Yazar 『texting』

ⅩⅩⅩⅤ

Bilinmeyen sevgilime özür dilerim.
Birinin gerçekten bana,
Aşık olmaya başladığına,
İnanamadığım için özür dilerim.
Özür dilerim bilinmeyen sevgilim,
Çok kör olabildiğim için özür dilerim.
Seni ve sahip olduğumuz her şeyi,
Arkada bırakmak istememiştim...

✎ ✐✎ ✐✎ ✐✎ ✐✎ ✐

Yaklaşık olarak 10 yıl önce, son gece, ben kriz geçirirken yanıma gelmiş; kollarımdan tutarak yanımda kalıp gitmeyeceğinden bahsederek beni sakinleştirmiş, sarılmıştı. Ama bilmediğimiz bir şey vardı, herkes bir gün giderdi.

Parmaklarımla oynamak gibi garip alışkanlıkları vardı. Sürekli uykusuzluk çekmekle kalmaz, insanlara, gece olduğu anda bağırmaya başlardı. Küçücük bedeniyle benim zayıf bedenimi sarıp sakinleştirirdi...

Hep bana Plüton derdi. Plüton'um...

Ve bu takma adın başlangıcı; samimi olup, krizlerimiz haricinde, birbirimizi ziyaret etmeye başladığımız bir gün, televizyonda gördüğümüz Plüton haberiyle başlamıştı. Ben durduk yere 'neden Plüton gezegen sayılmıyor ki?' diye çıkışıp, bağırıp çağırmıştım. Sanırım o zamanlarda bile normal bir kişiliğe sahip değilken, bu çocuğun beni o gün bile sakinleştirip bana bu takma adı takması takdire şayandı. Tatlıydık, eğlenmeyi bildiğimiz gibi acı çekmeyi de bilirdik, ne olursa olsun ayrılmazdık.

Ama o gün, hayat bir kez daha zevk alırcasına uzak tutmuştu bizi mutluluktan, ben o gün bir kez daha karşı çıkmıştım.

''HAYIR!'' diye haykırdım anneme doğru. ''Yapmayın!'' Gözlerimden akan yaşlar, onun acıyla bana bakışı, benim ailemin eşyaları toplayıp arabaya yüklemeleri, üvey kardeşim Umut'un beni tutup sakinleştirme çabaları...

Annem önümde diz çöküp benden özür dilerken, babamın işi için buradan gitmemiz gerektiğini, bunu anlayabileceğimi umduğunu, söylüyordu. Dinlemiyordum, kaçmak, onun yanına gidip ayrılamamak istiyordum. Biliyordum, tek nedeni babamın işi değildi, benim ve onun krizlerinden sıkılan bir çok komşunun şikayeti de bu olayda büyük bir rol oynamıştı. Biliyordum çünkü onlar, bizi şikayet ederken çok kez ailemle konuşmalarını dinlemiştim.

Ama hiç bir insan, şikayet ederken beni bir uçuruma sürüklediğini bilmiyordu. İnsanlar konuşurdu, siz bunların önüne geçemezdiniz.

Bundan bir süre önce öz annem ve babamla, benim isteğim üzerine uzun zaman sonra dışarı çıkıp eğleneceğimiz gün, arabada gereğinden fazla konuştuğum için onları kaybetmiştim. Eğer çenemi annemin uyardığı gibi kapalı tutsaydım, babam arkasını dönüp bana susmam için bağırmazdı ve önümüze çıkan arabaya çarpıp kaza yapmazlardı. Sanki bütün bedenim ve ruhum bunu biliyormuş gibi o günden sonra fazla konuşmayan, sessiz bir kişiliğe dönüşmüştüm. O gün kurtulan tek kişi olan beni bir yere götürüp neyi istediğimi sormadan, konuşmadığım ve tepkisiz kaldığım için, tedavi etme çabasına girmişlerdi. Bu da yetmezmiş gibi bana bir hayat belirlemiş, yetimhaneye getirmiş, 'burası senin yeni evin' demişlerdi.

Ve kendime gelip ne olduğunu sorduğumda başlamıştı her şey... Onların ölümü beni bitirmiş ve her gün kurtulamadığım bir acının esiri yapmıştı. İşler sonrasında yine kontrolüm dışında gerçekleşmiş ve bu sefer de beni birilerinin karşısına çıkarıp, 'bunlar senin yeni ailen ve erkek kardeşin' demişlerdi.

Her şey güzel gidiyordu, kısa süre içinde bana verdikleri ilgi beni tatmin etmiş, kısa süreliğine iyi yapmıştı.

İşlerin yeniden kötüleştiğinde ise onla tanışmıştım, Atlas'la.

Ta ki ona da veda ettiğim güne kadar, sonrasında bir daha onu bir çok kez aramama rağmen bulamamıştım. Şimdi ise bir anda karşıma çıkmıştı. Benden nefret etmiyordu, hala beni seviyordu ve bana aşık olduğundan bahsediyordu.

Duygularımın birbirine karıştığı zamanda, hıçkırıklarım ve kesik kesik aldığım nefesler bana yetmemişti. Umut bana sarılmış, iki kuzene, bana ne olduğunu sorup duruyor, bağırıyordu. Arda, Umut'u umursamadan telefonda biriyle konuşuyor; Rana ise Umut ve beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

Her şey birbirine girmişti, tam bir kaos ortamı vardı evimde.

●○●○●○●○●○

22.22

Zaman atlamalarının çok olduğu bir bölüm olduğundan umarım anlaşılır yazabilmişimdir. 

Ne düşünüyorsunuz?