DOLUNAY

*BÖLÜM1*

                                       

Niye her şey benim başıma geliyordu.Çektiğim acı yetmedi mi ki? Daha 1 yıl olmadan annemi ve babamı kaybettim onlar gidince tek dayanağım olan ablamı da kaybettim.Artık tek başımayım ne yapacağımı bilmiyorum odamda oturmuş ağlamaktan şişmiş gözler ve hafif baş ağrısıyla öylece duvara bakıyorum.Yemek yemiyorum odamda öylece oturuyorum.Kim gelirse gelsin dinlemiyorum.Artık ne yapacağımı bilmiyorum.

***

Ablamda gidip beni tek bırakalı 3 gün olmuştu.Çok canım yanıyor ama kimseye anlatamıyorum.3 gündür yaptığım tek şey ağlayıp boş boş duvarı seyretmek.Ne yapacağımı düşünüyorum kaç gündür beni ikna etmeye çalışan anneannemle İstanbula teyzemlerin yanınamı gitmeliyim yoksa tek başıma kalıp kendi ayaklarımın üzerindemi durmalıyım hiç bir şey bilmiyorum.

Odama anneannemin girmesi ile yatakta oturur pozisyona geçtim.Anneanneme baktım onunda benden kalır yanı yoktu ağlamaktan şişmişti o hayranlıkla baktığım gözler.Aman benden daha dirençliydi,olması gerekiyordu oda bunu biliyordu. O benim çektiğimi acının nekadar büyük olduğunu bilmesede anlamaya çalışıyordu. Gerçekten yaşanmadan anlaşılacak bir acı değildi.İlk anneniz ve babanız gidiyor sonra daha onların acısına alışmadan tek dayanağınız ablanız gidiyor çok zor bir durum sadece dediğiniz tek şey neden beni tek bıraktılar burda neden bende "ölmedim"diyorsunuz.Ben dayanıklı bir kız değilim bukadar acı fazla bana dayanamıyorum.Annem ve babam gittiğinde ablam alışcaz,dayanacağız beraber atlatıcaz demişti şimdi ablamda gitti ben nasıl dayanacaktım düştüğüm boşluktan beni kim kurtarcaktı ?

Ben böyle içimden düşünürken anneannemin elimi tutmasıyla irkildim anneannem elimi tutmuş acı çektiği çok belli olan o ne yeşil ne mavi olan gözlerle bana bakarak."Kızım karar verdinmi gelecekmisin bizimle" dedi. Ben hala ne yapacağıma karar vermemiştim anneannemle gitmelimiyim yoksa burdamı kalmalıyıdım.Benden cevap alamayınca anneannem tekrar söze başladı"Güzel kızım yapma gel gidelim tamam ablan varken gelmedin yanında ablan vardı ama artık oda yok seni burda teş başına bırakamam"dedi ağlayarak ellerimle göz yaşlarını silip konuşmaya başladım"Anneannem yapma böyle biliyorsun gelemem sizeyük olamam" dedim. Kapı açıldı içeriye teyzem giridi kızgın bir şekilde konuşmaya başladı" Kayra güzelim kızıyorum ama ne yükü biz senin aileniziz "dedi.Anneannemde katıldığını belli eder bir şekil "Evet kızım o ev senindeevin artık ne yükü hemide kocaman ev"dedi.Teyzem konuştu hemen "İtiraz kesinlikle istemiyorum anlaşıldımı Kayracım hadi kal eşyalarını toplayalım"dedi.İtiraz edecek gücüm yoktu nekadar yük olmamak istesem de haklılardı sadece"Peki" demekle yetindim. Sonra kalkıp eşyalarımı topladık teyzemle.Teyzemden bu eve dokunulmamasını annem,babam ve ablam varken nasılsa öyle kalmasını istedim oda anlayışla karşılayıp kabul etti.

 Yorum yapıp beğenirseniz sevirim .Beğenilirse devam edicem*