Insan yaşardı. Kimisi yalnız olduğu gerçeğini kabul ederek,kimisi bu gerçeği inkâr ederek...
Yalnızlık çoğu insanın umursamadığı fakat her daim korktuğu,kalbinin derinliklerine karanlığa pusmuş bir düşman gibiydi. Ummadığın bir anda esir alırdı kalbini, ruhunu. Hayat ise bir terazi gibiydi. Bir kefesinde sen olurdun, diğerinde ise biriktirdiklerin. Edindiğin dostluklar, hislerin, yaptıkların...
Onlar çoğaldıkça ağırlaşır ve nihayetinde bulunduğun kefe hafif kalır, yukarıya taşırdı bedenini; lakin an gelir, yaptığın tek bir şey kalbine öyle bir yük yüklerdi ki...
Hayatın boyumca biriktirdiklerin ağır gelir ve bulunduğun kefeyi dibe çekiverirdi. En acısıysa budur işte; dibe vurmak.🍀🍀
