𝕂𝕠𝕣𝕪𝕥𝕒𝕣𝕫

Korytarz

Alec szedł długim korytarzem, smętnie ciągnąc za sobą nogi, które nie chciały z nim współpracować. Jak zwykle po nauce latania na miotle. Poza tym chłopakowi było zimno. Grube i kamienne ściany Hogwartu przyprawiały go o dreszcze ze względu na wygląd, który wręcz emitował chłodem i zimnym powietrzem w zamczysku.

Ale mimo wszystko ogrzewał go płomień nadziei na to, że po drodze do dormitorium nikogo nie spotka na swojej drodze. Pragnął tego. Dojść sobie do swojego pokoju w ciszy i spokoju, nie musząc na nikogo patrzeć, nie użerać się z tym, że ktoś patrzyłby się na niego.

I, na Merlina, jego ciche modły poleciały gdzieś tam wysoko na którejś z mioteł. Korytarzem ktoś szedł.

Był wysoki. Ciemna szata powiewała i kaskadą roznosiła się wokół niego, otwierając się przed nogami przy każdym kroku długich nóg. Jak mógł zauważyć Lightwood - odzianych w ciasne, czarne dżinsy z dziurami. Że też ludzie lubią chodzić w takich drugich skórach...

Alec zmrużył oczy i powędrował wzrokiem w górę, po różdżce trzymanej przy piersi, po palcach u dłoni pokrytych pierścionkami, i zobaczył zielony kolor na krawacie ucznia. Ślizgon... Akurat ślizgon?!

Lightwood zaklął pod nosem, spuszczając wzrok. Zastanowił się, czy ostatnio zrobił coś złego, co by teraz przelało się na stronę zła i sprawiło, że będzie musiał stoczyć konfrontację z uczniem domu Slytherinu. Oby nie.

Jednak spuszczenie wzroku okazało się złym pomysłem.

Alec, nim zdążył zarejestrować coraz głośniejsze obijanie się obcasów o twardą podłogę przed nim i jakoś zareagować, czego oczywiście nie zrobił, wpadł z impetem na obcą mu postać. Dlaczego jego nogi musiały tak szybko i butnie iść? Dlaczego?!

Lightwood zatrząsł się i zachwiał do tyłu, jednakże złapał równowagę. Wzroku usilnie nie unosił, rejestrując zakłopotanym spojrzeniem podłogę wokół swoich i ślizgona butów. Lśniący brąz emitował skórę z łusek.

A obok leżała różdżka. Nie Aleca, tylko tego kogoś, kogo prawie by staranował. Poczuł falę mroźnego odrętwienia.

Ruszył się nagle w mgnieniu oka, schylił, i wyprostował z różdżką w ręce, dziwiąc się, że przechodzień przed nim jeszcze go nie zbeształ.

Wysunął różdżkę do przodu, mamrocząc pod nosem jakieś naglące przeprosiny. Ślizgon zabrał przedmiot z jego dłoni. Ale robił to tak wolno, że Lightwood śmiał myśleć, że wyskoczył skądś bazyliszek i patrzył na ślizgona, który tracił funkcje życiowe. Aż się nie odezwał.

- Podniósł byś głowę?

Alec wykonał polecenie tak szybko, że grzywka, która podskoczyła gwałtownie, opadając, zakryła mu widzenie. Zniecierpliwiony chciał odgarnąć ja z czoła, ale zamarł w bezruchu, kiedy zrobiły to dłonie okryte srebrną, połyskującą biżuterią.

- Ściął byś trochę te włosy, wiesz? Zabijesz się kiedyś przez nie - powiedział aksamitny głos, w czymś w sobie, co brzmiało jak konfuzja. Sam Alec poczuł konfuzję na języku, o ile to było możliwe.

Cóż, jest czarodziejem. Chyba możliwe.

Lightwood zamrugał powiekami, u których na końcu znajdowały się gęste, czarne rzęsy. Zauważył przed sobą konsternację na twarzy... Przystojnego - musiał przyznać - ślizgona.

Tylko dlaczego akurat konsternację? Coś było wybitnie nie tak z Alekiem po lekcji latania na miotłach? Zbyt bardzo rozwalone ku czterem kierunkom świata włosy? Ślady na policzku po ziemi, na którą upadł, popchnięty na boisku przez jakiegoś innego, wrednego ślizgona?