"Kaybedeceğini bile bile giriyor bazen insan kendi savaşına."
-------------
"Bu kez. Seninle. Hiçbir. Yere. Gelmem! Herşeye tamam ama bu çok fazla anlıyor musun?"
Beni taşınmaya zorlayamaz.Burası benden bir parça. Ben New York a gitmem. Bu salak değişim programı umrumda değil. Her şey burda. Türkiye ye ne oldu ki? İzmir i çok seviyordum.
New York ta harika bir yer ama gidemem. Koskoca lise hayatım orda geçecek. Birde ev tutmuş. Aptal! Annem ölmese bunlar olmayacaktı belkide. O ölünce babamla yaşamaya başladım.
Zengil olduğunu ve orada harika bir ev tuttuğunu zırvaladıktan sonra elime kredi kartı tutuşturdu. Bide bilet. Yarın ilk uçakla gidiyor muşum. Kart sınırsızdı. Zengin işte. Onları alıp odama girdim. Valizlerimi bile toplatmış. Biraz sakinleşmek için. Siyah kot şortumu ve Nike atletimi üstüme geçirip kendimi dışarı attım.
Telefonumdan Eminem-Not Afraid açtım. Öfkeliyken bunu dinlerdim. Yüzüme vuran soğuk hava beni rahatlatıyordu. Bir banka oturup dizlerimi kendime doğru çektim. Kafamı dizlerime gömüp ağlamaya başladım. O adamın yanında ağlamayı sevmiyordum.Belkide daha iyi olurdu? Daha mutlu olurdum orda? O aptaldan uzakta?
Saate baktım. Eve gitmek istemiyordum. Eda lara gidecektim. Hem son gecemde vedalaşmış olurduk. O babam olacak herife durumu bildiren bir mesaj attım. Şimdi hiç onun sesini duymak istemiyorum. Edaların evi yakındı. Kapıyı çaldım.
"Cup Cake im hoşgeldin. Bak jelibonun seni çok özlediiii. " bu kızı cidden seviyordum. Yine gülümsetmeyi başardı. En çokta bana cup cake im deyişini özleyecektim.
"Cup cakeinde seni çok özledi. Eda'm ya. Ne kadar özlemişim."
"Daha dün görüştük. Şapşal cup cake." dedikten sonra o sevimli kahkahasını attı.
İçeri geçtik. Eda bana şort ve bol bir tişört verdi. Giyindikten sonra mısır patlatıp film izlemek için televizyonun önüne yayıldık.
Film bittiğinde "Eda ben sana birşey söylemeliyim." dedim. Olayı anlattım. Çok ağladı. Sonra uyuya kaldı. Bende yatağa geçtim. Yarın herşey değişecekti. Tamamen herşey...
Bunları düşünürken uyuya kalmışım. Sabah alarm sesiyle uyandım. Kendi kıyafetlerimi giyip eve doğru yürümeye başladım. Eda sabah 2 saat ağlar diye yatağının başına "Bu Cup Cake jelibonunu asla bırakmıycak. Hergün arıycam. Bu arada günaydın. Çok ağlama olur mu? Bak ağlama demiyorum. Çünki desemde engel olamayacağım. Hoşcakal Jelibonum." yazılı birde not bıraktım.
Anahtar yanımda değil diye zili çaldım. Maria açtı. Babamın sevgilisi. Valizlerim dün benden sonra o eve gitmiş. Sırt çantamı aldım. Havaalanına gitmek için taksi çağırdım. 1 saat falandı yol. Ben o süre boyunca veda mesajları attım. Havaalanına geldim. İşlemleri halledip uçağa bindim. Son defa İzmir e baktım.Kaybedeceğini bile bile giriyor bazen insan kendi savaşına. İşte bende kaybedeceğim savaşıma gidiyorum. Sonra zaten uyuya kalmışım.
