Cassandra

~ Μια Φίλη~

There was a ragged band that followed in our footsteps
Running before times took our dreams away
Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground
To a life consumed by slow decay.
------------------------------------------

Η μουσική είναι δυνατή και παρα την ένταση, τόσο γαλήνια.

Με απομακρύνει από την πραγματικότητα και μου δίνει μια θέση σε έναν άλλον κόσμο, στον οποίο είμαι επιτελους αυτή που ήμουν κάποτε.

Χωρίς να το καταλάβω αρχίζω να τραγουδάω και μαζί με τον Gilmour δημιουργούμε την πιο πονεμένη και σκοτεινά όμορφη μελωδία.

Τραγουδάω χωρίς να ακούω, χωρίς να αγγίζω. Τραγουδάω με την ψυχή μου και μόνο. Τα συναισθήματα μου εκφράζονται με λέξεις σε μια γλώσσα που μόνο εγώ καταλαβαίνω. Νιώθω χωρίς σταματημό.

"The grass was greener
The light was brighter
When friends surrounded
The nights of wonder"

Ξαφνικά επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Στο σπίτι μου. Στην καταθλιπτική ζωή μου. Στην Εύα. Στους χαμένους φίλους μου.

Κατεβάζω το κεφάλι μου χαμηλά, ετσι ώστε να κοιτάξω την καρδιά μου στα ματια. Μου λείπουν τόσο πολύ. Δεν έχει σημασία τι νιώθω για εμένα. Το μίσος για τον εαυτό σου δεν σημαίνει μίσος για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Βγάζω το κινητό μου αργά και διστακτικά από την τσέπη και το βλέμμα μου πέφτει κατευθείαν στο πρώτο όνομα στη λίστα επαφών.

"Δαφνη"

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πόσες φορές έχω κάνει την ίδια κίνηση τον τελευταίο καιρό. Συνήθως κοιτάω το όνομα της καποτε καλύτερης μου φίλης, αναπολώ τις ευχάριστες αναμνήσεις, τα γέλια, τις φωνές, το κουτσομπολιό και στη συνέχεια αφήνω το κινητό να πέσει από το χέρια μου, καθώς η όραση μου θολώνει από το δάκρυα της απελπισίας που με κατακλύζουν.

Το βλέμμα μου αρνείται να αφήσει το όνομα της να ξεγλιστρήσει. Το κοιτάω κάμποση ώρα.

"Κλείσε το, αφού αυτό θα κάνεις τελικά" με ειρωνεύεται η υπεροπτικη φωνούλα "Γιατί καθυστερείς το αναπόφευκτο;"

Δαγκώνω τα χείλια. Τα νιώθω να κοκκινίζουν. Ξεροκαταπινω. Και καλώ την επαφή.

Το βάζω στο αυτί μου γεμάτη άγχος, και περιμένω.

"Ναι;" ακούω την οικεία φωνή στο ακουστικό και χαμογελάω στις αναμνήσεις μου φέρνει.

Δεν απαντάω. Η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι να της μιλήσω. Ποιος ξέρει τι έχει περασει; Τι της έχει συμβεί όσο εγώ ανησυχούσα για τα δικά μου ασήμαντα προβληματα;"