hayatta kalan aşk

1.Bölüm

Yine bir güne uyandım.Karanlık bir okadarda korkutucu.Odamdaki duvarların karanlığında kaybediyorum kendimi.Kafamdaki soru işaretlerine engel olamıyorum ki bu beni oldukça rahatsız bi okadar da tedirgin ediyor.Dışarıdaki insan sesleri odama yankı yada belki bi çığlık gibi geliyor.Bilmiyorum bu sesler kime ait Bu yankılar nerden kulağıma kadar korkunç bi ses olarak geliyor.Bu bi ayrılık tramvası mı yoksa pskolojik olarak geçirdiğim bi hastalık mı hiç bi fikrim yok.Her sabah bu tramvaları yaşamam belki hiç normal değil ama belkide kendimi böyle alıştırıyorumdur.Yaşadığım geçirdiğim her korkunç acı dolu anları böyle unuturum diye umut ediyorumdur bilmiyorum. Bi insan bi yere kadar yalnızlık sürebilir.o yerden sonra bi ölüden farkı olmaz.Bilinki hiç bir insan yalnızlığı hak etmez çünkü her insanın sevdiği birlikte yaşamak istediği birileri vardır illaki.
         Benim de vardı...