The Dollhouse

Εισαγωγή

Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά . Βασικά όχι τόσο ,αφού για πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να διασκεδάσω ,να βγω και να χορέψω ,να ξενυχτήσω.
Στο ορφανοτροφείο δεν επιτρέπεται η έξοδος μέχρι να αποδειχθεί η υπευθυνότητα . Έπρεπε, λοιπόν, να φτάσω σχεδόν 16 ετών για να κερδίσω αυτό το προνόμιο. Και πιστέψτε με ,το προνόμιο της ελευθερίας είναι ο λόγος να υπάρχω αυτή τη στιγμή και σε 2,5 μήνες θα το απολαμβάνω με χαρά!

«Mia , σταμάτα να χαζεύεις και έλα να πιούμε άλλο ένα !» φωνάζει δυνατά, για να ακουστεί κάτω από το θόρυβο της μουσικής ,η φίλη μου, η Olivia, υπερβολικά ενθουσιασμένη θα έλεγα,κρατώντας ένα σφηνάκι.

Χαμογελώ και περπατώ προς το μέρος της ήρεμα μέχρι που κάποιος με πατάει και με σκουντάει με δύναμη καθώς με προσπερνά .
Αν είναι ποτέ δυνατόν.

Γυρίζω και τον κοιτάζω.

«Πρόσεχε και λίγο που πηγαίνεις ,αν είναι ποτέ δυνατόν !» του φωνάζω εκνευρισμένη και πονεμένη.

Γυριζει και με κοιταζει και κατεβάζει το κεφάλι του για να με δει , εξαιτίας του ενοχλητικά μικρού ύψους μου.

Γαμώτο ,είναι ωραίος. Πολύ ελκυστικός άντρας. Ψηλός ,μελαγχρινός με μούσια και καστανά μάτια.

Το βλέμμα του αλλάζει σε χλευαστικό.

«Μπα ; Δεν ήξερα να πάρω μαθήματα και από παιδάκια. »λεει σαρκαστικά ενώ με κοιτάζει από πάνω εώς κάτω.

Εξοργίζομαι αλλά επιλέγω να αφήσω αυτόν τον γελοίο και να επιστρέψω στην φίλη μου που με περιμένει.

Με κοιτάζει ενθουσιασμένη. Πιο πολύ από πριν.

«Ποιος ήταν αυτός;»ρωτάει περίεργη.

Στρυφογυρίζω τα μάτια μου.

«Κάποιος ηλίθιος , λογικά.»λεω συγχυσμένη.

«Τι σου είπε;»ρωτάει θέλοντας να μάθει τα πάντα.

Γελάω.

«Ας πιούμε και ξεχάσουμε αυτόν τον γελοίο!»λέω με ένα ύφος απελπισίας.

Γελάμε και ο επόμενος γύρος αρχίζει.

[...]

Η Olivia γύρισε σπίτι της με τους γονείς της. Δυστυχώς όμως βιάζονταν και δεν μπορούσαν να με αφήσουν στο δικό μου.

Περπατάω μόνη στα στενά και δεν μπορώ να πω πως δεν φοβάμαι. Περπατώ έντρομη.

Ξαφνικά ακούω βήματα από πίσω μου και φρικάρω πιο πολύ. Γυρίζω να κοιτάξω και είναι μια μεγαλόσωμη μορφή που με ακολουθεί.
Χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζω να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ και τα φλατ παπούτσια μου βοηθούν πολύ!

Νομίζω πως του έχω ξεφύγει όταν στρίβω στο επόμενο στενό και τότε πέφτω πάνω του.

Νιώθω ένα τσίμπημα στο λαιμό μου και τότε όλα μαυρίζουν .