Σχολείο Για Εγκληματίες Βιβλίο 1ο (ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 54ο

Κατεβαίνουμε από το πλοίο που μας μεταφέρει στο νησάκι όπου στεγάζεται το σχολείο. Όλα τα δέντρα στολίζονται από το ελάχιστο χιόνι που έχει απομείνει, το δρομάκι γλιστράει και είναι δύσκολο να περπατήσουμε ειδικά με τόσο βάρος που κουβαλάμε. Σε λίγη ώρα έχουμε φτάσει έξω από την πόρτα, μπαίνουμε μέσα μονάχα για να αντικρίσουμε ένα σχολείο έρημο, δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπου περίεργο μιας και που αρκετοί καθηγητές εμειναν εδώ για να τακτοποιήσουν τον χαμό από το πάρτυ και για μα συζητήσουν για το νέο σχολείο. Πηγαίνουμε προς τους κοιτώνες και ακόμα δεν έχουμε συναντήσει κάποιον

Α: όπως πριν θα μένουμε;

Ο: λογικά, καλύτερα να βρούμε τον Τζέισον γιατί πολύ ύποπτα μου φαίνονται όλα

Ο Όντιν φεύγει απο την άλλη πλευρά του διαδρόμου και εγώ πηγαίνω στο δωμάτιο μαζί με τον Κάρτερ, το δωμάτιο ήταν κρύο, αφήνουμε τα πράγματα κάτω και ο Κάρτερ πηγαίνει προς το καλοριφέρ και το πιάνει

Κ: Είναι κρύο

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και δεν εντοπίζω πουθενά κίνηση

Α: γιατί έχω ένα κακο προαίσθημα;

Κ: πάμε στον Όντιν καλύτερα να μείνουμε μαζί μέχρι να δουμε τι συμβαίνει

Βγαίνουμε έξω και συναντάμε τον Όντιν στο διάδρομο, αποφασίζουμε να ψάξουμε στα γραφεία των καθηγητών, της διευθύντριας και όλου του σχολείου, πουθενα δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπου

Ο: κάτι συμβαίνει εδώ

Βγάζει το κινητό του για να πάρει τον Τζέισον αλλά βλέπει ότι δεν έχει σήμα, για την ακρίβεια κανένας μας δεν έχει

Κ: λογικά κάποιος θα το έχει μπλοκάρει, πρέπει να φύγουμε από εδώ

Α: το πλοίο θα έχει φύγει θα ξανά έρθει αύριο δε μπορούμε να πάμε πουθενά

Πριν καν προλάβει ο Κάρτερ να απαντήσει ένα εκκωφαντικός ήχος ακούστηκε από τα μεγάφωνα, κλείσαμε τα αυτιά μας με τα χερια αλλά ήταν μάταιο ο ήχος ήταν πιο δυνατός αλλά διήρκησε πολύ λίγο

Ο: στη διευθύντρια τώρα

Φωνάζει ο Όντιν και τρέχουμε προς το γραφείο, το δωμάτιο έχει μια άλλη μυρωδιά απ ότι πριν που σημαίνει πως κάποιος ήταν εδώ

Κ: κάποιος παίζει μαζί μας

Α: λες να είναι κάποια άσκηση μήπως;

Ο: μη λες ανοησίες, δεν γίνονται αυτά

Κοιτάζει έξω απο το παράθυρο και γουρλωνει τα μάτια του, μας κάνει νόημα να έρθουμε να δούμε. Μείναμε άναυδοι! Έξω στην αυλή ήταν 2 μεγάλα λιοντάρια.

Α: πως βρέθηκαν αυτά εδώ;

Ο: δεν έχω ιδέα αλλά πρέπει να πάμε στις κατακόμβες είναι το πιο απόρθητο μέρος αυτού του σχολείου, δεν ξέρουμε ποιός τα έφερε και .....

Κ: σταμάτα

Τον διακόπτει Ο Κάρτερ

Κ: το μυρίζετε αυτό;

Η μυρωδιά του αέρα έχει αλλάξει μυρίζει σαν πετρέλαιο βασικά σαν....ΜΠΑΜ!!! Ένας τεράστιος θόρυβος ακούγεται και τρανταζεται όλο το σχολείο.

Α: Όντιν!

Φωνάζω τρομαγμένη. Από το παράθυρο φαίνεται καπνός. Φωτιά!

Κ: όλοι έξω πάμε κάτω

Βγαίνουμε απο το γραφείο και όλος ο διάδρομος έχει γεμίσει καπνό, καλύπτουμε το στόμα και την μύτη μας και προσπαθούμε να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αρχίζω να βηχω, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, δεν μπορούσα να τρέξω άλλο, ο Κάρτερ και ο Όντιν συνεχώς μου φώναζαν <<λίγο ακόμη φτάνουμε>> αλλά δε κάποια στιγμή ακούγεται και άλλη μια έκρηξη. Η φωτιά μας πλησιάζει τρέχουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε αλλά όταν φτάνουμε στην σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο στο τέλος της βλέπουμε 3 μαυροντημενα άτομα να μας σημαδεύουν με όπλο

Ο: από την άλλη

Φεύγουμε αλλά φεύγουν κι αυτοί, τρέχουμε ξανά, πάμε στην πίσω σκάλα να κατεβούμε αλλά γλυστραω και πέφτω στις σκάλες, δεν μπορούσα να καταλάβω το γίνεται απλά ένιωθα ότι έπεφτα μέχρι που έχασα τις αισθήσεις μου όταν χτύπησα το κεφάλι. Δε θέλω να είναι αυτό το τέλος μου, Οχι αυτό!

Κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος από την ιστορία! Ελπίζω να σας άρεσε το φινάλε αν και μικρό.

Το 2ο βιβλίο λογικά θα το δημοσιεύσω γύρω στον Απρίλιο διοτι ετοιμαζω και αλλο ενα

Ευχαριστώ πολύ για την στήριξη σας τα λεμε ξανά σε έναν μήνα περίπου 😍

Αντίο διαμαντάκια 💎💎💎