The Chronicles of Veronica

Simula

I didn't know why I didn't turn on the light, Hindi ko alam kung bakit sa bawat hakbang na tinatahak ko papunta sa living room; ay parang pasan ko ang mundo sa sobrang bigat. Napakabigat na parang ayaw ko ng ipagpatuloy pa dahil alam kong masasaktan at masasaktan ako.

Pero bakit kahit ang bigat na kahit alam ko kung ano ang mangyayari at nangyayari hindi ko parin mapigilan na hindi tahakin ang kwarto na alam kong punong puno ng kasalanan.

There was a random guy that I met earlier at campus, hindi ko alam kong bakit niya ako kilala o kung bakit niya alam ang pangalan ko pati ang pangalan ng mga kaibigan ko, boyfriend ko at pinsan ko.

Ayaw kong maniwala, ayaw kong isiping totoo ang lahat ng sinabi niya. Pero alam kong sa sarili ko na nung una pa lang may mali. May mali pero binalewala ko at pinagsisihan ko yun, Im so stupid.

Huminto ako sa paglalakad at sumandal sa malamig na pader sabay hawak sa dibdib ko. I've been hurt before but this is something... Emotional and physicaly hurt, this is bullshit!

Umayos ako ng tayo at nagsimula muling maglakad

This is not the right time to cry laurenn dee, Not now. Suminghap ako at pilit na ngumiti. I noticed the light seeping through my cousins room,  and a small smile creeps on my face, just I place my hand on the doorknob, I hear voices.

Two voices blend together, why didn't found this sooner... bakit ang tanga ko? Trying to gain my focus again, my heart skip a beat when he murmurs something that shatters me.

"It's alyways you baby, I love you" I pushed the door wide enough for me to see them, hindi ako gumawa ng ingay. I sat there, watch them even if every second that counts feels like im hell.

Bakit ganun? Kahit masakit, kahit gusto ko ng sugurin sila, kahit gusto ko ng patayin sila, wala pa rin akong nagawa kundi ang manuod kahit ang sakit sakit na.

" what if she found out?" Tanong ni lyzia na walang kamalay malay na pinapanuod ko sila. Pumaibabaw si lyzia kay paul at sa bawat galaw nilang dalawa sa bawat ungol na lumalabas sa mga labi nila ay parang kutsilyo na paulit ulit sinasaksak sa dibdib ko. Too much hurt to handle. I gasped sabay pinahiran ang nagbabadyang luha sa mga mata ko.

"She won't baby, dont worry sinigurado kong busy siya ngayong araw at punong puno na ako sakanya she won't even let me touch her" rinig kong sagot ni paul. That's it!

Akala ko yun lang ang rason pero hindi.

"Soon enough, this house will be mine, the company and everything she has will be mine" Im trying to breathe, trying so hard to breathe. Trying to find my fucking voice! Pero wala, imbis na sumigaw at magwala ako ang nagawa ko lang ay ang umupo at sumandal sa gilid ng pintuan. They can't even sense my presense? Too weak.

Gusto kong takpan ang mga mata ko at tainga ko ng mas lumakas ang boses nilang dalawa, hindi ko man lang maatim isipin na ang bawat kamay na humahawak sa kamay ko at ang bawat labi na lumalapat sa labi ko ay lumalapat din sa labi ng pinsan ko.

Humiga si lyzia sa tabi ni paul, nakita ko namang ngumiti si lyzia ng hinalikan siya ni paul sa noo. He really loves her.

"Wanna eat something?" sabi ni paul sabay tayo na siyang nag pa estatwa naman sakanya. I looked at him and put a sad smile on my face.

"Paul?" Tanong ni lyzia at sinundan ang tingin ni paul.

"Vero" natatarantang sabi ni lyzia at bumangon.

"Veronica," tawag naman ni paul.

A smile plastered on my face. Tumayo ako at tinignan sila. Hindi ko alam kong bakit walang kahit isang butil ng luha ang tumulo sa mga mata ko sa mga oras nato. And I thanked god for giving me strength. Kahit sa kaloob looban ko ay para na akong pinapatay sa sakit.