💔Kalp Ağrım💔 (Tamamlandı)

bölüm 3 💕💙

Kaybetmek rüyalarda yaşayan birini kabuslarla uyutmak gibi
Rüyalarından çalıp ücra ve dipsiz zindanlari vermek gibi .çırılçıplak bir bedeni sokak ortasında bırakıp, gecenin hoyratligina karışmak gibi
Çıplaklığın hissini aciz bir ruhla örselemek gibi

Evden çıktığım gibi
Sokaklardan koşar adımlarla sahile kadar gelip oturdum .
nefesim kesilmiş gibiydi korkudan
Bedenim hâlâ titriyordu
O adamın bana dokunmaya çalıştığını düşündükçe nefesim kesiliyor her an ölecek gibi oluyorum.
Korkuyla sahile vardığımda herhangi
Bir banka oturup gözlerimi kapattım
Denizin hırçın dalgalarının sesini duyup sakinlesmeye çalıştım aksi halde daha kötü olurdum

Hızlı hızlı nefes almayı bırakıp ağlamayı kestim bu aglamalarim iç çekislere dönünce ellerimle sıktığım tahta banki bıraktım

Sinirliydim hatta daha fazlası
İçim nefret doluydu
Kalbim paramparça
Ve bir o kadar da korkuyordum
Bunca yıl çektiklerim
o iğrenç insanların içinde yaşamk
Tüm bunlardan bıkmıştım gidecek hiçbir yerim de yoktu ne bir akrabam ne de bir tanıdık kimse yoktu bu beni mahvediyordu
babam öldükten sonra kimse yüzümüze bakmamisti ki ben hiç babamın ailesini bile görmedim annemin de kimsesi yoktu yine yapayanliz kalmıştım
Ve Yine bana bırakılan acıları düşünmeye başlamistim hayatımı :
Ben nasıl bu hale geldim neden bütün kötü şeyler beni bulurdu ki
ne annem var ne de babam beni bırakıp gitmişti ikisi de .
Onlar beni bıraktıklarından beri hep aynı soruları kendime soruyorum
neden gittiler ki hiç mi kızlarını düşünmediler hiç mi korkar demediler bizsiz yaşayamaz demediler mi ?
neden ha neden ?
Madem gittiler beni de yanlarına alsaydiilar buna da raziydim yeterki beni bu iğrenç insanlardan bu iğrenç dunyadan kurtarsalardi .

Yine Gözyaşlarıma hakim olamamıştım ve her zamanki gibi yine acı yine keder benimleydi
zaten ne zaman bıraktı ki peşimi
Ve sanırım beni bi tek bırakmayan acılarım Oldu En azından onlar beni bırakmıyor o da bişey deyip acı acı güldüm.
Hayat beni öyle bir noktaya getirmişti ki artık ne yapacağımı bilmiyordum

Kafam yenı yeni yerine gelmeye başlayınca Artık bu kötü şeyleri düşünmeyi bırakıp saate baktım saat 00:30 olmustu çok geçti bu saate kadar dışarda kalmak için deli yürekli olman lazımdı tabii bu benim için geçerli değil ben korkagin tekiyim ve şimdi yine korkmaya başlamıştım

Bu düşünceleri kafamdan atıp banktan kalktım ve sokaklara girdim
Her yer karanlıktı yer yer köpek havlamalari ve birkaç evin ışığı hariç
Hiçbir şey ne duyup ne görüyordum
Ve bu korkmama daha çok neden olurken düşündüm

Ben burdan korkup eve gitmeye çalışıyordum ama hangi cesaretle
Daha yarım saat öncesine kadar kendi evimden korktuğum için kaçmamış mıydım şimdi kendi ayaklarımla o eve gidiyordum ne acı ama değil mi
artık ev ne kadar guvenliyse dedim kendi kendime halime gülerek eminim sokak daha guvenlidir diye
d

üşünmeyi bırakıp eve doğru yürümeye başladım.

ıssız Sokaklardan geçerken korkuyordum etrafta kimse yoktu

bu daha çok korkutuyordu beni bu yuzden hemen hızlı yürümeye başladım .
B

en hızlı yürümeye devam ederken
Bir anda durdum çünkü sokaktan sesler gelmişti
kahkaha sesleri gibi birsey yada bağırıyorlardı
sokak serserileri sanırım
Allahim başıma bi iş gelmeden eve ulassaydim su an başka bisi istemiyorum sağ salim ulaşmaktan başka istedigim bisi yok.
zaten hayatım zor birde böyle seylerle ugrasamam diye düşünürken sesler yakınımdan gelmeye başladı o an korkudan durdum ve saklanacak bir yer aradım ama yoktu kahretsin ki yoktu.
Beni burda görürlerse hic iyi olmaz diye düşünüp bir ileri bir geri giderken önüme 3 kişi çıktı Ne yapacaktım şimdi çok kötü oldu