ΑΤΙΘΑΣΟ ΠΑΘΟΣ

Προορισμός Λονδίνο.

“Άντε Άνν, βιάσου θα αργήσουμε !”Κοίταξα αγχωμένη τους χρυσούς δείχτες του ρολογιού χειρός μου και πέρασα πάνω από τον ώμο μου την ταξιδιωτική τσάντα που μου είχε χαρίσει ο πατέρας μου για τα εικοστά πρώτα μου γενέθλια .Ήταν παλιομοδίτικη κι θύμιζε ένα παλιό ινδιάνικο ταγάρι , διακοσμημένο με ασύμμετρα κρόσσια , σαν αυτά που συνήθιζαν να κουβαλούν οι χίπηδες στις συνευρέσεις τους λίγο πριν καπνίσουν την πίπα της ειρήνης την δεκαετία των 70'ς .

 Η Άνν σήκωσε στους ώμους της το τεράστιο τουριστικό σακίδιο και με βοήθησε να ξεφορτώσω τις αποσκευές μας από ο πορτ παγκάζ του ταξί που μας είχε αφήσει στην είσοδο του διεθνούς αερολιμένα των Αθηνών . Τα μικρά ροδάκια τους τρέκλισαν πάνω στον μωσαϊκό διάδρομο καθώς τρέχαμε να προλάβουμε τον έλεγχο του αεροδρομίου . Παρακάμπτοντας τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες σαν μανιασμένα τρομακτικά αρπακτικά αναζητώντας απεγνωσμένα την λεία μας .

 “Αργήσαμε Βάσια , θα χάσουμε το αεροπλάνο !” Η Άνν με ακολούθησε δυσανασχετώντας κατσουφιασμένη , όσο ελισσόμουν σαν αιλουροειδές ανοίγοντας δρόμο για την αίθουσα επικύρωσης εισιτηρίων κι του σωματικού ελέγχου .

 “Σταμάτα να μιλάς κι τρέχα !”Φώναξα γυρνώντας το κεφάλι πίσω μου ,για μια στιγμή ελέγχοντας αν η αγαπημένη μου φίλη συνεχίζει να με ακολουθεί και προκαλώντας το ενδιαφέρον των περαστικών δίπλα μου .

 “Συγνώμη κύριε , για τον έλεγχο;”Στάθηκα μπρος ένα μεσήλικα κύριο με ανοιχτόχρωμη καπαρντίνα κι σουέτ καπέλο. Θα μπορούσα να ορκιστώ πως έμοιαζε με ιδιωτικό ντεντέκτιβ της δεκαετίας του 1950. Αν δεν βιαζόμουν πολύ ίσως να του ζητούσα να μου εξιστορήσει κάποια περιπέτειά του γοητευμένη από το ιδιαίτερο στυλ του. Ο δείκτης του στράφηκε στην πύλη αναχωρήσεων , πίσω από την αίθουσα αναμονής με τους δεκάδες απελπισμένους ταξιδιώτες που ανυπομονούσαν για την άφηξη της πτήσης τους καθώς οι ενημερώσεις στον πίνακα ανακοινώσεων άλλαζαν αστραπιαία . Κάποιοι από αυτούς ήταν κουρασμένοι και στοιβαγμένοι σε αποσκευές προσπαθούσαν να ευχαριστηθούν μερικά λεπτά χαλαρωτικού ύπνου. Άλλοι πάλι απολάμβαναν μια κούπα ζεστού καφέ ή ένα νοστιμότατο σάντουιτς ενώ αγανακτισμένοι γονείς προσπαθούσαν να καθησυχάσουν την σκανδαλιάρικη ενεργητικότητα των παιδιών τους.

 “Ταυτότητες κι εισιτήρια παρακαλώ πολύ ...Προορισμός;!”Η ταμείας με την μακρυά αλογοουρά πίσω από τον κεσέ ζήτησε της τα στοιχεία μας ενώ η Άνν περιεργαζόταν το ακουστικό χειλόφωνο και την ταχύτητα που πληκτρολογούσε δεδομένα στον υπολογιστή της .