Find Me/chenmin

İnsanlıktan nasibini almamış barzo

Mart, 2007

Jongdae üzerinden sabahın yorgunluğunu atmak için evine girer girmez üzerindekilerden kurtulmaya başlamıştı ve siyah ağırlıklı odasının banyosuna kendisini attığında artık çırılçıplaktı. Hiç beklemeden soğuk suyu açıp iliklerine kadar donduğunda, aldırış etmeden hızlı bir duş aldı. Çok yorgundu şu an da istiyorsa buzulları üzerine atsınlar umrunda olmazdı, sıcak su beklemeye mecali yoktu. Kabinden çıkıp kenardaki havluyla kurulandı ve duvarı boydan kaplayan aynasında kendisini süzdü.

"Ölüden bir farkın yok Dae, sabahki kargaşadan sonra güzel bir uykuyu hak ettin." diye mırıldandığında elindeki havluyla siyah saçlarını karıştırıp, ardından beline sardı ve odasına geçti.

Yerlerdeki parkelerden birkaçı yerinden oynamıştı ve ara ara adımları gıcırtıya sebep oluyordu. Aynı şekilde sesizliğe boğulmuş odada vücudundan yere damlayan su sesleri de oldukça sinir bozucuydu ama yorgunluğundan onları bile duymuyor sayılırdı. Hızla dolabına ilerleyip eline geçen lacivert şortu aldı ve kurulanıp, giyindi. Uyurken giyinmenin fazlalık olduğunu düşündüğündense üzerine başka bir şey alammıştı. Aslında uyurken belirgin karın ve kol kasları ile görsel bir şölen sunuyordu şahit olabilene, eğer yanında uyuyabilecek kadar şanslılarsa.

Jongdae'nin şu anki tek hayali siyah çarşaflarına yumulabilmekti ama titremeye başlayan telefonu bu isteğinin gerçekleşmeyeceğinin habercisiydi. Yavaşça yatağın kenarına oturdu ve komidinin üzerindeki telefonunu aldı. Yazan Jun'du ve evet bu mesaj kesin uyumasına engel olacaktı.

Jun;
Hemen Red Lions'a gel, ACİL!

Red Lions, Jongdae'ye ait bir bardı. Çetesiyle genelde orada buluşur ve planlar kurardı ama sabahtan beri zaten onlarlaydı, yani şimdi hiç sırası değildi. Gitmeyecek ve uyuyacaktı.

Dae;
Uyuyacağım.

Cevabı tek kelime ve netti ama Jun'da inatçı biriydi. Jongdae tam telefonu bırakıp kendisini yastığına yüz üstü gömmüştü ki telefonu tekrar titredi.

Jun;
Hemen o yataktan kıçını kaldır ve buraya gel. Eğer tüm barı evine doldurmamı istemiyorsan.

Jongdae tek gözü açık mesajı okuduktan sonra "Lanet!" diye bir nida bıraktı sesizliğe boğulmuş odasına. Junmyeon kendisinden iki yaş büyüktü. Kendisi yirmi dört yaşında Junmyeon ise yirmi altı yaşındaydı. En azından bu hayatın acımasızlığını Jongdae'den iki sene önce tatmıştı. Genelde, lider olduğundan çetede Jongdae'nin sözü geçsede, Jongdae ona büyüklüğünden dolayı saygı duyardı, fikir ve isteklerini abartmadığı sürece.

Junmyeon ile eski arkadaşlardı, annesi ve babasını kaybetmeden önce evlerine yakın bir yetimhanede görmüştü onu ilk, sonraysa hep o yetimhanenin önünde buluşmuşlardı. Ailesiz büyümesinden kaynaklı çok daha asi bir çocuktu Junmyeon ve sokaklar ona çok şey öğretmişti. Hatta belki fevri davranışları olmasa çetenin lideri Jongdae değil, Junmyeon olmalıydı. Jongdae ise ona göre daha stratejik ve mantıklı bir adamdı. On yedi yaşına kadar bir aile ile büyümüş, o yaşındaysa ailesini bir trafik kazasında kaybetmişti. Ailesi varlıklıydı, yirmi iki yaşına gelene kadar beş sene halasıyla yaşamış daha sonraysa tüm miras kendisine geçtiğinde, şu aralar pek popüler olan Red Lions'u açmış ve ayrı bir eve çıkmıştı. Red Lions'a Junmyeon'u da ortak ettikten sonra birlikte kendileri gibi birkaç çocuğu kanatları altına alarak bir çete kurmuşlardı. Şimdilerdeyse dillerden düşmeyen bir çetesi vardı, lider olması içinde Jongdae'yi seçmişlerdi.

Yatağından kalkıp, karanlık odada eline geçen siyah tişörtü ve dar siyah kotunu giyindi, üzerine de zincirli deri ceketini attı. Saçları hala yarı ıslaktı ama umursamamıştı. Nasıl olsa yolda kururdu. Koridor duvarındaki araba anahtarını da alıp evden hızla ayrıldı. Fazla oyalanmamıştı, hem sevmezdi, hem de her geç kaldığı saniye Junmyeon'un evi doldurma riski artıyordu. Heleki yanında bardaki yapışkan kızları da getirecekse evinden çıkmazlardı. Jongdae kaç defa istemediğini söylesede peşinden ayrılmıyorlardı çünkü. Sülük gibilerdi adeta.