Her gün sayfalarca yazıyordum onunla ilgili sanki onu kendinden daha iyi tanıyormuş gibi. Sorular soruyodum sadece, cevap gelmiyordu. Yine bir defter bitirdim her satırında onu anlattığım. . Belki haberi yoktu, defterler o olmuştu. Yazarken tebessüm ettiriyordu , yazmanın en güzel yanıda buydu. Her deftere isim veriyordum ve yine bir defter alıp yazmaya başladım "Senmişsin Gibi" bazen sayfalarca yazıyor bazense bu gün oldugu gibi yazacak çok şey varken dona kalıyordum. Ertesi sabah okula giderken evinin önünden geçtim ayakkabıları kapıdaydı , tam karşıdaki banka geçtim ve bekledim. Ağaçlar yeni yeşermiş, yan bankta uzanmış yatan bi ayyaş, hava karanlık biraz daha bekledim ve evden çıktı. Okula gidene kadar izledim, adımlarım adımlarını takip ediyordu tüm mimiklerini ezberlemiştim. Okula geldim ve derse girdim. Hocanın sesini duyuyor ama başka şeyler düşünüyordum, bu en sevdiğim histi. Kağıt,kalem çıkardım düşündüklerimi yazmaya başladım. Yazacak çok şey vardı yada yazdıran zihnimin her yerindeydi. Yazmak gürültülü bir yerde uyuya kalmak gibiydi benim için . Birkaç sayfa yazdıktan sonra bıraktım, dersin bitmesine az kalmıştı.Gerekmedikçe sınıftan dışarı çıkmıyor, hep düşünüyordum sanırım bu bir hastalıktı ve her geçen gün artıyordu. Okul çıkışı yine evinin önünden geçtim. Sokak lambaları yüzümü aydınlatıyor, soğuktan çatlamış dudaklarım acıyordu biraz daha bekledim, sokakta anlamsız bi sessizlik vardı. Evlerin camlarına yansıyan saba ateşi ve insan gölgeleri, yine karşı bankta yatan aynı adam. O daha gelmemişti. Önümden geçen çocuğa seslendim, yanıma geldi. Bu gün yazmaya başlamış oldugum defterin ilk sayfasını kopartıp, karşıdaki evi göstererek kapısına bırakmasını istedim, hiç sorgulamadan kağıdı elimden aldı, eve doğru yürüdü. Zaman durmuş gibiydi gidip kağıdı geri almak için hala şansım vardı, yapmadım. Bekledim, çok üşüyordum fakat yazdığım şeyleri okuduğundaki yüz ifadesinin olumlu olacağını düşündükçe ısınıyordum. Kafamı kaldırıp sokağın başına çevirdiğimde onu gördüm. Koşup kağıdı almak istedim. Yaptığım çocukça mıydı? Belkide ileride bu yaptığımdan çok utanacaktım. Kendimle konuşmayı bi kenara bırakıp karşıma baktım, kağıt elindeydi okuyor sonrada etrafına bakıyor, yüzünde hafif bir tebessüm. Ne hissettiğini bilmemek evde tek başına kalmak gibiydi. Son kez etrafına baktı ve içeri girdi. O anda karar verdim, her gün yazdığım kağıtları kapının önüne bırakacağım. Neden mi? Kağıtları okuduktan sonra etrafa bakarkenki anlamsız tebessüm edişlerine anlam yüklemek için.
