Tadhana? Meant-to-be? Destiny?

Sharianne's POV.

First year highschool student na ako.

Ngayong araw, balak namin magcelebrate dahil nanalo kami sa sayaw.

Little celebration lang para sa buong tropa.

Pumunta kami sa Mall. 

Kumain, Naglaro, Kumain, Naglakad lakad...

After hours of entertaining ourselves, we didn't notice the time.

Tapos nag paalam na kami sa isa't isa.

Parang isang normal na araw lang para sakin ito. Sakay sa Jeep at bayad. Pero minsan, 123 effect. HAHAHA! Pero mabait ako ha? Nakakalimutan ko lang minsan.

I turned on the music at nilagay na ang earphones ko.

Nang tumingin ako sa harapan ko, Napa "Shit" nalang ako.

Ang pogi!! OMG?! Eto na ba ung tinatawag nila'ng "Love at first sight?" malamang hindi. Hindi pa'ko inlove eh.

After ng ilang segundong pagtitig sa kanya, ngayon ko lang namalayan na, nakatitig din sya sa akin?!

Umiwas agad ako ng tingin. Nakakahiya naman yun? Matagal ba talaga ako'ng nakatitig sa kanya?

Sumulyap ulit ako ng isa pang beses, pero nahuli nya akong nakatitig sa kanya. Or should i say, nahuli ko sya'ng nakatitig saken?!

Medyo nagpasalamat narin ako dahil traffic ngayon. Yung ibang pasahero, naiirita na. HAHAHA! Magdusa sila, ang ganda ng view ko dito.

Malapit na ako'ng bumaba, pero ayoko pa. Hawak hawak din nya yung Cellphone nya kagaya ko. Kaso, wala syang earphones.

Ewan ko kung nag aassume lang ako o yun talaga yun kasi, nakatitig sya sa cellphone ko. Gusto ba nya makuha number ko?!

Hindi ko na alam ang gagawin. Lumagpas na ako sa dapat na bababaan ko. Meron pa naman ako'ng isang daan. Umaasa ako na yung daan na yun, yung daan nya. 

Nang tumigil yung jeep, bumaba na ako. Still hoping na susundan nya ako.

Pero nung tiningnan ko, wala eh? Andun parin sya.

Nung gabi'ng yun, hindi ko talaga makalimutan yung mukha nya. Parang naka register na sa utak ko?

2 years na ang lumipas at umaasa parin akong makikita ko ulit sya.

3rd year highschool na ako pero, wala parin talaga. i'm starting to lose hope.

4th year na ako at umaasa parin ako. Hindi ko na masyado'ng matandaan yung mukha nya. For short, i lost hope.

College days was fun. Because of my two loving friends, Steph and Dexter.