Στον Ρυθμό της Μουσικής #ValentinesContest2019

Στον Ρυθμό της Μουσικής

Δεν με νοιάζει ποιος είσαι, αλλά αν παίζεις επιτυχημένα τη μουσική της καρδιάς μου, τότε θα σε αγαπάω.- Dandelion

Σε ρώτησα γιατί με αγαπάς, κάθε μέρα και πιο πολύ. Σε ρώτησα τι κρύβει αυτό το γέλιο και τα όμορφα σκούρα μάτια σου, το γλυκό σου βλέμμα και το χαμόγελο σου κάθε φορά που με κοιτάς. «Γιατί μου αρέσει να σε κοιτάω» απάντησες χαμογελαστός και μου φίλησες το κεφάλι. Ύστερα ξάπλωσες δίπλα μου και έπαιζες με τα μαλλιά μου. Λατρεύεις να παίζεις με τα μαλλιά μου και ντρέπομαι να σου πω ότι κάθε φορά που βρισκόμαστε, περιμένω πως και πώς να πάρεις τις τούφες στα δάκτυλα σου και να τις κάνεις μικρές γιρλάντες όσο είμαστε ξαπλωμένοι. Εύχομαι να μπορούσα να ζήσω αυτή τη στιγμή κάθε βράδυ και ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρουμε. Να σε έχω κάθε μέρα να πειράζεις τα μαλλιά μου, να τα χαϊδεύεις, να τα πλέκεις στα χέρια σου και να τα φιλάς πριν πέσουμε για ύπνο.

Σε ρώτησα γιατί με ανέχεσαι με όλες τις παραξενιές μου, γιατί δεν σε νοιάζει η κάθε φορά που γκρινιάζω επειδή δεν έχουμε χρόνο να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, αν και πάντα βρίσκεις έστω ένα δεκάλεπτο για να ακούσεις τα νέα μου, μαζί και τα παράπονα μου. Και εσύ γελάς χωρίς να ξέρω τι βρίσκεις τόσο αστείο στα παράπονα μου και την πικρία των λόγων μου. Γιατί γίνομαι κουραστική και το ξέρω.
Θα μπορούσα να μιλάω μαζί σου ώρες και ώρες για τα πάντα, από τα πιο ασήμαντα ως τα πιο σημαντικά. Από το πώς αυτός αυτός ο βλάκας στη δουλειά σου φόρτωσε μια ώρα υπερωρία, μέχρι για τη σκόνη των αστεριών που σκορπίζονται στο σύμπαν όταν εκείνα πλέον πεθαίνουν. Θα μπορούσα να σε έχω όλη μέρα δίπλα μου, να μπω στο αμάξι σου, να κλείσω τη ασφάλεια και να φύγουμε μακριά, σε ένα άλλο μέρος που όχι μόνο θα σπαταλάμε τις ώρες μας σε ανούσιες ή ουσιώδεις σκέψεις και συζητήσεις, αλλά θα ζούμε ο ένας τον άλλον και ο ένας για τον άλλον. Θα σου έφτιαχνα το αγαπημένο σου φαγητό και εσύ θα έπλενες τα πιάτα για να με ξεκουράσεις, όπως κάνουμε κάθε Παρασκευή βράδυ μετά τη δουλειά.
Θα ήθελα να περνάω όλη τη μέρα μαζί σου και νιώθω ότι σου γίνομαι κουραστική. Αλλά μου λες, με όλη την ειλικρίνεια που σε διακατέχει, ότι δεν σε κουράζω. Και όταν σε ρωτάω το γιατί, μου απαντάς ότι τουλάχιστον σε αφήνω να βλέπεις ποδόσφαιρο με ησυχία.

Θυμώνω με το αστείο σου, το συνεχίζεις τονίζοντας μου πόσο σημαντικό είναι για εσένα το ποδόσφαιρο και συνεχίζεις να γελάς. Και εκείνη την ώρα αντί να νιώσω καλά που δεν είμαι φορτίο για εσένα αλλά ένα αγαπημένο πρόσωπο, λυπάμαι γιατί δεν με παίρνεις, υποτίθεται στα σοβαρά. Και στο τέλος, θυμώνω με τον εαυτό μου, γιατί αυτός φταίει για όλα.