Waar het begint of eindigt weet ze niet goed. Ze is heel haar leven al zo, maar nu ze geen contact meer heeft met haar familie (ook tantes, neven enz) gaat stilaan veel beter, ze bloeied terug open. Werd meer haarzelf, niet meer zo bekrompen als haar ouders. Haar opvoeding was hard en onbegrijpelijk voor de buitenwereld, ze kreeg nooit liefde of iets positiefs te horen, enkel negatieve commentaar. Ze zei nooit iets op school daardoor, zo hoefde ze geen emoties te tonen dus er ook niet mee omgaan. Ze kon ze negeren. Ze werd stil, bekrompen en eenzaam. Maar dat deed ze om te overleven, niet om te leven. Ze had zeldzame momenten van geluk of plezier maar teerde er lang op. Zo heeft ze vorig jaar nieuwjaar gevierd met vrienden van vroeger op school en daar teer ze nu, 9 maand later, nog op. Geluk vond ze ook niet normaal, ze was pijn en verdriet meer gewoon, was natuurlijker voor haar.
Eenzaamheid en alleen zijn was ergens een keuze, zelfbescherming. Niemand zal het ooit snappen, haar pijn, haar boosheid, haar verdriet. Heel haar jeugd verzweeg ze haar pijn voor de buitenwereld, alles was normaal voor de buitenwereld. Maar ze was nergens thuis, nergens rustig of haarzelf. Veel mensen vonden haar raar of niet normaal, ze voelde haar als kind ook een alien. Alsof ze geen zus was van zussen of geen dochter was van haar moeder.
