Het Internaat

Hoofdstuk 1

'Kayleigh! Kom je naar beneden!' Roept mijn moeder vanaf onderaan de trap. 'Kom eraan!' Roep ik terug en ik pak de laatste spullen bij elkaar voor ik mijn koffer dicht rits. Tijd om te vertrekken. Ik loop met mijn koffer de trap af om hem vervolgens bij de rest van de koffers in de kofferbak van de auto te stoppen. Ik trek mijn jas en schoenen aan, geef mijn hond Jessy nog een laatste knuffel en loop naar de auto toe die al op mij staat te wachten. Klaar voor een nieuw avontuur.

Ik zie er eigenlijk best wel tegen op om naar een internaat te gaan. Ik zat altijd op een doodgewone school in het midden van de stad. Ik had hier al mijn vrienden om mij heen en had het erg naar mijn zin, maar door wat er gebeurd is ben ik door besluit van mijn ouders over geplaats. Ik moet nu dus weer helemaal opnieuw beginnen. We zitten nu halve wegen het semester dus er zijn waarschijnlijk overal al groepjes ontstaan.

Ik kijk uit het raam van de auto en zie een kast van een school staan. De grasvelden en het pleintje van de school zijn helemaal leeg wat ook logisch is want alle lessen zijn net begonnen. De auto staat stil en ik stap uit. Mijn vader pakt mijn koffers uit de kofferbak terwijl mijn moeder met betraande ogen op mij af komt lopen. Ik geef haar een stevige knuffel en vertel dat het wel goed komt. 'We gaan je missen.' Zegt mijn vader terwijl hij een kus op mijn voor hoofd geeft. 'Ik ga jullie ook missen hoor!' zeg ik terwijl ik in beide handen een koffer beetpak. 'Veel plezier!' roepen ze nog naar me terwijl ik richting de ingang van de grote school loop. Daar gaan we dan.

Ik loop richting de balie waar een oudere vrouw achter zit. 'Goedemiddag.' Begroet ik haar. 'Goedemiddag.' Begroet ze mij terug. 'Ik zie dat je hier nieuw bent.' 'Dat klopt. Ik ben Kayleigh Edwards.' 'Welkom op INTR West Wood. Ik ben Cloudia de administratie medewerkster. Je rooster wordt uitgeprint en je verblijft in kamer 204 samen met Marjolein Mcclay.' 'Hartelijk bedankt.' Zeg ik tegen de aardige vrouw achter de balie terwijl ze mijn rooster overhandigd. Ik loop richting de trap met mijn twee koffers in mijn handen. Zo onhandig als het maar kan probeer ik de trap op te lopen naar de tweede verdieping. Wanneer ik net mijn koffer bovenaan de trap heb gezet valt mijn andere koffer uit mijn hand zo de trap af voor de voeten van een bruinharige jongen. Ik sla mijn hand voor mijn mond van schrik omdat ik bijna iemand omver heb gekegeld met mijn veel te zware koffer. 'Sorry! Heb ik je geraakt?' Vraag ik terwijl ik de trap af kom lopen richting de jongen. 'Nee gelukkig niet.' Lacht hij. Het valt me op dat hij mooie diepblauwe ogen heeft en een super vriendelijke glimlach. 'Ik ben Justin, Justin Williams.' Zegt hij terwijl hij zijn hand uit steekt. Ik pak zijn hand aan met een vriendelijke glimlach. 'Ik ben Kayleigh, aangenaam.' 'Gewoon uit nieuwsgierigheid. Waarom heb je ervoor gekozen met de trap te gaan en niet gewoon de lift te pakken?' Vraag Justin. 'Het is best raar maar ik hou niet van liften. De manier waar op ze aan een paar kabels hangen, super veel gewicht omhoog moeten tillen en allemaal kraag geluiden maken. Ik hou daar niet van. Daarbij hoor je best vaak dat mensen vast zitten in de lift. Dus ik stap er liever niet in.' Leg ik hem uit. 'Daar zit wat in.' Zegt hij begrijpend. 'Ik zal je helpen met je spullen.' Zegt hij terwijl hij mijn koffer met gemak optilt en zonder moeite naar boven brengt. Vol verbazing loop ik achter hem aan. 'In welke kamer verblijf je?' Vraagt hij terwijl hij nu ook mijn andere koffer pakt. 'Kamer 204.' Antwoord ik. 'Oh dat is vlak bij mijn kamer.' Zegt hij en loop naar links de gang door. Ik loop hem achterna aangezien hij de weg weet. 'Ik dacht dat jongens en meiden gescheiden zaten?' vraag ik hem. 'Dat klopt we zitten met hetzelfde geslacht op de kamer alleen wel verspreid door hetzelfde gebouw. Dus zoals je misschien eerst dacht er is niet zoiets als een jongens en meisjes kant.' Antwoord hij alsof hij mijn gedachten kon lezen. Het was geen rare gedachten toch? In series zie je namelijk vaak dat jongens aan één kant van het gebouw zitten en de meiden aan de andere kant.

We staan voor mijn kamer en ik steek mijn sleutel in het slot. 'Bedankt dat je me geholpen hebt.' Bedank ik Justin. 'Kleine moeite. Als je wil kan ik je rondleiden door de school?' stelt hij voor. 'Bedankt maar ik wil eerst mijn spullen uitpakken.' 'Begrijpelijk. Mijn aanbod blijft vast staan dus als je een rondleiding wilt kun je me vinden in kamer 208.' 'Dat is lief van je.' Zeg ik en ik loop mijn kamer binnen. Ik zie dat het meisje waar ik mijn kamer mee deel erg ongeorganiseerd is. De woonkamer ziet er nu al erg rommelig uit, het keukenblad staat vol gebruikte glazen en op de sofa tafel liggen overal papieren en blikjes frisdrank. Blijkbaar wist het meisje al dat ik zou komen want ze heeft een briefje achtergelaten op de koelkast.