She Came Back

Hoofdstuk 51: Twijfels

Anna merkt mijn gestreste blik en kijkt me aan,  "Dit gaat lukken, Bart... vertrouw je me?" Ik kijk even moeilijk. "Ik vertrouw jou wel, bijna iedereen die mij helpt in deze missie, ik weet alleen niet... of ik mezelf kan vertrouwen. Klinkt idioot, ik weet het. Het is gewoon zo dat... er kan zoveel fout gaan, en het kan best zijn dat ik weer een fout maak."

Anna kijkt me medelevend aan. "We gaan alles proberen om er voor te zorgen dat er niks fout kan gaan, maak je geen zorgen..." Zegt ze en loopt dan richting de deur. "Wacht even-" Ik wilde nog vragen over haar gedachtes over dat water dat paars kleurde, maar ze hoort me natuurlijk niet, en ze zag me ook niet praten, dus ze is al weg. Dan maar een andere keer...

Ik kijk nu al voor de zoveelste keer naar de kaart die voor me ligt. Ik begin me dood te vervelen, maar ik voel me continu moe. Mijn gedachten zijn klaarwakker maar mijn lichaam voelt of als ik dagenlang niet geslapen heb. Soms voelt het of als ik wakker word, maar aan de andere kant heb ik nergens gemerkt dat ik dan in slaap ben gevallen. Hierdoor lijkt het wel of als ik in een soort van niemandsland aan het zweven ben tussen 'wakker' en 'slapen'.

'Het maakt ook allemaal niet meer uit', denk ik bij mezelf terwijl ik opsta. Ik heb geen zin om zielig te lopen doen, voor mijn gevoel heb ik dat al veel te lang gedaan. Ik loop mijn hut uit en ga naar het bovendek, waar de rest allemaal aanwezig is. Ik kijk even rond; Anna lijkt enthousiast terwijl ze aan het tekenen is. Ik loop even naar haar toe en gluur even mee in haar grote notitieboek. Wanneer ze opmerkt dat ik mee aan het kijken ben, glimlacht ze even naar mij en wijst ze met haar potlood naar de titel van haar schetsen, bovenaan het papier; 'zwaardontwerpen' staat erop. Ik grijns en kijk dan weer verder.

Maan, Stefan en Joris zijn aan het pokeren, en zo te zien hebben ze het erg naar hun zin. Nadat Maan aan Joris heeft uitgelegd hoe poker werkt -en wie weet wat voor andere strategieën voor het spel dat bijna mijn leven heeft gekost- heeft hij blijkbaar Stefan ook bij het spel betrokken. Ik ben tevreden dat ze met elkaar overweg kunnen, ook al lijkt het soms wat stug te gaan tussen Joris en Stefan, maar dat is ook wel het minste wat ik verwacht had van hun. Wie weet hoe het anders had kunnen gaan...

Ik kijk rond maar ik kan nergens Felice en Diana vinden. Ik denk even na en loop dan naar de kombuis om te kijken of ze misschien samen aan het koken zijn of zo... maar nee. Ik loop naar de hut van Felice, klop daar aan; geen antwoord. Hetzelfde geld voor Diana's hut. Dan bedenk ik me opeens iets; Diana regelt natuurlijk dat we sneller varen met haar windkrachten. Ik zucht, gefrustreerd door mijn eigen domheid en loop weer het dek op.

Ik kijk naar de zeilen; die staan bol door de hoeveelheid wind erin geblazen wordt, maar Diana zie ik niet op het dek, net als Felice. Ik hoor dan gelach van boven mij afkomen. Ik frons even, hou mijn hand vlak boven mijn ogen door het zonlicht en kijk rond. Daar zie ik Felice en Diana zitten, als twee hechte vriendinnen, helemaal boven in het kraaiennest. Mijn frons verdwijnt en ik glimlach.

"Hé!" Roep ik naar hun toe. Het geklets van hun houdt op en ze kijken met nieuwsgierige ogen naar mij toe. "Is er nog plek daar?" Vraag ik. Felice glimlacht, "Ja hoor!" roept ze terug. "Mooi..." mompel ik terwijl ik in de touwen begin te klimmen. Als ik eenmaal boven ben klim ik in het kraaiennest en ga daar zitten met mijn knieën opgetrokken om wat ruimte te maken. Diana gaat verder met wind in de zeilen blazen terwijl zij in een gemakzuchtige houding op haar knieën zit en rustig met haar rug tegen de leuning van het kraaiennest aan leunt. Felice is met een kalme blik naar de helderblauwe lucht aan het kijken, een kleine glimlach op haar gezicht. Ik twijfel even maar sla dan een arm om haar heen, ze kijkt me even liefdevol aan voordat ze haar hoofd op mijn schouder legt en weer verder naar de lucht gaat staren.

Zeg wat je wilt, maar hoe zou iedereen zich nu voelen als ik hun verteld had over mijn levensgevaarlijke tijdslimiet? Ik weet wel zeker dat niemand hier zich dan nog zo positief zou voelen. Ik wil niet dat iemand anders hoeft te lijden over mijn zorgen, volgens mij is dat al veel te vaak gebeurt... neem Maan als voorbeeld; als we nooit op deze missie hoefden te gaan, zou hij hoogstwaarschijnlijk niet door Ljord ontvoerd zijn... maar nu is dat wel gebeurt.

Ik voel me verantwoordelijk voor hun. Voor iedereen... misschien zelfs Diana, maar dat zou ik nog niet hardop durven te zeggen...