Chanyeol's Duties || ChanBaek

The Boy Who Searches For Love

"Abla, elini kaldırdın!" Chanyeol mutlu bir şekilde ablasını alkışladı.

Ablası baygın bakışlarını eline çevirdi ve tekrar hareket ettirmeye çalıştı. Başaramadı.
"Hey, kendini zorlama. Bu bile büyük bir şeydi."

Chanyeol okul çantasını tekrar kontrol edip sırtına taktı. Eğilip ablasının alnını öptü. "Yarım saate bakıcı gelir, kendine dikkat et."

Ablası da onu öpmek ister gibi dudaklarını hareket ettirdi ama tek yapabildiği ağzını açıp kapatmaktı.

Chanyeol evden çıkıp motoruna atladı ve hızlıca okula gitti. Dolabını açtığında gördüğü şeyle kaşlarını çattı. Küçük bir ilaç şişesi vardı.

Şişeyi elinde çevirdi ve ismine baktı. Şişede büyük harflerle Talampanel yazıyordu. Yanında da bir şırınga vardı.

Chanyeol bacaklarının onu taşımadığını hissettiğinde dizlerinin üzerine çöktü. Gözleri dolmaya başlarken elindeki şişeyi biraz daha sıkı tuttu. İnanamıyordu.

Elindeki sıvı, ablasının ALS tedavisi için hastaneden aylar boyu sıra bekledikleri ilaçtı. Elinde ablasının hayatını en azından birkaç ay daha uzatacak bir şey tutuyordu.

Gözlerinden istemsizce yaşlar akmaya başlarken hızlıca etrafa bakındı. Koridorda kimse yoktu. Herkes dersteydi.

Birkaç kez hayal görmediğinden emin olmak ister gibi kendini dürttü. Bir taraftan gözlerini silip duruyor, diğer taraftan da sildiğinin iki katı gözyaşı akıtmaya devam ediyordu.

"Chanyeol?"
Duyduğu sesle irkildi ve kafasını çevirdi.

Baekhyun elinde bir ton kağıtla tepesinde dikiliyordu.

Chanyeol bir an ne demesi gerektiğini düşündü. "Neden... Derste değilsin?"  hızlıca gözlerini silerek burnunu çekti.

Baekhyun elindeki kağıtları gösterdi. "Müzik seçmeleri ve kitap okuma kulübüyle ilgili kağıtları asacaktım. İki kulübün de başkanıyım da."

Chanyeol yüzünü yere çevirmişti. Tanrım... Onu ağlarken görmesi çok utanç vericiydi.

"Sen iyi misin?" Baekhyun da onun gibi yere oturdu ve tam da Chanyeol'un gözlerine baktı.

Chanyeol'un içinde garip bir his oluştu. Baekhyun'un gözleri şefkat dolu bakıyordu, Baekbeom'unkiler gibi meydan okuyan gözler değildi. Aslında biraz öyleydi de, Chanyeol Baekbeom'da gördüğü özgüveni Baekhyun'un gözlerinde de görebiliyordu.

"İyiyim..."

"Bu..." Baekhyun elindeki şişeyi gösterdi. "ALS hastalığının ilacı değil mi?"

"Nereden biliyorsun?"

"Şey, nörolog olmak istiyorum ve bizim yüzyılda en çok araştırılan nörolojik hastalıklardan biri de ALS."

"Bu ilaçtan ne kadar vermem gerektiğini bilmiyorum... Ablam hasta ve bu onun ilacı ama... Nasıl yapacağım konusunda hiçbir fikrim yok."

Baekhyun gözlüğünü düzeltti ve Chanyeol'a gülümsedi. "İstersen ben yapabilirim."

"Ne?"

"Bu iğneyi beyin sapına veya omuriliğe batırman gerekiyor. Çok dikkat isteyen bir iş, en ufak yanlışında hasta ölebilir."

"Ve sana ablamın hayatını mı emanet etmemi istiyorsun?" Chanyeol kaşlarını çattı. "Doktor olmak istiyor olabilirsin ama henüz doktor değilsin."

"Doğru, ama senden daha çok şey bildiğim kesin."

Chanyeol bir an irkildi. Baekhyun'un sesinde tamamen Baekbeom'a ait olan ukalalığı duymuştu.
"Belki."