Arkadaslar bunu ben coook onceden yazmistim, ama begenirseniz hikaye haline getirip uzatabilirim. Fikirleriniz benim icin cok onemli hepinizi opuyorum :*
1 Mart 2013
Dolu yasa hayatını, dilini keskeler sarmasın, öyle birini sev ki; gündüz güneşe gece yıldıza ihtiyaç kalmasın…
Hayatınızdan beklentileriniz nedir? İyi bir gelecek, iyi bir es, iyi bir araba ve ya iyi bir ev midir? Açık konuşmak gerekirse, sevgili günlük, ben ne iyi bir araba ne de iyi bir ev istiyorum. Kimsenin umursamadığı sağlımı geri istiyorum. Sağlık aslında 6 harften oluşur, peki 6 harften oluşan bir kelime sizin hayatinizi sizce ne kadar etkiliye bilir? Hiç dusundunuz mu? Sadece 6 harf. Tüm geleceğiniz sadece 6 harfe bağlı ise o zaman o 6 harf sizin en önemli parçanız olur hayatınızda.
Sağlık denince aklina ne gelir? Insanlar bir igneyi bile gozlerinde buyutup, igne olduktan sonra ‘ Ah’ ‘Vah’ yapanlara ne demeli? Igne olmak midir hasta olmak? Grip olmak midir insanlari bu kadar uzen? Evet, insanlarin boyle dusunceleri yoktur,cunku onlar daha saglikli olmanin ne kadar onemli oldugunu farkina varamayan topluluktur.
Gelelim bana sevgili gunluk umarim benide merak ediyorsundur. Adim Melisa 17 yasimda olmama ragmen hayatta normal bir insanin yasayabileceginden fazla seyler yasadim. Isyan etmiyorum, asla. Yanlis anlama beni, bu halimlede mutlu olmaya calisiyorum,sahte guluslerle. Galiba hayatta bundan sonrada pek mutlu olamayacagim. Hastaligim olan kanser git gide ilerliyor ve benim bu rutin hayattan sikilmama bir damla kaldi neredeyse. En çokta beni üzen ne oluyor biliyor musun? Arkadaşlarımı görünce ilk beni inceleyip sonra yanındakine fısıldamaları. Küçük adımlarla yanıma yaklaşırlar, acıma duygusu ile. En azından ben sağlığımı kaybetmişken onlar duygularını kaybetmiş. Bir sıfır öndeyim en azından. Annem ve babam ise beni hayata bağlamak için ellerinden gelen her şeyi yapıyorlar. Benden bir yas küçük olan kardeşim, Deniz, ise kendisinin pek fazla ilgi görmediğininden hep şikâyetçidir. Keşke bende normal bir hayat yaşıyor olsaydım da bende ailem tarafından bu kadar fazla ilgi görmeseydim.
Eskiden, normal ve sağlıklı olmayı her doğum gunumde dilerdim. Kucuktum o zaman bir mumun bana faydasi olacagini dusunurdum. Kendi kendine yanamayan bir mumun bana faydasi nasil olabilirdi ki? Kucukluk iste.
Birilerine muhtac olmadan yasamak isterdim. Geceleri rahatsizlandigimda tum ailemi ayaga kaldirmak istemezdim acikcasi. Onlarin gozlerinde ki endiseyi gorunce keske diyorum bazen keske kucukken bu hastalik ilk basladigi zaman olseydim. Onlari ugrastirmak zorunda kalmazdim en azindan. Onlarda benim gibi yiprandilar, yoruldular. Ben onlarin kendi hayatlarina devam etmelerini isterken annem ve babam israrla benimleler.
Buna mutlu olmam gerekir biliyorum. Bazen sabahlari gozumu actigimda odamda olmuyorum, her zaman gormeye alistigim hastane odasinda buluyorum kendimi. Annem ve babam bana endise ile bakiyor ikiside elimden tutmus ‘daha vaktin var’ dermiscesine bana bakiyorlar. Yavasca goz yasim akiyor yanagimdan, gormesinler diye hemen siliyorum. Cunku artik daha guclu olmaya karar veriyorum. Umudunu kaybetmis bir kizin bunlari demesi ne kadarda zor aslinda.
Saclarim dokuldugu icin annemle bir peruk almaya karar verdik. Normal sac rengim siyah oldugu icin yine siyah bir peruk aldik. Az vaktim varsa bile en iyi bir sekilde yasamak istiyorum. En iyi gunlerim bu gunler olsun istiyorum.
