"But if you close your eyes, doesn't almost feel like nothing here before. "
- Bastille
----
"Babe, hanggang kelan natin itatago ito? Akala ko ba mahal mo ako?" may pangambang tanong ko sa aking kasintahan.
Lagi niyang sinasabing, "Mahal na mahal kita, Rayv" , "Handa kitang iharap sa altar when the right time comes". Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, hinihintay ko palagi na baka isang araw bigla nalang niya akong hatakin papunta sa bahay nila at ano- ahm. yung ano- yung
ipakikilala niya ako sa magulang niya! Ang sarap sa feeling diba? Pero I don't know if that time will definitely come. I love him yes, pero minsan hindi rin talaga nawawala yung doubt ko sa kanya.
"Oo, mahal kita, mahal na mahal. Pero alam naman natin diba? Na itatakwil ako ng pamilya ko pag nalaman nila ito?" sagot niya na may halong takot.
Gusto kong kumanta ng Eto na naman tayooooo!! Alam na alam ko na linyahan niya e. Oo nakakasawang magtanong nang magtanong pero masama bang magbaka sakali? Hay nako.
"Pero diba pag mahal mo ang isang tao, gagawin mo lahat para sa kanya?" buntong hininga ko. Naiinis na ako sa sarili ko, sa tuwing tinatanong ko ang mga bagay na yon wala na, alam ko na ang kasunod na sasabihin niya. "Babe, I will find ways"
"Babe, I will find ways" buntong hininga niya.
Sa isang relasyon, dapat pareho kayong nagkakaunawaan at nagkakaroon ng panahon para sa isa't isa. Hindi ba kapag may jowa, or nakikipagrelasyon parang stepping stone na to or preparation for the marriage? Like wtf! Edi dapat legal both sides diba?
I can't really imagine na ganito ang kahihinatnan nang relationship namin, pareho kaming ILLEGAL both sides and sa bestfriend ko? 'Tago rin ang relationship namin. We reached 2 years hiding our relationship. And I doubted him many times, is that even healthy?
Yes, I love him so much. But I can't give THAT to him agad, kasi I'm not yet sure to him if he will be my husband e'. And besides, I am too young for that. Damn, dagdag pa ito sa problema ko e!
We're here at the apartment na occupied namin ng bestfriend ko. Wala pa siya rito ngayon and pag nandito siya automatically wala dapat dito ang Boyfriend ko. And it sucks! Tumagal kami ng dalawang taon na ganito.
It's 3:46 pm, 4 o'clock ang dismissal ng klase ni Leigha.
"Babe, I think I need to go na. Leigha will be here anytime" paalam niya.
Sana'y na kami na ganito ang set-up. Nakakapagod oo, pero dahil mahal ko siya. Kailangan kong magtiis at maghintay para dumating ang araw na tanggapin kami ng mga magulang namin.
-----
