Partners In Crime.

part10

Λένε πώς ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα,όλες τις πληγές σου,όλη την αγάπη σου.

Λένε πως ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς.

ΜΈΓΑ λάθος.

Ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς κάποια στιγμιότυπα του παρελθόντος σου με ανθρώπους,όχι τους ανθρώπους που ήταν στην ζωή σου έχει τεράστια διαφορά.

Λένε πως είναι παιχνίδια του μυαλού,

λένε πως είσαι μικρή και δεν υπάρχει έρωτας ακόμα

μόνο μεγάλοι ενθουσιασμοί.

Λένε πως είσαι στην εφηβεία πως αλλάζεις και πως αυτοί οι ενθουσιασμοί είναι μικρές αδυναμίες σου.

Όλοι λένε,όλοι σε κρίνουν και όλοι λένε θα περάσει με τον καιρό

όλοι αυτοί που τα λένε αυτά,τα πιστεύουν;

όλοι αυτοί που λένε πως δεν υπάρχει έρωτας έχουν ερωτευτεί ποτέ;

έχουν μπει στον κόπο να αγαπήσουν κάποιον άλλον πέρα από τον εγωισμό τους;

Έχει περάσει τόσος καιρός και όμως δεν πέρασε ούτε μία μέρα που δεν σκέφτηκα τον Άλεξ

τις στιγμές που είχαμε περάσει

τα γέλια,οι αγκαλιές,τα ταξίδια,η συμμορία,τα μπλεξίματα μας

 τα πάντα.

Κοιτάω φωτογραφίες και θυμάμαι και την πιο μικρή λεπτομέρεια της κάθε μέρας από αυτές τις φωτογραφίας.

Είμαι μακρυά του και νιώθω ένα τεράστιο κενό που δεν μπορώ να το εξηγήσω

που δεν το έχω νιώσει με κανέναν.

Πονάει να τον βλέπεις να περνάει καλά με άλλη όμως

πονάει να νιώθεις ότι σε έχει ξεχάσει

πονάει που τον έχεις δίπλα σου και δεν μπορείς να τον φιλήσεις.

Άλλο ένα συνηθισμένο βράδυ που με παίρνει ο ύπνος με δάκρυα στα μάτια και τις αλλόκοτες σκέψεις μου δεν θα μπορέσω  ποτέ να τις ελέγξω.

Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο να πλυθώ,

κατέβηκα τα σκαλιά γα να πάω στην κουζίνα να φάω.

Όλοι κοιμόντουσαν έτσι αποφάσισα να πάω για περπάτημα

έβαλα την συνηθισμένη μπορντό φόρμα και το άσπρο φούτερ και έφυγα

Άνοιξα το κινητό και είδα ότι έχω μήνυμα από τον Νίκο.

Νίκος: Καλημέρα φραουλίτσα μου ελπίζω να μην κοιμάσαι.

                     θες να πάμε για πρωινό σε ένα μαγαζί που ξέρω;

Συμφώνησα να πάμε. Ελάτε τώρα είναι ευκαιρία να τον μάθω.

Μέσα σε  λιγότερο από 10' είχαμε φτάσει στο εστιατόριο 

"Πώς σου φαίνεται το μαγαζί"είπε και γέλασε σαν 5 χρόνο που του πήρες γλειφιτζούρι
 
"Είναι πολύ ωραία,έχεις ωραίο γούστο μπράβο σου"είπα κάπως ειρωνικά και  γέλαγα ταυτόχρονα

Αφού φάγαμε τα pancakes με μέλι φύγαμε

"Που πάμε;" ρώτησα αφού δεν έστριψε στο στενό για το σπίτι μου

"Θα δεις"

Φτάσαμε μετά από κάνα μισάωρο
μου άνοιξε την πόρτα και με έπιασε από το χέρι και άρχισε να περπατάει με πήγε σε ένα παγκάκι που έβλεπες όλη την Αγγλία από ψηλά.

Η θέα ήταν μαγευτική,

μπορεί με πολύ ευκολία ότι θα καθόμουν εδώ για πάντα

Εγώ και σκέψεις μου.

"Εδώ"είπε και έκανε παύση

Τον κοίταξα σαν να του έλεγα να συνεχίσει

"Εδώ με έφερνε η μαμα μου όταν ήμουν μικρός και από τότε έρχομαι συνέχεια" είπε και έσκυψε το κεφάλι

"Καλά κάνεις" του είπα λίγο αδιάφορα

"Η μαμά μου δεν ζει πια.."ειπε και ένιωσα τόσο χάλια

"Ωχ συγγνώμη δεν ήξερα"είπα και τον πήρα αγκαλιά

Με τράβηξε μακρυά του τόσο όσο να με βλέπει με πολύ ευκολία στα μάτια

Το κεφάλι μας ήταν πολύ κοντά

"Δεν ξέρω τι μου έχεις κάνει"είπε και με φίλησε

Ένωσε τα χείλια μας.

"Νιώθω τόσο πολλά για σένα Αμέλια,
ειναι νωρίς να λέω κάτι τέτοιο το ξέρω αλλά νομίζω πως σε ερωτεύομαι"

Τον κοίταγα σαστισμένη

Τι να του έλεγα τώρα;