you drew stars around my scars, taekook

☆4

17 Kasım 2022

Kabullendim, ölümünü kabullendim. Ölmemiş olsan gelirdin dimi Taehyung? Ama sen öldün, ölüler konuşamaz. Şayet sen zaten bu dünya için çok mükemmeldin Taehyung. Dalgalı saçların, beni topraklarında boğabilecek gözlerin, sıcacık ellerin yoktu artık, sen artık yoktun değil mi? Tuhaf, değil mi? Bi' aya kadar cesedini görsem ölümünü kabullenemeyeceğim birinin ölümünü kabullenmek. En tuhafı da bu defterin son sayfasına gelene dek yaşadığını umut etmek oldu ama asla gelmedin ki sevgim. Yanlış anlama sana asla kızmıyorum. Gelemezsin ki sen sevgim, nasıl kızayım sana?

Şimdi bu defterin son sayfası, tıpkı hayatımın son günü gibi. Hep ertelediğim iki şey. Özür dilerim sevgim, ben yapamadım. Senin hayaline tutunmak bile beni yaşatırken artık olmayan bir şeye tutunmak beni çok yoruyor. Çok yoruldum. Her gün seni beklemekten, sonu gelmeyen serumlar yemekten, annemden, hatta psikoloktan bile. O da senin hiç var olmadığını benim beynimin bi' yanılması olduğunu ve hiç öyle birinin var olmadığını söyledi. Söylesene sevgim, hiç var olmadın mı sen? Beraber ağladığım adam kimdi öyleyse? Bana beni kırmaktan korkar gibi bakan adam kimdi? Yaralarımı öpen adam kimdi? Benim için ölü papatyalar açtıran kimdi? Kimdi onlar sevgim? Ölmen sorun değil sevgim. Bende ölürüm böylece yine beraber olabiliriz ama... Hiç var oldun mu ki? Eğer hiç var olmayan birine tutulduysam nasıl tekrar bir araya gelirdik sevgim? Bunca yıldır hayaline tutunmuş olamazdım, hayalinle yatıp kalkmış olamazdım sevgim. Sevgim sen olmadan ben var olamazdım.

Sen yoksan ben nasıl var olabilirim ki sevgim?

Şimdi hastane binasının tepesinde intihar defterimle karınca gibi duran insanlara bakıyorum. Sen hiç var olmamış olamazsın, Taehyung. Sen öldün, bu yüzden gelmiyorsun.

Bilirsin tedavim yüzünden hep hastanelerde süründüm, hastanelerden nefret ederim. Hemde çok! Şimdi intiharımın en sevmediğim yerde en sevmediğim renk bir defterle yapmak o kadar da iğrenç değilmiş. Sonuçta sana geleceğim değil mi? Üzerimde beraber seçtiğimiz gömlek ve şortumla. Ne de olsa artık giyebileceğim daha özel bir gün yok.

Ben seni istiyorum, sadece seni. Sevdiğim adamı istiyorum. İki buçuk yıldır görmediğim, sevdiğim adamı istiyorum.

Şimdi sana gelecektim ya zaten? Gelince bana tekrar kurabiyelerinden yapar mısın sevgim?

Lütfen beni yine evine kabul et olur mu sevgim?

Gözlerim doldu, karınca gibi görünen insanları görmek için gözlerimi kıstım. Kalemi defterin arasına bırakıp aşağı sarkıttığım bacaklarımı kendime çektim ve zorda olsa ayağa kalktım. En nefret ettiğim şeyi yaptım ve kendimi yokladım. Göğüs kafesim sayılabilecek kadar içine göçmüştü, bacaklarım incecik kalmiş, kollarım yoklukla varlık arasındaydı. Yüzümün içeri göçtüğüne emindim, her ne kadar saçlarım stresten dökülse de güzeldi bence. Şu an tek beğendiğim şeyim buydu. Sende severdin, en son saçlarıma dokundun, tekrar dokunur musun Taehyung?

"Yapmak istediğim bir şey varsa," deyip burnumu çektim ve ellerimi yan taraflarıma kaldırdım, tıpkı tavandaki yıldızları izler gibi kafamı kaldırdım. Yıldızlar bugün çok parlak değil mi sevgim? "... yapmam gerektiğini söylemiştin. Ben..." derin bir iç çektim.

"Ben sana gelsem, beni tekrar evine kabul eder misin hyung?"

Sorum havada asılı kaldı, cevap bekledim. Gelmedi.

Onu beklemiştim. O da gelmemişti.

Arkamdan bağırdıklarını duyabiliyordum ama takmadım. Onu çok özlemişti Jungkook.

"Sana geliyorum Taehyung," sağ gözünden akan yaş elmacık kemiğinden geçip aşağı doğru aktı sonunda. "Seni özledim..."

Oysa ne çok isterdi ilk ve son aşkı tarafından son kez saçının okşanmasını, son kez sımsıkı sarılmayı, son kez veda etmeyi. İşte belki, belki o zaman ruhu huzur bulurdu.

Binadan aşağı son sürat süzülürken bile Taehyung'u hayal etmeden duramadı. Son kez baktı güzel yüzüne, güzel gülüşüne. Son kez baktı, o da biliyordu.

Hiçbir şey gerçek değildi.

☆

ağliyon mu lanoç
dur daha bitmedi slskeoskedl