" Saatler geçecek. Günler. Haftalar. Belki de aylar. Korkmaya başlayacaksın. Açlık hissi diğer tüm hisleri bastıracak. O kadar acıkacaksın ki kendi etini yemeye başlayacaksın. Kalp atışların duyduğun tek şey olacak. Değişim başladığında yapacağın tek şey, normallerin seni bulmaması için dua edip saklanmak olacak.
Kaç.
İşlek bir caddede yürürken insanların seslerini duymazlıktan geleceksin. Böyle yapmalısın.
Nereye gidebilirsin?
Hiç bir yere.
Hiç bir yere gidemezsin.
Ama kaçmalısın.
Kaçmak zorundasın.
Damarlarından akan kanı hissediyor musun? Peki ya esen rüzgarı?
Hala dünyaya ait bu şeyleri hissediyor musun?
Aynada sana bakan kişiyi tanımıyorsun.
Korkuyor musun?
Korkmalısın.
Benim adım Alphonse. Ve seni küçük bir oyun oynamaya davet ediyorum. "
-
Gri gözleri olan çocuk aynı mektubu o kadar çok kez okumuştu ki, artık ezberlemiş sayılırdı.
Kalp atışları yavaşça hızlanırken Alphonse denen adamın ne tür bir manyak olduğunu düşünüyordu.
Ne tür bir manyak böyle bir şey yazardı?
Korkmaya başlamış mıydı? Evet.
Peki korkmalı mıydı?
Kesinlikle.
// ne yaptığım hakkında hiç bir fikrim yok //
