Recovery

53. Flaws

Song: Flaws

Artist: Bastille

You have always worn your flaws upon your sleeve.

Liberty's POV

Το λευκό χαρτί μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή είχε από ώρα γεμίσει με μαύρα μικροσκοπικά γράμματα. Το πληκτρολόγιο είχε πάρει φωτιά κάτω από τα δάχτυλά μου και οι σκέψεις μου αποκτούσαν το δικό τους σώμα, εγκαταλείποντας το δικό μου με έναν υγιή τρόπο, σύμφωνα με τα λόγια του ψυχιάτρου μου.

Την πρώτη φορά που μου ζήτησε να γράψω τις σκέψεις μου, γέλασα δυνατά. Θυμήθηκα πόσο σίγουρη ήμουν ότι δεν θα είχε αποτέλεσμα. Κι όμως, κοίτα με τώρα. Εκείνο το ίδιο βράδυ μετά την συνεδρία μας είχα ανοίξει το λάπτοπ περισσότερο από περιέργεια. Πάτησα το κουμπί για το πρόγραμμα –που σχεδόν μια ζωή πριν χρησιμοποιούσα για τις εργασίες μου στο πανεπιστήμιο, και όταν άνοιξε έμεινα να κοιτώ την λευκή σελίδα.

Τα χέρια μου δεν κουνιόντουσαν, το κεφάλι μου βούιζε και η σκέψη του να αποτυπώσω όλο αυτό το βουητό σε έναν λευκό καμβά, φάνταζε τρομαχτική. Με θόρυβο έκλεισα τον υπολογιστή και αφού τον φύλαξα κάτω από το κρεβάτι έπεσα για ύπνο.

Δυο μήνες μετά και ο υπολογιστής δεν ξεκολλάει από τα χέρια μου. Ο πανικός της πρώτης φοράς ήταν ο καθιερωμένος πανικός κάθε πρώτης φοράς. Στην αρχή έγραφα λέξεις, λες και χώριζα με τίτλους κάθε θεματική ενότητα σκέψεων. Μετά πέρασα σε προτάσεις και χωρίς να το καταλάβω όλα όσα ήθελα να πω και δεν ήξερα πώς να τα εκφράσω, απέκτησαν σάρκα και οστά και ξαφνικά τα έβλεπα τόσο καθαρά που μου ήταν πανεύκολο να τα εκλογικέψω και να τα αποτυπώσω σε ένα χαρτί. Έστω και ψηφιακά.

Ο Σεπτέμβριος είχε από νωρίς δείξει την διάθεση του φθινοπώρου. Με βροχές και ανεξήγητα χαμηλές θερμοκρασίες για την εποχή, μας έκλεισε όλους μέσα και η διάθεσή μου για γράψιμο, αυξήθηκε, υπό τον ήχο της βροχής και στην θέα των παχιών σύννεφων που σκέπαζαν τον ουρανό. Οι ηλιόλουστες μέρες, αποτελούσαν έκπληξη και ήταν ευχάριστη η αίσθηση των ακτινών του στο πρόσωπό μου, όσο εγώ πατούσα το ένα πλήκτρο μετά το άλλο καθισμένη στο γρασίδι του κήπου.

Ο Οκτώβρης ήταν πιο σοβαρός. Μέχρι στιγμής δεν μας είχε χαρίσει ούτε μια αξιοπρεπή μέρα και όπως τα προηγούμενα πρωινά του, έτσι και το σημερινό, είχα ξυπνήσει υπό τον ήχο της βροχής και κάποιου μακρινού κεραυνού. Χαμογέλασα, -ένα σημάδι προόδου όπως υποστηρίζει ο δόκτωρ Evans και ντύθηκα. Πήρα τα φάρμακά μου, έφαγα πρωινό, γύρισα στο δωμάτιο, πήρα το λάπτοπ και τρέχοντας έφτασα στην βιβλιοθήκη. Απομονώθηκα σε ένα τραπέζι μακριά από την πόρτα και συνέχισα το γράψιμο από εκεί που έμεινα χθες.