Emmyth 2: Nandor

Hoofdstuk 12: Gemengde gevoelens

HOOFDSTUK 12

POV. Emmyth
Ik word wakker van het onweer. Boven me sidderen de takken van de bomen door de harde wind en om de paar seconden schieten de bliksemstralen over hen heen. Het gaat zo tekeer dat ik het in mijn ribbekast kan voelen. Ik hou eigenlijk wel van onweer. Ik hou van die onvoorspelbare kracht die de lucht uit elkaar laat spatten, die de aarde laat schudden... Ik ga rechtop zitten. Bliksemschichten vullen de lucht en laten mijn bleke huid nog witter lijken. Ik heb geen idee waar ik ben. Ik zit ergens in een bos, dat weet ik wel, maar welk bos weet ik niet. Voor me ligt een klein bosmeertje. Het water schittert in het licht van de bliksem. Regendruppels vallen als zware bakstenen naar beneden en laten kleine cirkels achter op het water. De natuur is vreemd en voor heel veel mensen onbekend. Voor mij niet... Vragen circuleren in mijn hoofd; waar ben ik en hoe ben ik hier terechtgekomen? Een klein vogeltje landt op in mijn hand. Hij kijkt me aan met kleine kraaloogjes. Ik glimlach naar hem. Hij fluistert iets naar me, hij wil weer vliegen. Ik breng mijn hand iets omhoog en gooi het vogeltje de lucht in. Hij valt een centimeter of twintig voordat hij zijn vleugels spreidt. Dan vliegt hij op en klimt hij hoog tot boven het gekleurde bladerdak, waarna hij verdwijnt in de donker wordende lucht... Ik hoor geritsel inde struiken achter me. Ik sta op en loop er heen. Ik duw de hoge takken opzij en slaak een gesmoorde gil. "WAT?! Nee... Nee, nee, nee, niet jij!!!!"

POV. Fin
Ik ben erg bezorgd. Ik heb Emmyth al dagen niet meer gesproken. Althans, niet sinds het incident met die ene jongen. Vanmorgen kreeg ik een berichtje van Airyn, dat Emmyth weg was. Ik schrok me natuurlijk helemaal dood! Waarschijnlijk is ze weggeglipt om naar die ene wedstrijd te gaan waar ze al weken over praate. Ik hoop alleen maar dat ze niet in nog meer problemen komt, ze is het leukste meisje dat ik ooit heb gezien... Zucht...

POV. Chris
"HELP!! IS DAAR IEMAND!?!?" Ik schreeuw het uit. Ik zit in een, zucht... Ik weet niet eens waar ik ben. Het is pikkedonker. Ik durf niet te gaan lopen, bang dat ik ergens tegen aan bots. "Ja, ehm, ik ben hier..." Ik hoor een meisjesstem. "Wie ben je?" Vraag ik hoopvol. "Ik ben Chris". "Mijn naam is Emmyth". Hoor ik zachtjes. Ik herken die naam ergens van, WACHTEENSEVEN!!!!!! Dé Emmyth? De Emmyth waar Daan over vertelde? Dit is samen met het engste, verschrikkelijkste, ook nog het gelukkigste moment van mijn leven!! Ik zit in de zelfde ruimte als een elf!!!!!!!!!!!