The Greatest Showman 2

1. Opgeruimd staat netjes

Phillip

De stoomlocomotief begon langzaam in beweging te komen. Dit was niet de eerste keer dat Phillip in een trein zat, hij was wel eens als kind met zijn ouders naar Washington gegaan. Dit keer ging hij weer naar Washington, maar niet met zijn ouders. Deze keer stond Anne naast hem. Ze had haar lichtroze pruik net afgedaan. Het maakte hem niet uit of Anne haar pruik ophad of niet. Hij hield even veel van haar donkerbruine krullen als van haar lichtroze nep haar. De trein maakte steeds meer vaart. Anne ging staan voor het kleine raampje, wat openstond. Haar krullen waaide naar achteren, haar gezicht uit. Langzaam sloot ze haar ogen. 'Phillip?' 'Ja?' 'Wat als de show niet genoeg succes maakt in Washington?' Phillip kwam naast haar staan voor het kleine raampje. 'Maak je geen zorgen, ik heb genoeg flyers laten printen. En bovendien, mond op mond reclame werkt ook goed. Zelfs de collega's van mijn vader hadden het erover' 'Heb je nog contact gehad met je ouders?' Het was even stil. Phillip dacht aan gisteravond.

Hij liep door de grote tuin van het landhuis van zijn ouders. Zijn vader was een rijke, succesvolle zakenman. Hij en zijn vrouw, Phillips moeder, waren typische keurige mensen. En net zoals iedere keurige zakenman en zijn vrouw, hadden ze iets tegen iedereen met een andere huidskleur dan blank. Phillip zag dat anders. Anne was net zo normaal als de meeste blanken waren, ze praatte normaal, ze liep normaal, ze lachte normaal, eigenlijk was Anne heel normaal. Anne was een hele normale trappiste, met een roze pruik en een gekleurd tintje. Maar het meest belangrijke aan Anne was dat zij hem blij maakte. Ben, de butler, had hem al aan zien komen vanuit het raam. Precies toen Phillip bij de deur was, deed Ben al open. 'Ben, kan ik alstublieft mijn ouders spreken?' 'Wie is dat?' Hoorde hij de stem van zijn vader vragen. 'Uw zoon' antwoordde Ben. 'Zeg maar tegen hem dat hij kan gaan, tenzij hij zijn excuses aanbiedt' 'Vader, voor wat zou ik mijn excuses moeten aanbieden?' Vroeg Phillip. Phillips vader kwam de enorme witte wenteltrap afgelopen. 'Je werkt voor Barnum en je gaat om met een getinte jongedame en jij vraagt je af waarom je je excuses zou moeten aanbieden.' 'Ik werk niet meer voor Barnum, vader.' Phillips vader keek hem aan met een verbaasde blik. 'Ik ben nu de baas van het circus.' Phillip kon de woede van zijn vader ruiken. 'En morgen vertrekken we naar Washington' voegde Phillip er nog bij. 'Phillip, ik geef je nog één kans' zijn vader duwde Ben een beetje aan de kant zodat hij dichterbij Phillip kon staan. Hij keek hem aan met woede in zijn ogen. 'Je gaat weg bij dat circus, en bij die getinte jongedame' 'Haar naam is Anne, en nee, ik ga niet weg bij mijn circus' 'Nou, dan wens ik je geen succes in Washington. Al mijn collega's praatten over dat domme circus, misschien zie je Mr. Robertson nog in Washington, hij woont daar. Mr. Robertson was een collega van zijn vader, die het niet zo goed met elkaar konden vinden. 'Maar vader-' 'Geen gemaar, en ik ben jouw vader niet meer. Je bent een schaamte voor de familie.' Viel zijn vader hem in de rede. 'Fijn' zei Phillip 'ik hoef geen familie te zijn van een man zoals jij. Ik respecteer namelijk iedereen met dromen en iedereen met een andere huidskleur dan blank.' Zijn vader sloeg de deur voor hem dicht. Opgeruimd staat netjes, dacht Phillip.