Partners In Crime.

part7

Ένα ρίγος με προσπέρασε γρήγορα.

Έπιασα τον εαυτό μου να κρατιέμαι από πηγή πολλαπλών συναισθημάτων,με πιάνετε;

Είναι αυτό που θες να πας εκεί και να τον πάρεις αγκαλιά και είναι και το άλλο που δεν θες να τον βλέπεις ούτε ζωγραφιστό.

Ναι αυτό έχω πάθει.

Δεν γίνεται όμως να ξεχάσω όσα έχουμε περάσει.

Τις στιγμές που με έπαιρνε αγκαλιά,που με φίλαγε σαν μην υπήρχε γυρισμός

λες και δεν θα με ξανά έβλεπε ποτέ.

 Οι υποσχέσεις που είχαμε δώσει..

Αναμνήσεις τρέχουν στο μυαλό μου και δεν ξέρω πως να τις σταματήσω.

Όχι Αμέλια δεν πρέπει να λυγίσεις πρέπει να είσαι δυνατή

εξάλλου άρχισες να τον ξεπερνάς

Δεν θα αλλάξει κάτι τώρα που ήρθε.

Σωστά;

Πάω στον σαλόνι να καληνυχτίσω τον Νίκο μιας και έφευγε

με τραβάει από  τον καρπό προς τα πάνω του και μου λέει ψιθυριστά

''Άκου φραουλίτσα εγώ θα φύγω θα σε αφήσω με τους φίλους σου 

θέλω μια χάρη όμως..''

''Τι;''λέω κοφτά όταν παρατηρώ όλα τα παιδιά να μας κοιτάνε

''θα μου πεις γιατί άλλαξε έτσι η συμπεριφορά σου τώρα που τους είδες όλους''

Δεν του απάντησα 

είχα σκαλώσει φουλ

τι να του έλεγα ότι ήρθε ο Άλεξ με την πρώην κολλητή μου στο σπίτι μου;;

Τι να του έλεγα ότι περνάω την χειρότερη φάση της ζωής μου και να τον βλέπω μέσα στο σπίτι τώρα δεν θα  το κάνει καλύτερο;

''Εγώ περιμένω μία απάντηση αλλά επειδή βλέπω ότι δεν θα μου την δώσεις τώρα θα μου πεις όταν θα είμαστε μόνοι μας''γνέφω θετικά και πάω να φύγω τότε με τραβάει και με φιλάει.

Ενώνει τα χείλια μας 

Γιατί το έκανε αυτό;

Νιώθω το βλέμμα του Άλεξ πάνω μας 

και όλων των παιδιών που φωνάζουν λέγοντας 

''οοοοο'' και ''Έτσι Λία δώσε πόνο''

Με αφήνει και είμαι σε φάση τι έκανες...

Mε κοιτάει με ένα χαμόγελο 

''Καληνύχτα φραουλίτσα θα τα πούμε''είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω του

γυρνάω και τους βλέπω όλους να με κοιτάνε με ένα χαμόγελο περιμένοντας εξηγήσεις εκτός από τον Αλεξ φυσικά

έχετε νιώσει ποτέ το αίσθημα που όλοι νομίζουν ότι είσαι καλά και εσύ κρύβεσαι τόσο καλά που μόνο εσύ νιώθεις τον πόνο που σε κατακλύει μέσα σου;

Έχω καταφέρει και έχω πείσει τους πάντες ότι τον έχω ξεπεράσει..

Δέχομαι άφθονα συγχαρητήρια 

Μάλλον πρέπει να γίνω ηθοποιός 

Τραγική ειρωνία.

 ''Για πόσο θα μείνετε''λέω επεξεργάζωντας τους όλους 

''Δεν ξέρουμε  όσο πιο πολύ  γίνεται''είπε η Λίζα γεμάτη χαρά

''χαχα υπέροχα''λέω και σηκώνομαι για να πάω στο δωμάτιο

Ανεβαίνω τα σκαλιά ενώ οι φωνές και τα γέλια των παιδιών δεν σταματούν 

Ανοίγω την πόρτα στο δωμάτιο και κατευθήνομαι στην  ντουλάπα 

Γυρνάω απότομα πίσω μου και βλέπω την κορνίζα στο πάτωμα σπασμένη 

''Άλεξ;Τι θες;''

δεν το πιστεύω ότι ήρθε πάνω 

''Νόμιζα ότι ήταν το δωμάτιο της  Ολίβιας άραξε''

''Μάλιστα,δίπλα είναι το δωμάτιο της αδερφής σου''

του το είπα γεμάτη ειρωνία 

με εκνευρίζει 

πως γίνεται ταυτόχρονα να λιώνω γι'αυτόν αλλά και να τον μισώ 

''Ένα ευχαριστώ δεν βλάπτει'' του είπα ενώ ταυτόχρονα γύρισα προς την ντουλάπα 

'' Άμι μου έλειψε αυτός ο σαρκασμός σου''είπε με αυτό το στραβό χαμόγελο και ενώ με τράβηξε από τον ώμο 

''Έμενα πάλι δεν μου έλειψε τίποτα από έσενα''

ψέμμαααταααα

''Το καταλάβαμε Αμέλια μην αγχώνεσαι''

''Ωραία λοιπόν πήγαινε στην κοπέλα σου τώρα μην  σε ψάχνει''