Love Without Limits |Μέρος 1ο|

  Καθόμασταν ακόμη εκεί, αγγαλιασμένοι στο κρεβάτι του. Είχα γυρισμένη την πλάτη μου προς αυτόν, και κοιτούσα έξω από το μεγάλο παράθυρο του δωματίου του. Αυτός είχε κολλήσει τα σωματά μας και τώρα η πλάτη μου ήταν κολλημένη στο στήθος του και αυτος είχε τυλίξει το δεξί του χέρι γύρω μου και χάιδευε απαλά την κοιλιά μου, κάτω από το λεπτό μπλουζάκι μου, με τα ακροδαχτυλά του. Ήξερε πως αυτό με ανακουφίζει όταν περνάω τις "δύσκολες μέρες μου". Καθόμασταν έτσι, εκει. Χωρίς να μιλάμε. Εγώ κοιτούσα τον ήλιο που μια κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα και μία ξαναεμφανιζόταν, και αυτός συνέχιζε να με χαιδεύει. Μου άφησε ένα απαλό φιλί στο ώμο και εγώ χαμογέλασα κλείνοντας τα μάτια μου. 

Γιατί δεν σταματάει ο χρόνος εδώ; Γιατί προχωράει; Θέλω να μείνω εδώ για πάντα. Δεν θέλω να τον αφήσω. Όχι σ'αυτήν. 

 "Σε εκείνη ανήκει.Ήρθες δεύτερη."

 Μου πέταξε το υποσυνηδιτό μου υπενθιμηζοντάς μου την πραγματικότα και πληγωνοντάς με περισσότερο. Τώρα το χέρι του άρχισε να χαιδεύει το αριστερό δικό μου. Και πάλι αυτή η ανατριχίλα στο αγγιγμά του. Ξεκίνησε λίγο πιο πάνω από τον αγκώνα. Σταματούσε και χαίδευε τις πληγές μου που πλέον είχα φύγει μα άφησαν τους τα "αιώνια σημάδια" όπως τα χαρακτήριζε η κολλητή μου. Έφτασε στον καρπό μου, εκεί που είχα περασμένα τα βραχιόλια μου. Έπεξε λίγο με τα "μπιχλιμπίδια", όπως συνηθίζει να τα λέει αυτός ο οποίος το κόλλησε από την μητέρα μου, κάνοντας έναν ελάχιστο ήχο να γεμίσει τον χώρο. Τα άφησε και έφτασε στην παλάμη. Έμπλεξε τα δάχτυλά μας και έσφιγκε το χέρι του στο δικό μου. Πάλι ένα ρήγος να με διαπερνάει.

 . . .

 Σκέψεις βομβάρδισαν ξανά το μυαλό μου. Σκεψεις που με προσγείοσαν στην πραγματικότητα. Γύρισα πλευρό έτσι ώστε να τον κοιτάξω. Αυτά τα μάτια του. Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή αν καταριέμαι την μέρα που αντίκρισα αυτά τα μάτια.

 "Πρέπει να φύγω" ψυθήρισα, μη ξέρωντας αν μπορώ να κάνω αυτό που μόλις ανακοίνωσα. "Η ώρα πέρασε. Θα με ψάξουν, μπορεί υποψιαστούν κάτι." συνέχισα αναβάζοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου.

"Σαν τι;!" η απορία μαζί με ένα μικρό γελάκι γλύστρησαν από τα χίλει του. "Μπορεί να φανταστεί κανείς πως είσαι εδώ; Μαζί μου; Αγκαλιά; Στο κρεβάτι μου;" Ψηθίριζε τις ερωτήσεις πάνω από τα χείλει μου.

 Πλησίαζε όλο και περισσότερο μέχρι που ένιωσα τα χείλει του στα δικά μου. Ήταν από τα φιλιά που μου δίνει σε τέτοιες στιγμές. Όταν ήμαστε έτσι, οι δύο μας, σε ένα κλειστό χώρο, αγκαλιά. Ξεχνώντας τα πάντα και τους πάντες. Είμαστε απλά οι δυο μας. Χαιδευε τα χείλει μου, τόσο απαλά, με τα δικά του. Το τρυφερό του φιλί τελείωσε, για να κοιταχτούμε στα μάτια.