NEFES'İN AĞZINDAN
Hayat bazen bize beklenmedik hamleler yapar. Tahmin bile edemeyeceğimiz şeyler yaşarız. Tıpkı benim bugün yaşadıklarım,yaptıklarım gibi.
Aşık olmak... Aşk neydi?
Benim için acıyı temsil eden bir kelime bu. Bugüne kadar hep acı çekmekten korktuğum için kaçtım aşktan. Ama ne kadar kaçarsan kaç bazen yakalanıyorsun. Ben de yakalandım. Nasıl kaptırdım kendimi,bilmiyorum. Ama seviyorum. Onun acı çekmesine dayanamıyorum. Mutlu olsun,mutlu olalım istiyorum.
Arel beni eve bıraktıktan sonra suratımdaki gülümseme hiç kalbolmamıştı. Onu düşünüp durdum sürekli. Ben nasıl böyle bir çılgınlık yapabilmiştim? Resmen ona ilanı aşk etmiştim. Gülümseyerek kulaklıklarımı taktım. Bir an önce sabah olsun ve Arel'i göreyim istiyordum. Gerçi nasıl davranacağımı bile bilmiyorum ama olsun yine de onu görmek istiyorum.
Bu mutluluğumu bozan kişi yine Karan olmuştu. Akşam gelip yine sinirlerimi alt üst etmişti. Onun için zerre kadar üzülmüyordum. Kendini zorla sevdiremeyeceğini öğrenmesi gerekiyordu. Neymiş ben sadece onunla sevgili olabilirmişim, mutlu olmamıza izin vermezmiş falan filan. Yaptığı her şeyle ona olan nefretimi daha da arttırıyordu.
Karan'ı ve söylediklerini umursamamaya çalışarak gözlerimi kapattım. Uyumam gerekiyordu,geç olmuştu.
***
Alarm sesiyle gözlerimi araladım. Telefonumu elime alıp alarmı kapattım. Mesaj gelmişti, Arel'den.
"Günaydın sevgilim. Yirmi dakikaya kapıda olurum,okula beraber gideriz diye düşündüm. Seni seviyorum. "
Gülümsemem mesajın geldiği saate bakmamla solmuştu. On dakika sonra çıkmam lazımdı. Hızlıca yatağımdan kalkıp hazırlanmaya başladım. Kahvaltıyı da okulda yapardım artık. Yeni bir bildirim sesiyle telefona baktım.
"Kapıdayım sevgilim." yazmıştı. Neyseki hazırdım. Son kez aynaya bakıp kapıyı açtım ve çıktım. Tam karşımda beni bekliyordu. Gülümseyip ona yaklaştım "Günaydın."dediğimde gülümseyip arkasına sakladığı gülü bana uzattı ve "Günaydın."dedi. Gülü elinden alıp "Teşekkür ederim."dedim. Niye kalbim bu kadar hızlı atıyordu?
"Gidelim mi?" deyip elini uzattı. En son ne zaman bu kadar heyecanlanmıştım? Şaşkınca eline bakarken Arel "Sevgilim."deyip gülümsedi. Ben "Hı?" diye tepki verdiğimdeyse küçük bir kahkaha atmıştı. Komik olan neydi?
Elime uzanıp tuttu. Heyecanlanmam çok normaldi bence. O benim ilk sevgilimdi. Kimsenin elini tutmadım hiç, kimsenin yanında böyle heyecanlanmadım ben. "Şaşkın hallerine bayılıyorum."deyip yürümeye başladı. Ben de heyecanımı bastırmaya çalışarak yürüyordum. "Seni çok özledim."dedi,birkaç saniye benden ses çıkmayınca "Sen özlemedin sanırım?"dediğinde "Özledim."dedim hızlıca.
Aramızda sessizlik sürerken elimi Arel'in elinden çekip gülü çantama koydum. Acaba bunu ablam gördüğünde ne diyecektim? İşim bitince bu defa ben tuttum onun elini. Ellerimize bakıp gülümsedi. "Halâ dün olanlara inanamıyorum sevgilim. Senin beni sevdiğini söyleyeceğin aklımın ucundan bile geçmezdi. "dediğinde düşündüm, onu sevdiğimi hiç fark etmemiş miydi?
"Aslında ben de kendime inanamıyorum Arel."dediğimde hızla "Arel mi? Bence bana artık sevgilim,aşkım, canım gibi kelimeler kullanabilirsin."dediğinde "Ben sana istediğim gibi hitap etmek istiyorum. "dedim. "Peki, nasıl istersen. "diye cevap verdi.
Okula iyice yaklaşmıştık. Sessizliğimiz devam ediyordu. Kendimi çok tuhaf hissediyordum. Muhabbet edecek konu bulamıyordum,en iyisi susmaktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇARESİZ
Teen Fiction"Öp beni" "Ne! " Başını bana çevirdi. "Duydun, öp beni. " Dediklerini yapıyordum evet ama bu fazlaydı. Ben bunu yapamazdım. Başıma karşıya çevirdiğimde ne yapmaya çalıştığını anlamıştım. Tam karşıda Arel oturuyordu. Öfkeli gözlerini üzerimize dikmi...
