Let Me Love You Then [ISWAH PART 2] On Going

LOVE • SEVENTY-FOUR

Ellaine

I AM damn stupid when I realized that I said those things to him. Nakakapagsisi na ipinaglaban ko pa siya para sa laro kahapon and now we cannot able to separate again due to our club task. In the end, kahit na ang totoong pakay ko ay layuan siya, hindi ko magawa dahil pilit kaming pinaglalapit ng tadhana.

Ah, umaasa na naman ako sa mga bagay na wala namang kasiguraduhan. I am fooled by this heart, and the truth is I am driven to fall to him-this is really sucks to the point that I cannot escape the reality.

"Malag na malag ka na naman, ano'ng mayroon?" tanong ni Kuya habang may dala siyang kape. Maya-maya ay bigla itong humarap sa akin na tila ay iniispeksyon ako. "Mukha kang adik! Tamo! Ang laki ng eyebags mo!"

"Tinapos ko lang ang research na kailangan kong gawin!" pagtatanggol ko sa sarili ko sabay nagsimula nang kumain ng aking almusal. Isa pa ang research kaya lutang na lutang ako. Pinagpuyatan ko iyon since dumbell ang iba kong ka-group. Alam ko naman na boplaks ako sa research but I had no choice to do this, kaysa wala kaming maipasa.

"Research nga ba?" takang tanong niya.

"Kuya," I called and turn my gaze at him. "I'm not in a mood."

Napahalakhak naman si Kuya dahil sa naging ekspresyon ko. Samang sama na nga ng gising ko, dinadagdagan pa ng kagunggungan ng kuya ko. "Aba, may paganyan-ganyan ka pang nalalaman ah! I'm not in a mood," he mimicked.

"Ha-Ha-Ha!" pilit kong tawa.

"Ate!!" tawag ni Kian sa akin at lumingon ako sa kanya. "Hala!" He is astonished as I look, directly to him. "Bakit mukha kang panda?"

Binigay niya sa akin ang salamin sa mukha at tiningnan ko naman ang aking sarili. I am really surprised when I saw myself. Ang laki-laki ng eyebags ko at mukha akong losyang na losyang.

Ayaw ko ng ganire! Ayaw ko!

Mabilis akong tumayo sa kinauupuan ko at nagmadaling pumunta sa aking kwarto. I look for my things. Kinalkal ko sa drawer ko 'yung concealer para matakpan ang aking eyebags, pero kahit damihan ko ang lagay ko, halata pa rin.

Kumakalkal muli ako sa drawer ko at nakita ko naman 'yung may grado kong salamin. I decided to wear my eyeglass. Even though I am not comfortable to wear this, but I had to, kaysa magmukha akong panda na sinasabi ni Kian and especially for my eyesight, nanlalabo kasi ito.

Pagkatapos niyon, bumalik muli ako sa dining area to eat my breakfast.

Susubo na sana ako ng pagkain ko nang bigla na naman akong inistorbo ng gunggong kong kuya. "Lola mano po." Kukuhanin na sana ni Kuya ang kamay ko, pero kaagad kong iniwas at hinampas si Kuya sa kanyang braso. "Aray ko!" he reacted.

"Maka-react ka riyan, wagas na wagas! Eh, ang hina-hina naman ng hampas ko!" I said.

"Masakit kayang mahampas!" kontra niya pa.

Hindi ko na lang pinansin si Kuya. Kapag kasi pinansin ko pa ito, lalaki na naman ang asaran namin na mapupunta sa pikunan. I admit it, pikon ako, pero mas malala siyang mapikon. Kaya imbes na pansinin si Kuya, kumain na lang ng almusal.

PAGKARATING kong school, I turn my way into our classroom. Pagkarating ko sa classroom, I sat down to my usual seat at nagbukas muli ng laptop ko.