Natural [ give fantasy a chance ]

Natural

Είμαι σκληρός χαρακτήρας, ακούω τους ανθρώπους να λένε. Λοιπόν, είμαι απλώς αληθινός. Ο πραγματικός και ειλικρινής εαυτός μου. Ίσως για αυτό να μην έχω φίλους. Οι άνθρωποι με φοβούνται. Θα με βρεις να περπατάω πάντα μόνος μου σε σκοτεινά δρομάκια την νύχτα, να ψάχνω για εγκαταλειμμένα κτήρια με έναν σάκο πάντα στην πλάτη. Όπως κάνω και σήμερα.

Καμία φορά ακούω φωνές να κραυγάζουν για βοήθεια, στα σοκάκια  που συχνάζω είναι σύνηθες. Αλλά ποτέ δεν θα κοιτάξω πίσω, θα προσπεράσω και με κενό βλέμμα θα συνεχίσω την αναζήτησή μου.

Μα γιατί να σταματήσω; Είμαι σίγουρος πως σε αντίστοιχη περίπτωση κανείς δεν θα με βοηθούσε.  Άλλωστε για αυτούς είμαι το άτομο χωρίς συναισθήματα, δεν μπορώ να νιώσω τίποτα και για κανέναν. Ούτε θετικό, ούτε αρνητικό.

Έχω καρδιά φτιαγμένη από πέτρα, δεν μπορούν να με πληγώσουν, δεν μπορούν να με κάνουν να φοβηθώ, δεν μπορούν να με κάνουν να αισθανθώ. Κουβαλάω τα συναισθήματά μου στον σάκο που έχω στην πλάτη μου.

Δεν είμαι το θήραμα κανενός, νομίζουν πως είμαι ο κυνηγός τους και ίσως έτσι και να είναι. Θα με δουν να ξεπροβάλλω μέσα από τις σκιές, κατευθείαν θα τρέξουν μακριά μου. Ζω την ζωή ενός φονιά. Μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι ένας από αυτούς.

Έχω όμως τον φυσικό μου χαρακτήρα. Δεν χρειάστηκε ποτέ να προσποιηθώ κάτι που δεν είμαι. Βγάζω προς τα έξω τον πραγματικό μου εαυτό, οι απόψεις μου είναι εκτεθειμένες και ο καθένας μπορεί να προσπαθήσει να με παγιδεύσει δελεάζοντας το πνεύμα μου. Μα ποτέ δεν θα τα καταφέρει.

Είμαι έξυπνος και δεν πέφτω σε παγίδες, τώρα πια. Μετά από εκείνο το γεγονός, το γεγονός που με κατέστησε κενό συναισθηματικά... Συνεχίζω να περπατάω όταν ξαφνικά βλέπω ένα  μπουκάλι μπύρας στο πάτωμα. Μένω εκεί, κοιτάζοντας το γυαλί...

Τα πολλά κομμάτια γυαλιού ήταν σκορπισμένα γύρω μου, σπασμένα παράθυρα. Μπορούσα να δω μέσα τους, αυτός τα είχε σπάσει ολοκληρωτικά. Είδα φώτα σε μπλε και κόκκινο, τα δύο χρώματα είχαν λούσει τον κήπο του σπιτιού μου, μπλε και κόκκινο. Η αστυνομία είναι εδώ, εξετάζει τα πτώματα και συλλαμβάνει τον δολοφόνο.

Μπλε και κόκκινο, οι σειρήνες ακούγονται από ένα ακόμα περιπολικό που φτάνει, μπλε και κόκκινο. Έρχονται προς εμένα και με πάνε στο τμήμα, οι σειρήνες ακούγονται. Είμαι εκεί και η γυναίκα απέναντί μου με κοιτάει ερευνητικά, η ψυχολόγος του τμήματος μου είπαν. Μάλλον κάτι την έχει μπερδέψει στην αφήγησή μου.

Μα είναι απλό, μόλις  είχα βρεθεί στην θέση να παρακολουθήσω τους γονείς μου να πεθαίνουν από το χέρι του ληστή που εισέβαλε στο διαμέρισμά μας. Η ζωή τους άξιζε κάτι λιγότερο από 70 ευρώ αφού τόσα είχαμε στο σπίτι και ήθελε ο ληστής. Κάτι λιγότερο από 70 ευρώ...

<<Για να καταλάβω, πως αισθάνεσαι εσύ ακριβώς για αυτό το γεγονός>> με είχε ρωτήσει; <<Δεν αισθάνομαι τίποτα>>, ήταν η απάντησή μου. << Όλα είναι κενά μέσα μου >>. Τα ξημερώματα με άφησαν να επιστρέψω στο σπίτι που είχαν δολοφονηθεί οι γονείς μου, δεν τους ήμουν πια χρήσιμος..

Η υπόθεσή μας μαθεύτηκε και σε λίγο όλη η πόλη ήξερε ποιος είμαι. Όλοι με αντιμετωπίζουν σαν να είμαι εγώ ο εκείνος που τους σκότωσε << αφού δεν θρήνησε για αυτούς δεν θα τον νοιάζει κιόλας >> υποθέτουν.

Και το συναίσθημά μου για αυτό; Μαύρο... τα συναισθήματα μου τώρα πια είναι τα χρώματα που έχουν τα σπρέι που κουβαλάω στον σάκο μου. Κάθε μέρα ψάχνω την ευκαιρία να εκφράσω τα << συναισθήματά >> μου, γεμίζοντας κάποιο τοίχο με τα δικά μου γκράφιτι. Είμαι καλός σε αυτό και νιώθω το μυαλό μου να ηρεμεί όταν τα ζωγραφίζω.

Έχω συνεχίσει να περπατάω και σε λίγο βρίσκω το μέρος που έψαχνα. Μία μισοχτισμένη οικοδομή, φαινόταν πως δεν είχαν σκοπό να την ολοκληρώσουν. Πηδάω προς τα μέσα από το υποτιθέμενο παράθυρο.

Τα πόδια μου πονάνε από την σύγκρουσή τους με το τραχύ δάπεδο. Ο ήχος των σπρέι που χορεύουν μέσα στην τσάντα μου ακούστηκε, αντανακλαστικά χαμογέλασα. Ώρα για να αναλάβω δράση, αδειάζω γρήγορα το περιεχόμενο της τσάντας μου κάνοντας φασαρία.

Τα αφήνω εκεί, χωρίς να τα ταχτοποιήσω, σχηματίζουν ένα βουνό από χρώματα. Ένα βουνό από συναισθήματα... Αρχίζω να ζωγραφίζω και νιώθω την σύγχυση στο μυαλό μου σιγά, σιγά να υποχωρεί. Σταματάω μόνο όταν έχω ηρεμήσει τελείως.

Υπογράφω στην άκρη του με μαύρο χρώμα την υπογραφή μου << Γιάννης >>.  Το συναίσθημα που είχα εκείνη την νύχτα είναι μπλε και κόκκινο. Τώρα βαθιά μέσα μου, χάνομαι στο μαύρο, ξεθωριάζω..

Μα θα τα καταφέρω, δεν θα εξαφανιστώ τελείως. Μπορεί να μην έχω λεφτά για να πάω σε ψυχολόγο αλλά έχω βρει την δική μου ψυχανάλυση. Γιατί πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στις καταστάσεις που νομίζεις πως δεν λύνονται. Αρκεί να έχεις την θέληση να τις ψάξεις. Όπως εγώ.