Just Me

1.1 - maske

Bazen kendimi öyle hissediyorum ki,

 bu maske dediğimiz olay benliğimi gerçekten ele geçiriyormuş gibi hissediyorum, 

seviniyorum maskem gibi mutlu ve güçlü olacağım için. 

sonra bir konuşma oluyor, tek bir cümle geri getiriyor benliğimi. 

ağlayabiliyorum sadece,

 sessizce kimseye fark ettirmeden...

 ama onu beceremiyorum, illaki fark ediliyorum yine ben. 

geliyor birileri bana omuz olmaya,

 bazen bu kişi ailem oluyor, bazense fark etmeden "romeom". 

kitaplara sığınıyorum toplumdayken, 

başka hikayelere, acılara göz atıyorum.

 gülüp "sorun yok." diyebileceğim bir yalan bakıyorum o kitaplardan.

genelinde bulamıyorum pek fazla, "sorun yok yalanı'. 

bu sefer maskeme sığınıyorum benim için o yalanı bulması için. 

o da bulamıyor benim bir parçam olduğu için. 

"sorun yok." diyor, sessizce ben onun ardında ağlarken.

 inanıyorlar aslında bu yalana insanlar, 

çünkü onlar benciller ve senin hakkında çok önemsemezler. 

ama insanlar iyi biri gibi görülmeyi severler, 

inanmadıklarını söylüyorlar bu yüzden, çünkü biliyorlar ki bir cevap değildir "sorun yok".

olayı yine maskeme bırakıp kaçıyorum her zaman ki gibi. 

ama o da yine aynı yalanı buluyor. 

dedim ya, benim bir parçam o da. 

bu seferde inanmadıklarını söylüyorlar, 

üsteliyorlar bu sefer, ciddiye almıyorlar, şakaya çeviriyorlar bazen. 

ama sen yine anlatmıyorsun içinde ağlayan kendinin döktüğü gözyaşlarını. 

çünkü inanmıyorsun gerçekten de buna değdiklerine. 

gülüyor masken görevini yerine getirmek amacıyla. 

gülüyor ki seni ciddiye almayan insana, o "sorun yok yalanına' inansın. 

inanıyor, yalnız bırakıyor seni. 

rahatlıyorsun sen, ama yine de maskeni bırakamıyorsun. çünkü biliyorsun masken biraz oynasa kırılacak gözünden akan her yaş. 

yine ağlıyorsun içinden sular seller gibi. 

ama yine, gülüyorsun maskenin üstünden. 

çünkü biliyorsun yapman gereken şey bu...