Together Strong

15

{Amber}
Mijn telefoon trilt. Over 5 minuten begint de les, ik kan nog wel even kijken. Ik zet mijn scherm aan en kijk geschokt naar het binnenkomende berichtje.
Het is van Cameron.
Dit is Cameron. Ben ok. Leave me alone.
Geen "Ik hou ook van jou." Geen "Ik mis je." Geen "Het spijt me." Geen goede reden waarom hij is weggegaan. Niks. Alleen een onpersoonlijk berichtje dat hij niks met me te maken wil hebben. Ik had niet verwacht dat hij überhaupt zou reageren. Ik had verwacht dat als hij een berichtje zou sturen het een lang bericht zou zijn geen berichtje van drie zinnen van ieder drie woorden.
Ik zie Kelsey en Vicky de klas in lopen. Net voor de bel gaat schieten Harper en Valerie ook nog het lokaal in.
'Are you okay?' Vraagt Milou. 'Je bent zo stil.'
Ik haal mijn schouders op.
'Amber?'
'Heb ik je ooit vertelt over mijn vermiste broer?'
'Jeez, nee.' Zegt Milou en ze kijkt me geschokt aan.
'Nou op een dag was mijn broer open geheimzinnige wijze verdwenen. Nooit meer iets van gehoord. Dat is nu 3 jaar geleden. Vanochtend heb ik een voicemail ingesproken of hij iets kon sturen. Dat hij oké was weet je wel? En nu stuurt hij me dit.' Ik draai mijn scherm naar haar kant. Milou kijkt me geschokt aan. 'Jezus. Wat een eikel.'
Ik knik en voel tranen opwellen. Ik had me het eerste contact met mijn broer die ik drie jaar lang niet heb gesproken, anders voorgesteld.
'Hey Amber, niet huilen.' Milou trekt me in een knuffel. Ik kan er niks aan doen. Ik moet wel huilen. Hoe kan hij dit nou zeggen? Zelfs als hij wil dat ik hem met rust laat kan dat toch wel wat subtieler gezegd worden? Persoonlijker misschien? Het lijkt wel alsof ik maar weinig voor hem beteken. En dat terwijl hij zoveel betekent voor mij.
'Amber? Alles oké?' Fluistert Evi geschrokken.
Ik schud nee.
'Wil je even naar buiten?'
'Nee hoeft niet.' Zeg ik. Ik wil beslist niet dat er aandacht op me gevestigd wordt. Nu bestaat er nog een kans dat mensen me niet zien huilen. Dat zien ze het sowieso.
'Zeker weten?'
Ik knik.
De lerares komt de klas binnen en negeert me volledig. Jeez, wat aardig.
'We gaan beginnen, pak jullie boeken allemaal. Kom op Courtney die telefoon had allang weg moeten zijn.'
Snel doe ik mijn telefoon in mijn zak. Het laatste wat ik wil is dat ik ook nog problemen krijg door dit berichtje.
'We hebben het vandaag met biologie over familie en hoe het kan dat mensen zo op elkaar lijken.' Zegt mevrouw Read. 'Wie van jullie is een deel van een tweeling?'
Ik steek met tegenzin mijn hand op.
'Amber, wat leuk. Een jongen of een meisje?'
'Een jongen.' Zeg ik.
'En die zit hier ook op school?'
Ik knik.
'Lijken jullie een beetje op elkaar?'
Ik knik.
'Heb je nog andere broers of zussen?'
Oh wat leuk. Natuurlijk. 'Ja.' Zeg ik met tegenzin.
'Oké, en lijken jullie ook op elkaar?'
Ik besluit maar even te denken aan het moment dat ik hem voor het laatst zag. 'Een beetje. Maar niet zo erg als mijn tweelingbroer en ik.'
'Oké. Interessant. Zijn er nog andere tweelingen hier?'
Het blijft stil.
'Hoor je dat? Je bent uniek.' Zegt Mevrouw Read vriendelijk. 'Zijn er wel andere mensen met broers en/of zussen?'
Meer handen gaan de lucht in.
'Miss, mag ik naar de toilet?'
'Ik denk dat je de verhalen over broers en zussen wel even kan missen.' Ze geeft me een knipoog. Ze buigt naar mijn tafel. 'Niet meer huilen in de klas honey, dat kan ik niet aan.' Ze knipoogt nog een keer en gaat weer overeind staan. 'Ja Harper. Vertel maar.'
Ik sta op en loop naar de gang terwijl Harper trots over haar jongere zusje praat en hoeveel ze wel niet op elkaar lijken.
Ik doe de deur achter me dicht en loop naar de toiletten. Ik staar in de spiegel. Shit, I look a mess. Ik pak mijn telefoon. Ben ok.
Oké. Hij is oké. Maar niet goed. Hij wil dat ik hem met rust laat. Waarom reageerde hij dan? Vertwijfeld druk ik zijn nummer in.
'Met Cameron.' Kennelijk let hij er niet meer op wie hem belt, nu het "gevaar" geweken zou moeten zijn. 'Hallo? Met Cameron.'
'Met Amber.' Zeg ik.
Het blijft stil aan de lijn. Ik kan horen hoe verward hij is.
'I am confused right now.' Zegt Cameron. Zijn stem klinkt vaag bekend. Misschien is zijn stem minder veranderd dat je zou verwachten. Ik hoor hem ook een soort dubbel. Alsof hij in de buurt is.
'Met je zus.' Zeg ik. 'Je weet wel. De gene die jou met rust zou laten.'
'Shit.' Zegt Cameron zacht.
'Niet ophangen.' Smeek ik. 'Ik ben er kapot van Cameron. Dat je weg bent.'
Het blijft stil.
'Ik wil weten waarom.' Zeg ik dan. 'Wat was er zo belangrijk dat je moest gaan, zonder iets te zeggen?'
Ik hoor een soort snik geluid. Maar niet uit de telefoon. Ik pak mijn telefoon op en sluip naar het geluid toe. Tot mijn verbazing zie ik Cameron, als in de kamergenoot, staan. Ik sluip naar hem toe.
'Het spijt me.' Zegt hij in zijn telefoon.
'Het spijt me.' Klinkt er uit mijn telefoon.
Mijn mond valt open en ik vergeet hoe ik dingen moet vasthouden. Mijn telefoon glipt uit mijn handen terwijl ik gehypnotiseerd naar Cameron kijk. Ik denk aan Evi's eerste woorden ooit tegen mij: 'Jij lijkt zo erg op Jason!' Zei ze. 'Je zou een zusje kunnen zijn!' Jason is de tweelingbroer van Cameron, dus als ik een zusje zou kunnen zijn van Jason ben ik ook het zusje van Cameron en ik bel op dit moment met mijn verloren broer die er precies uit ziet zoals Cameron als in de broer van Jason.
'Ik ben oké. Ben jij oké Amber?'
Ik pak mijn telefoon op. 'Ik ben niet oké.' Fluister ik trillend.
'Wat?' Cameron fronst zorgelijk. 'Wat is er?'
'Ik heb je gezien Cameron. Ik zie je nu zitten en ik weet dat je hier op school zit. Ik weet dat je tegen me gelogen hebt.' Zeg ik zwaar ademend. 'Of misschien wist je het niet. Cameron, wist jij dat ik de Amber ben die hier op school zit?'
Cameron bijt op zijn lip. 'Ja. Dat wist ik.'
'Hoe?'
'Door Justin. Justin weet dat ik jullie broer ben.' Ik voel hoe alles begint te draaiden. 'Justin heeft me gevraagd om afstand van je te nemen. Justin wilde niet dat je zou weten wie ik echt was, hij dacht dat het je pijn zou doen.'
Ik klem mijn kaken op elkaar.
Ik gooi mijn telefoon op de grond. En loop op Cameron af. Hij staat op. Seconden lang staren we elkaar aan. 'Ik heb je echt super erg gemist Cameron.' Zeg ik dan en ik sla mijn armen om hem heen. 'I missed you so much.'
Cameron drukt me stevig tegen zich aan. 'Ik heb jou ook gemist.'
Ik druk hem dichter tegen me aan. De tranen stromen over mijn wangen. 'Waarom ben je weggegaan Cameron?' Ik laat hem niet los. Misschien laat ik hem nooit meer los.
'Voor Jason. Ze wilden hem niet en hebben hem als baby naar een kinderinternaat gestuurd. Toen hij 15 was werd hij overgedragen naar dit tienerinternaat. Ik vond de brief en ben mijn tweelingbroer achterna gereisd.'
Ik knijp hem bijna fijn, zo stevig knuffel ik hem nu. Mijn schouders schokken, maar ik denk dat je dat niet ziet omdat Cameron me ook hard knuffelt. 'Ik wist wel dat je een goede reden had.' Snik ik. 'Ik wist het wel.'
We blijven zo staan. Ik sta te huilen in zijn armen. En hij staat te huilen in de mijne.

{Justin}
'Justin, waar is Cameron?' Sist Jason.
'I don't know.' Zeg ik. 'Waarom zou ik dat moeten weten?'
'Omdat jij met hem hebt gebeld vandaag.' Zegt Jason geïrriteerd.
Ik zucht. 'Ik weet niet waar Cameron is.'
Jasons telefoon gaat.
'Met Jason.' Zegt Jason.
'Evi? Wat is er? Relax. Ademhalen. Wat is er aan de hand?'
'Amber?'
Ik kijk geschrokken op.
'Hoezo is ze weg? Hebben jullie gekeken?'
'Dus ze is naar de wc. Al een halfuurtje en ze komt niet terug, maar jullie mogen niet kijken van jullie lerares?'
'Rustig nou Eef. Ik weet zeker dat alles in orde is.'
'Evi please. Hoezo was ze overstuur door een berichtje van hun verloren broer?' Au. Dat doet pijn. Is Amber nou vermist door dat stomme berichtje?
'Waarom bel jij mij? Ik weet niet waar Amber is?'
'Oké. Ik geef hem wel even.' Jason overhandigt mij de telefoon.
'Met Justin.'
'Met Evi. Weet jij waar Amber is?'
'Nee. Geen idee. Sorry.'
'Ben je nu niet in paniek?'
'Nee. Ik voel dat Amber oké is. Als Amber niet in orde is, voel ik dat.' .
Evi is even stil. 'Bullshit Justin!' Roept ze dan. 'Je bent net zo'n eikel als jouw vermiste broer!'
'Ik ga haar wel zoeken. Relax Evi.'
'Beter ga je haar zoeken Justin. Amber is er altijd voor jou als je haar nodig hebt, maar het lijkt wel alsof jij er niet bent voor haar.' Zegt Evi.
'Bullshit.' Snauw ik en ik geef Jason zijn telefoon terug. Ik sta op.
'Waar denkt meneer heen te gaan? Eerst verstoor je de les door te kletsen met je vriend, daarna bel je in dit lokaal en nu wil je gewoon weglopen? Zo gaat dat hier niet meneer Olivera.'
Ik zucht. 'Leave me alone dude.' Zeg ik en trek me los.
'Pardon?'
'Ik zeg laat me met rust! Amber heeft me nodig.' Ik ruk me los en loop woedend het lokaal uit. Ik sla de deur hard dicht terwijl ik verwonderd geroezemoes achter me hoor.
Ik begin te rennen naar de meidenvleugel. Waarom is Amber zo geschokt door dat berichtje? Cameron negeert ons al jaren waarom is dat ene kleine berichtje dan zo erg?
Ik schrik als ik Amber en Cameron zie. Shit. Als Amber erachter is ben ik dood.
Wat doen ze? Amber en Cameron staren elkaar aan. Dan slaat Amber haar armen om Cameron heen. What the??
'I missed you so much.' Murmelt ze in zijn nek.
'Ik heb jou ook gemist.' Zegt Cameron. Hij drukt Amber steviger tegen zich aan. Ik hoor snik geluidjes. Is dat Amber of is dat Cameron? Misschien ben ik het zelf wel.
'Waarom ben je weggegaan Cameron?' Vraagt Amber snikkend.
Ik voel een traan over mijn wang glijden. Cameron legt alles uit aan mijn zusje. MIJN zusje. Nee.... aan ZIJN zusje.
'Ik wist wel dat je een goede reden had.' Huilt Amber. 'Ik wist het wel.'
Vind je dit een goede reden?!?!?!
Ze staat te huilen in zijn armen. En hij staat te huilen in de hare.

Yessss ik ben zelf best blij met dit hoofdstuk. Yay.