My Pretend-Amnesia Girl

Prologue

Trizzle Nishia Laigen Villasyon POV.

Minulat ko ang mga mata ko at ang tanging nakikita ko lang ay kulay puti.Tahimik ang paligid,ang tanging maririnig mo lang ay huni ng isang aparato sa gilid ng ulo ko.

"A-asan ako?" kaagad na tanong ko sa sarili ko.Nilibot ko ang paningin ko and realization hits me,I'm in a hospital.Anong nangyari sa akin?Bakit nasa hospital ako?Hinawakan ko ang ulo ko at naramdaman kong may benda ito.

Pilit kong hinalungkat sa kailaliman ng utak ko ang mga nangyari.Kung ano ang ginawa ko bago ako napunta dito.

Malayo na ang narating na ng pag-iisip ko nang maramdaman kong may pumasok.Her face shows tiredness.Bagsak ang balikat at halatang kulang sa tulog.Inangat niya ang tingin niya sa akin at tumitig.Kita sa ekspresyon niya nagulat siya at kaagad na umiyak.

"M-mom?Ar-are you alright?" I asked pero mas lalo siyang naiyak.Kaagad niya akong sinunggaban ng yakap,mahigpit na mahigpit na para bang ayaw niya akong pakawalan.

"Y-you reco-cognize me,nak!" Hagugul nito habang yakap ako.

"Syempre naman Mom.You are my mother right?" kaagad na sagot ko kay mama kahit naguguluhan ako sa kinikilos niya.

"T-tawag m-mo na ako ng doktor.Atsaka ibabalita ko pa kay Dad m-mo na gising ka na" tumango lang ako sa kanya kaya kaagad siyang lumabas sa silid ko.

Ano ba talaga ang nangyari?Na-aksidente ba ako?

"B-bakit niyo to' naga-gawa sa 'kin!" hagugul ko sa bawat hikbi ko.

"Magpapaliwanag kami Trizzle" humakbang siya palapit sa akin kaya umatras ako.

"Hindi.Sapat na ang nakita ko para matauhan ako!" pilit kong pinatatag ang boses ko sa harap nila.Ayaw kong makita nila akong na ganito ako kahina!

"Trizzle,makinig ka naman sa bestfriend mo,sa akin!" malaking boses ng banggit ng lalakeng pinakakamahal ko.Tinitigan ko siya ng malamig at pilit winaksi ang tumutulo kong luha.

"Bestfriend?Bakit di niyo ako ininform na nag-iba na ang definition ng bestfriend?Na 'kala mo siya ang kakampi mo,yun pala siya ang unang tratraydor sayo" tumawa ako ng pagak sa harap nila.

"Trizzle naman!Alam ko namang nasaktan kita,nasaktan ka namin!Pero ang sakit na naman ng mga salita mo sa'kin!" tumulo ang luha niya na mas lalo akong nasaktan sa nasaksihan ko.This is the last thing I want to witness in my life,ang umiyak sa harap ko ang mga mahal ko.

Kaagad namang inalo ng lalakeng mahal ko ang bestfriend ko.Kita ko ang pagmamahal niya sa bestfriend ko na kailanman di niya pinaramdam sa akin.I want to hug her,to feel to her that it was okay but I can't because it is not the truth.

Tumulo na naman ang luha ko kaya kaagad ko itong pinunas.Sagad na sagad na ang sakit sa puso ko,durog na durog na!

"Don't flip the situation na para bang ikaw to'ng naapi." I said before I walk out in the scene.

Naglalakad ako na hindi tinitignan ang nasa harap ko.Why?Ito na ba talaga ang manyayari sa buhay ko?Patuloy pa rin ang lakad ko at hindi alintana ang nasa paligid ko.

Beeeeeeeep!Beeeeeeeeep!

"Trizzzle!!!" lumingon ako sa tumawag sa pangalan ko.Tumulo na naman ang luha ko.Bren,my ex boyfriend hugging my bestfriend Grace.

I just stand there at tinitigan ang pagsigaw ni Grace.Pilit siyang pinipigilan ni Bren sa pagtakbo sa akin.Sorry,I want to end this misery of my life.Pinikit ko ang mata ko at hinintay ang pagsalpok ng sasakyan sa katawan ko.

"Triiiiiizzzzzle!" rinig kong sigaw ni Grace bago ako tuluyang tumilapon sa kalsada.

"Are you okay?Do you feel dizzy?" tanong ng doktor sa akin pagkatapos niya akong chineck.

Umiling ako sa kanya.Though,sometimes my head still hurts kaya ko naman.No need to worry.

"Sige kakausapin ko muna ang mga magulang mo to tell them some information about your condition okay?" tumango lang ako sa sinabi ng doktor at kaagad naman itong lumabas sa silid ko.

Kinapa ko ang puso ko at tumulo na naman ang luha ko.Bakit di ako nakalimot?Bakit naalala ko pa sila?Bakit andito pa rin yung sakit?

Gusto kong humagugul ng iyak ng may pumasok.I stayed there waiting for that someone to show himself to me.Pero sa di ko inaasahan,ang pinakahuling dalawang taong gusto kong makita ay ang kasama ko sa silid ko.

"T-trizzle?C-can we talk?" Mahina na bungad sa akin ni Grace.Ba't andito sila?Bakit,para makita nila na panalo na sila?Na nasaktan na nila ako?Na ang hina ko?

"Trizzle,we want to clear things between us three" pag-sabat naman ni Bren ng mahalata niyang wala akong balak magsalita.

Magsasalita pa sana si Grace nang muling bumukas ang pintuan,pumasok si mama sa silid ko.

"Anak,na-"hindi ko pinatapos si mama at nagsalita ako.

"Mom,who are them?" malamig ang titig ko sa kay Grace at Bren.I don't want to show the recognition on my eyes and stare at them.

"A-akala ko-" tinitigan ko si mama na may mensahe ang mga mata ko na tanging si mama lang ang makakabasa.Nang ma-gets ni mama ang gusto kong mangyari ay bumuntong hininga siya bago siya nagsalita.

"Pwede bang sa labas lang tayo mag-usap mga anak?" pumayag din naman sila kaya kaagad na lumabas si mama.Sumunod sa kanya si Bren at bago pa lumabas si Grace ay nagtitigan pa siya sa akin.

"I will belive even its imposible na babalik ang friendship natin" mga katagang huli niyang binanggit sa akin bago siya lumabas.

"Anak,anong ginawa mo kanina?" bungad sa akin ni mama pagkatapos nilang mag-usap.

"Ma,I don't want to involve myself to them again" malungkot kong sagot kay mama.

"What do you mean?" I smiled to her and tell her what I want to do.

"I will pretend that I have an amnesia.Paninindigan ko ang mga sinabi ko kanina.Afterall,akala niyong lahat ay magkakaroon ako ng amnesia after the accident at kayo nila kuya at Dad lang naman po ang nakakaalam ng totoo" I stated.

"Kung yan ang gusto mo" mababang boses na pag-ayo ni mama sa akin.I know shes against in my idea but she just agreed para hindi ako magalit.

Sorry,Mom.This is the only idea I know to escape my reality.