Cassandra

~ Μπερδεμένη ~

Λαχανιασμενη και απίστευτα μπερδεμένη κλείνω την πόρτα του σπιτιού μου ακολουθώντας την Εύα στο σαλόνι. Αφηνει την τσαντα της δίπλα στην εξώπορτα και με ένα εντυπωσιακοτατο άλμα βρίσκεται ξαπλωμενη μπρούμυτα στον καναπε.

"Δεν μου αρέσει το σχολειο" λέει πνιχτά και την νιώθω να ξινίζει το προσωπάκι της.

Ειλικρινά, ούτε εγώ βρίσκω κάτι στην λέξη  "σχολειό" που να ξυπνάει ιδιαίτερα ευχάριστες αναμνήσεις. Οι καθηγητές μου είναι πάντα δυσαρεστημένοι μαζί μου.

"Μα, μια μαθήτρια του είκοσι, του είκοσι, να είναι πια του 15 και του 14;"

Οι φίλες μου είναι ευχάριστες και γλυκές, αλλά δεν εχω την διαθεση πλεον να τους μιλαω. Δεν θέλω να τους αναστατωνω. Εχουν βαρεθεί πια να ακουν για το πώς "η ζωη είναι ένας φαύλος κύκλος" ή " Ο κοσμος αποτελείται απο αψυχες ψυχες". Έχουνε σίγουρα και δικά τους προβλήματα, πιο επιπονα και σοβαρά από τα δικά μου ψυχολογικά διλήμματα.

Κάνεις δεν με γνωρίζει, δεν αναγνωρίζει την Κασσάνδρα που κατοικεί πλεον μόνιμα στο ταλαιπωρημένο σώμα μου. Η Κασσάνδρα η χαμογελαστή, η ζωηρή έχει αντικατασταθεί από την Κασσάνδρα την μονότονη και βαρετή.
Αυτή είμαι πια. Μια σκέτη απογοήτευση.

"Κασσι..." ακούω την φωνή της Εύα που με ξυπνάει από τον θλιβερό μου λήθαργο. Με κοιτάει με δύο μάτια γεμάτα παράπονο. Πάλι αφαιρέθηκα και δεν έδινα σημασια στις ιστορίες που μου διηγούνταν.

"Συγγνώμη, ειλικρινα" της λέω αργά και συνειδητα  περπατώντας προς το μέρος της. "Μάλλον είμαι ακόμα ταραγμένη από αυτό που έγινε στον δρόμο για το σπιτι".

"Σε τρόμαξε και εσενα το αυτοκίνητο;" μου ψιθυρίζει τρομαγμένη.

"Βασικά..." αρχίζω αλλά αμέσως σταματάω. Θα την τρομάξω. Μπορεί να φρικάρει τόσο, όσο και εγώ. Καλύτερα οχι. Ίσως είναι καλύτερα να μην της αποκαλύψω τις μπερδεμενες σκέψεις μου.

"Πες μου Κασσι" μου λέει απλά και μπροστά στο επίμονο βλέμμα της νιώθω ανήμπορη να πω ψέματα.

Για ακόμα μια φορα, κατάφερνει να με λυγίσει.

"Λοιπόν..." αρχίζω προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου "με είδες που κάποια στιγμή, άρχισα να επιτάχυνω το βήμα μου σωστα;"

"Σωστα"

"Λοιπόν... ήταν ένα αγόρι, που δεν γνωρίζω, και μας κοιτούσε αρκετά περιεργα. Νόμιζα πως τον είδα να μας ακολουθεί αργότερα. Αυτό. Απλά με φρικαρε ασχημα. Αλλα... μαλλον υπερέβαλλα για μια ακόμη φορα, μην ανησυχείς."