Size gerçek bir hikayeyi anlatacağım. Hissettiklerimi ve çektiğim şeyleri. Bir arkadaşımı anlatıyorum burada. İnanın çok önemli. Tüm kemiklerimi parça parça yakmak isteseler. Onun içinse hiç düşünmeden evet derim.
Adı Eta. Garip değil mi? Çok güzel aslında. Ona o kadar uymuş ki. Çektiği acılar bire bir yansıyor. O bir eşcinsel. Bazılarının değimiyle o kaybolmuş. O yok olmuş. O kendi ırkına karşı çıkmış. Tam tersine. O sadece aşık olmuş. Onu ilk tanıdığımdada homofobik bir kızla baş etme çabasıyla ikimizde kendimizi yırtıyorduk.Hayatımı değiştiren seçimi o kavganın olduğu günde yaptım. Bir grup açtım. Ve onu ekledim. Beraber bu kızla istediğimiz gibi uğraştık. Sonra birkaç rastgele insan aldık. Bunların olduğu saniyeler içerisinde nerden bilebilirdim ki hayatımın değişeceğini? Nerden bilebilirdim Dünyadaki en iyi arkadaşlara sahip olacağımı. Hiçlikten bir elmas çıkarmıştım. Ömür boyu asla kaybetmek istemediğim değişik hikayeleri olan bir sürü insan! Resmen bir madendi... Öğrenmeyi istediğim başka hikayeleri, hayatlarının evrelelerinde yaşadıkları ve bana anlatmak istemedikleri o küçük önemli sırlar.Hepsini tek tek araştırmak ve onları keşfetmek istiyordum. Çektikleri acıları yok eden kişi olmak istiyordum. Herşey eğlence değil ki... Birbirlerimizi tamamen anlayıp yaralarımızı kapatsak ne olabilirdi? Birazcık ciddileşsek. Evet bu oldu. Zamanla birbirimize herşeyimizi anlattık.Aramızda kötü olan varsa hemen yardım ettik. Bu bir grup değildi. Amaçları düşünceleri fikirleri birbirine çok benzer olan hepsı ınsanlar tarafından, gerçek dünya tarafından eziklenmiş harika insanlardı ve onlar kardeş gibi olmayı başarmıştı. Her zaman fazladan sevdiğimiz birisi olur. Benimkide Eta. Eta bir kaç sene önce ailesine eşcinsel olduğunu açıklamış ve babası tarafından ölesiye dövülmüş. Bu yetmemiş karnına bir bıçak yemiş. Ve bunlar o pisliğin hevesıne yetmemışkı birde karanlık bir bodrumda yaralanmasına izin vermiş.Bir hastahanede bir kaç ay kalmış.Ve bunlara dayanabilmeyi başarmış. Eta benim için korkusuz. Şimdilik. Güçlü değil. Çünkü onu tanıyorum. 1 sene boyunca arkadaşlığımız sürecinde onu o kadar çok inceledim ki. Kafamda uzun süre uykularımda bile onu kurguladım. Sanki o dünyadaki tek şanstı benim için. Gerçekten benim gibi olan tek insandı. Ve onu kaybetmeyi göze almak kendimi biryerden fırlatmakla eş değerdeydi.Eta hayata mutlu bakmaya çalışan bir insan.Saat en fazla 10 olana kadar çok mutlu olabilir. Bu normal bir günde tabi. Eğer saat geç saatlerdeyse duygusal ve herşeyden bıkmış birine dönüşür. Ama hiç değişmeyen bir tarafı var ki oda onun her zaman komik olmasıdır. Her zaman herşeyine saatlerce gülebilirim. O kadar neşe dağıtıyor ki etrafa.Sanki o acıları o değil biz çekmişiz. Dünya yansa umrunda değil derler ya. Bence o söz Eta için var olmuş.Ama onun bir çok kötü tarafınıda gördüm. Bazen o kadar saf ve temiz gözüküyor ki gözüme kendim uydurdum sanıyorum bunları. Kimseyi sevmez. Çok fazla değer verecek kadar sevmez. Yada değer vermekten korkuyordur. Bunları anladım çünkü yaşadım. Bu grup olayından herkes etrafa dağıldı. Ege birlikte kaldığı köpeğini kaybetti. 2 hafta gelmedi. Bizim için ölümle eş değer bu durum onun intihar ettiğini düşünmemizi sağladı. Ama geri döndüğünde ona çok sinirliydim. Bir sürü şey saydırdım. "Köpeğim öldü" dedi sadece. Hatamı anladığımda kendimi yerin dibine sokmak istedim. Onun acısını paylaştım o günlerde. Şimdi, ben burada bunları yazarken o yok. O ve ben bir kavgaya tutuştuk. Ve benim mutluluk yöntemimde kayboldu. Ben normalde arkadaş sahibi biri değilken burada onun herşeyiyle mutlu oldum. Klasik iki eşcinselin çok yakın arkadaş olması durumu. Bizimkide öyleydi. Bunları anlatırken ben onu kaybettim. Salaklık yaptım ve kaybettim. Artık bunu kendi içimde çözmem gerek değilmi sırdaşım? Belkide atlatırım. Boşuna yazdım belki bunları. Ama kalp kırıklığı insana çok saçma şeyler yaptırabilir. Ve bunlar çoğu zaman süper saçma damgası alacak kadar olsada bizim geleceğimizle ilgili. Herşeyin bir saçmalık olduğu doğru. Ben zaten kayboldum.
