Cassandra

~ Ο Άγνωστος~

Στέκομαι ακίνητη, μπροστά σε δύο άγνωστα, υπέροχα μάτια, κρατώντας την Εύα ακόμα σφιχτά στην αγκαλιά μου. Σιωπή.

Περνάει λίγη ώρα μέχρι να χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου και να συνεφερει το μπερδεμένο μου κεφάλι.

"Κασσι, Κασσι γιατί σε κοιτάει ετσι;" ακούγεται η περίεργη φωνούλα στο κεφάλι μου γεμάτη περιέργεια και πανικό.

"Κασσι, φυγε από εκεί. Γρήγορα"

Πάντα άκολουθουσα τις συμβουλές της σοφής αυτής φωνούλας. Δεν σκοπεύω να την αψηφίσω τωρα.

" Έλα Εύα, πάμε σπιτι" της λέω γλυκά προσπαθώντας να κρύψω τον πανικό που κινδύνευει να με κατακλεισει.

"Εντάξει" ακούγεται η φωνή της Εύας και σιγά σιγά την αφήνω κάτω στο εδαφος.

Την παίρνω από το χέρι και αρχίζουμε να προχωράμε προς το σπίτι. Με μια κλέφτη μάτια, βλέπω τον εμφανισιμο άγνωστο να αναλύει κάθε μου βήμα.
Ξεροκαταπινω.

"Κασσι μπορεί να είναι απλώς κάποιος περίεργος γείτονας ή ένας αδιακριτος νεος".

"Ναι..." ψιθυρίζω, και προσπαθώ να ηρεμήσω την πανικόβλητη καρδιά μου. Εισπνοή, εκπνοή, και επανάληψη.

Χωρις να το καταλάβω, αύξανω το βήμα μου, τόσο που τα μικρά ποδαράκια της Εύας δυσκολεύονται να με προλάβουν.

Διακριτικά, ριχνω μια ματιά πίσω από τον ώμο μου, και η αναπνοή μου κόβεται όταν βλέπω την ίδια φιγούρα να με ακολουθεί, χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη.

Γυρνάω το κεφαλι μου ξανα μπροστά και παρατρίχα καταφέρνω να αποφύγω την σύγκρουση με ενα αμάξι που αρνείται να ελαττώσει ταχύτητα πατώντας την κόρνα.

"Συγγνώμη, συγγνώμη" σχεδόν  κλαψουριζω καθώς ο οδηγος με προσπερνάει καθώς φωνάζει διαφορα ακαταλαβίστικα για εμένα λόγια.

"Κάσσι;" μου ψιθυριζει η Εύα και μόνο τότε καταλαβαίνω πως τα κόκκινα μάγουλα μου έχουνε ξαναμουσκέψει από λόγια και σκέψεις που απεγνωσμένα θέλουν τα μάτια μου να μοιραστούν.

"Μην ανησυχεις" της λέω γλυκά σκουπίζοντας τα μάτια μου με το μανίκι. Την κοιταω μες στα ματια και κανω μια απόπειρα να της χαμογελασω "Μην ανησυχείς, είμαι καλα"

Απότομα γυρνάω το κεφάλι περιμενοντας να δω τον περίεργο νεο να βγάζει την κουκούλα και να έρχεται απειλητικά προς το μέρος μας,  έτοιμος να μας χυμηξει και να μας εξαφανίσει. Εμένα τουλάχιστον. Άμα τολμήσει να πειράξει την Εύα...

Κι όμως, τίποτα δεν συμβαίνει όταν γυρίσω να κοιτάξω πίσω μου. Κανένας δεν μας παρακολουθεί, ούτε μας ακολουθεί.

Ο άγνωστος είχε εξαφανιστεί.