed everything for just a moment. 3 weeks lang kasi ang tinagal namin. Gaya ng dati, ako nanaman ang reason. Nakita niya kasing naglalaro ako ng DOTA. Sabi ko kasi tulog na ko 'nun. Halos ibalibag na niya yung computer nung nagalit siya. Nasapak pa nga ako ehh. 1 week ang tinagal ng pasa na dulot ng sapak ni Faye. Hayss... Kelan kaya ako titino?
My life change, again. Highschool life na kasi, ang daming nagbago. Natuto na kong mag-inom, mag-sigarilyo. Pero nang maging kami ni Pam, nagbago na ko. Sinabi ko sa sarili ko na magbabago na ko. Sisiguraduhin kong hindi na ko gagawa ng kasalanan na dahilan para magkahiwalay kami. Pero one day, nakita ko siya. Kasama niya si Paul, ang tropa ko. Nasaktan ako nung malaman kong kinalimutan na pala niya ko. Hindi ko matanggan ang nangyaring iyon. Kaya nagpakalayu-layo na lang ako. Pumunta ako sa Cavite. At doon, nahanap ko ang long-time relationship na inasam ko ng matagal.
Years and years and tinagal namin ni Lea. Siya lang ang babaeng nagmahal sakin ng sobra. Minahal niya ako kung sino ako, hindi kung ano ang kaya kong gawin at ibigay para sa kanya.
"I love you Lea ko", "I love you Jan ko". Yan ang lagi naming sinasabi sa text, sa chat, at pati na rin sa personal.
Pero one day, nagbago ang lahat. Nagkamali ako, nalimutan kong anniversary namin nung December 5.
"JAN RENAN VELASQUEZ ILAS!!!" Sigaw ng terror kong girlfriend.
"Babe, sorry na. Nagkasakit kasi si mama nung anniversary natin ehh, inalagaan ko muna" Palusot ko.
"Nagkasakit? Eh kasama ko ang mama mo kahapon!" Sabi niya na naka-kunot ang noo.
"Ah... ehh.. Sorry na, I love you" bawi ko sa kanya, sabay ngiti tapos kiss sa hands niya.
"Sorry? Yon lang un? Sorry?" Sabi niya ng pasigaw at inalis ang kamay.
Nang wala na kong magawa, lumuhod na lang ako. Nag-sorry, nag-plank sa gitna ng kalsada kahit umuulan, para lang makita niyang nag-sisisi talaga ako. Suddenly inabot niya ang kamay niya sakin.
"Okay na, wag mo nang uulitin ah, magagalit na ko sayo ng sobra sobra" Sabi niya ng naka smile.
Tapos non? Abot batok ang smile ko :DD Hindi na niya ko pinagalitan. Back to normal na kami.
Pero isang araw, nagbago nanaman ang lahat. Nagselos ako sa seatmate niya na si Renz. Lagi na lang kasi silang sweet, parang silang dalawa. Ang masama pa niyan, nasa harap ko lang silang dalawa.
"F*CK!!!" Lagi kong sinisigaw sa loob ng banyo habang sumusuntok sa pader. Pero siyempre tiis lang, mahal ko siya ehh. At ang tawag sakin??? DAKILANG MARTIR, sabi nila.
Nang mapansin niyang malungkot na ko, kinunsulta niya ko.
"Okay ka lang?" Tanong niya.
"Opo, okay lang po ako" Sabi ko kahit na masikip sa dibdib.
Parang gusto kong sumuntok ng bagong hasang torns ng cactus. Tapos yung pangako kong hindi ako magseselos sa kahit kanino? Suntok sa buwan ang nangyare.
Kinukulit niya ko ng kinukulit kung bakit ako malungkot. Tapos napasigaw nalang ako.
"Kasi nga nagseselos ako! Parang kayong dalawa na eh! Ni hindi mo napansin na nasa likod niyo lang ako. Hindi mo inisip yung nararamdaman ko. Everyday na lang nangyayari 'to. Kung hindi kay Renz, kay... kay Earl! Minsan sinasabi ko sa sarili ko, bakit gento ang buhay! Magpapaka-unfair nalang sakin pa!" Sinigaw ko, tapos suntok sa pinto ng room namin sabay hambalos sa pader ng shoe cover box.
Tapos one day, sinabi ko kay Lea na...
"Sa ngayon, hahanapin ko muna ang sarili ko sa ibang lugar, yung makakapag-isip ako nang tamang desisyon. Balang araw, babalik ako, better, stronger, and I will be a man, a man who will love you with no fears of anything but with a fear of losing you." Mangiyak-ngiyak kong sinabi.
Tapos nun, niyakap ko siya habang umiiyak kaming dalawa. Ang huling hug na ginawa ko sa kanya. It's been a long time na magkasama kami tapos dun lang pala mapupunta ang lahat. Hindi ko inisip na mawawala siya sakin. After all these years, hindi parin talaga fair ang mundo. I love her so much, and she love me as I thought, but she will love me more if i learn how to love the decisions of my love, the decisions of my Lea.
