Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Het aanzoek

Het was een lange dag geweest en Eva was blij toen ze eindelijk de Ponti binnenstapte en haar jasje achteloos over de kapstok kon gooien. 'Wolfs?' riep ze. Hij had een vrije middag gehad en Eva had geen idee hoe hij die had besteed. Ze appten wel eens over en weer als de een vrij was en de ander niet, maar vanmiddag was haar telefoon verrassend stil geweest. 'Wolfs?' vroeg ze nogmaals toen de eerste keer een antwoord was uitgebleven. Nog steeds geen reactie. Ze haalde haar schouders op. Misschien was hij eten voor hen aan het halen. Dat hoopte ze tenminste. Het was inmiddels zeven uur s ' avonds en ze had behoorlijke trek. Het licht in de keuken knipte ze aan en meteen werd haar oog getrokken naar iets wat op de keukentafel stond. Een prachtige, grote bos bloemen stond pontificaal uitgestald in het midden van het meubelstuk. De bloemen deden de keuken heerlijk doen ruiken en bestonden voornamelijk uit oranje en roze tinten. Helemaal in het midden was een prachtige rode roos gestoken. Nieuwsgierig liep Eva om de tafel heen om te zoeken naar een kaartje of een ander teken waar de bloemen vandaan zouden kunnen komen. Eindelijk vond ze het kartonnetje waar een bericht op was geschreven. Het handschrift erop herkende ze gelijk als die van Wolfs. 'Liefste Eva, jij bent de mooiste vrouw van Maastricht en ver daarbuiten. x W' las ze hardop. Ze kreeg er warempel een blos van op haar wangen. Waar had ze dit nu weer aan verdiend? Ze was helemaal nog niet jarig en er was ook geen andere speciale gelegenheid - waar ze vanaf wist tenminste. Licht giechelend opende ze de koelkast en haalde er een flesje water uit. 'Vind je ze mooi?' hoorde ze ineens een stem achter haar. Verrast draaide ze zich om. 'Mooi? Ik vind ze prachtig Wolfs! Maar waar heb ik dit aan verdiend?' Glimlachend zette haar partner een wit gekleurd, plastic tasje op het aanrecht. Dat zei al genoeg. 'Heb je Chinees meegebracht?' vroeg ze naar de bekende weg. 'Nou nou, wat een rits vragen in een keer,' plaagde hij haar. Eva voelde de blos op haar wang alleen maar groter worden. 'Nou ja, ik bedoel... Zomaar een grote bos bloemen, en nu ook eten van mijn favoriete afhaal-Chinees?' verduidelijkte ze zichzelf. 'Dat mag toch wel eens een keer? Ik doe dat veel te weinig,' was het antwoord. Eva wist niet zo goed hoe ze hier op moest reageren. Snel zette ze twee borden en bestek op tafel. Voor haarzelf pakte ze ook een flesje Chocomel uit de koelkast en voor haar partner een biertje. De bloemen zette ze even aan de kant, maar liet ze wel op de tafel staan. Zo kon ze er tenminste goed naar kijken. 'Echt lief Wolfs, bedankt,' zei ze toen ze smakelijk van het eten zaten te genieten. Als antwoord zond hij haar een speelse knipoog. Eva was toch nog niet helemaal overtuigd dat het spontane liefdesoffensief van Wolfs geheel zonder bijbedoelingen was. 'Je doet dit nu toch niet om wat er allemaal gebeurt is hè?' vroeg ze daarom ook. 

Ze waren net een week weer aan het werk nadat hun verschrikkelijke avontuur met Virtus et Justitia eindelijk ten einde was gekomen. Hulp hadden ze ontvangen uit geheel onverwachte hoek in de vorm van Kamphuis. Hun leidinggevende was haar eigen onderzoek gestart en had op die manier hun onschuld kunnen bewijzen en de leden van Virtus et Justitia kunnen laten oppakken. Wolfs en Eva zouden nooit meer hetzelfde kunnen kijken naar hun chef. 

Eva's vraag werd met een luide lach beantwoord. 'Dat ik wat allemaal doe Eef?' Eva wees om zich heen. 'Nou, dit allemaal. De bloemen, mijn lievelingseten...' Wolfs schudde zijn hoofd. 'Nee, echt niet. Ik doe dit gewoon omdat ik het je gun.' Eva voelde iets kriebelen in haar buik. Hij zou haar vanavond toch niet opnieuw... Nee dat zou toch niet? Ze was een week eerder gewoon ten huwelijk gevraagd! Het feit dat Wolfs niet wist dat ze het aanzoek gehoord had terzijde genomen, was er voor haar een hele hoop verandert. Toch leek meteen na thuiskomst het leven weer als normaal door te gaan. Beide rechercheurs konden weer gewoon aan het werk, en ook thuis in de Ponti ging het leven weer zoals vanouds door. Tot nu dan tenminste. Zou hij haar dan toch weer...? Ze durfde het bijna niet te denken, bang dat dat ongeluk zou brengen. Maar de hoop was daar, dat kon ze niet ontkennen. Want kom op, bloemen, haar favoriete eten? Wolfs deed duidelijk ontzettend zijn best. Na het eten stond Eva op om de boel op te ruimen. 'Laat maar staan, dat doe ik wel,' gebood haar partner haar. Verbaast keek ze hem na terwijl hij de vuile borden naar de keuken bracht. Nu werd ze echt doodzenuwachtig. Ging het dan toch vanavond gebeuren? En als het deze avond zou gaan gebeuren, wat zou ze dan doen? De vorige keer was ze in paniek geraakt. Durfde ze niet. Ondanks dat ze zich heerlijk had gevoeld op het moment dat de vraag daadwerkelijk over zijn lippen kwam, durfde ze zich gewoonweg niet om te draaien en met 'ja' te antwoorden. Daarom had ze gedaan alsof ze sliep.