Dressing up the mind {Luke Hemmings}

36 {Wszyscy mówią mi jak żyć}

– Zatrzymaj się na chwile, Gina.

Mama powstrzymuje mnie przed wyjściem na małego papieroska, które pale z innym kelnerem. Nikt nie traktuje mnie tu jak bogatej córeczki tatusia albo dobrze to ukrywają. Wprowadzam trochę zabawy w kelnerowanie, a im przy mojej matce jest to potrzebne.

– O co chodzi, mamo?

– Co tutaj robisz tak często? Dlaczego już nie latasz po świecie? – patrzy na mnie chyba oceniając czy nie przytyłam..

Może dwa kilo, ale to przez jedzenie Luke'a.

– Jesteś w ciąży?

– Słucham?!?

– Oszczędzasz pieniądze na dziecko – insynuuje mi.

– Mamo, trzymam w ręce papierosa – pokazuję jej – Nawet ja nie jestem tak wyzwolona, żeby karmić dzieciaka tym świństwem.

– Więc, co tu robisz? Podoba ci się ten kelner? – wskazuje głową na drzwi, za którymi stoi – Bo to nie jest najlepsza partia. Raczej widzielibyśmy cię z ojcem z jakimś lekarzem albo prawnikiem.

– Dlaczego czepiasz się tego, że pracuję?

– Nie mam nic przeciwko, że od czasu do czasu zabawisz się w kelnerkę, ale jesteś tu regularnie, dzień w dzień, a ta praca to nawet nie połowa tego, na co cię stać, Gina.

– Wow, zabronisz mi tu pracować?

– Po prostu myślę, że jeśli chcesz pracować, możesz dostać role na odpowiednim stanowisku – żeby nie było im wstyd.

Lubię to. Bieganie z tacą jest fajne. Mam kontakt z ludźmi, mogę śmiać się z innymi kelnerami, podjadać w kuchni moje ulubione dania.

– Powinnaś tym zarządzać. To moja ulubiona restauracja, ale widzę, że twoja też.

Nie wiem czy jestem gotowa na taką odpowiedzialność i to wszystko zmieniłoby w moim życiu.

– Zmieniłaś się ostatnio – dodaje jeszcze – A zarazem dalej jesteś taka sama.

Nic już nie rozumiem.

Miałabym być tu codziennie i za to odpowiadać? Nie być kumpelą z pracy, a siedzieć w rachunkach i dostawach i innych tych nudnych rzeczach? W ogóle tego nie widzę. Nie mogę sobie tak żyć do końca życia? Gdy mam ochotę wyjeżdżam, gdy nie jestem tutaj i pracuję za te śmieszne pieniądze w stosunku do sposobu w jaki żyje..

– Nie możesz wiecznie pracować jako kelnerka. Masz dwadzieścia cztery lata..

– Bo co? Bo zabierzecie mi pieniądze gdy moje życie nie będzie takie jak wy chcecie? Pogrzebię wasze ostatnie nadzieje i będziecie się tylko wstydzić za swoje dzieci?

– Przestań – syczy – Nie rozmawiamy o..

– Nigdy o niej nie rozmawiamy! – krzyczę – A jest szczęśliwa! Jest jej dobrze! Żyje jak chce! Nie musi widzieć w waszych oczach ciągłego zawodu!

– Ona miała czym zastąpić miłość do pieniędzy, ty nie kochasz niczego ani nikogo bardziej od nich.

– Kolega na mnie czeka – ignoruję to, co powiedziała i wychodzę.

Po pracy idę do Glen. Moje życie zrobiło się strasznie nudne i banalne, cały czas robię to samo. Praca, siostra, Luke i tak w kółko. Czasem zobaczę się z Abby albo pójdę na siłownie, pojeżdżę na rowerze, ale nie odwiedzam już nowych miejsc i nie odkrywam nowych rzeczy czy nie poznaję nowych ludzi.

– Co słychać u mojej światowej siostry?

Przyniosłam wino, ale znowu piję je sama. Dziewczynki mają drzemkę, a my czas na pogaduszki dla dorosłych, co prawda przy składaniu prania.