Manolya Kokulu Hikâyeler

Hatıralar

"İnsanda hayallerin yerini anılar almaya başlamışsa, yaşlılık başlamış demektir."

James Berjer

Geçen yaz otoyolda araba sürmenin hız ve münakaşasından sıkılarak, eşim ve ben kumsala daha az seyahat edilen yoldan gitmeyi tercih ettik.

Maryland'in doğu kıyısında küçük bir duraksama, sonsuza dek aklımızda kalacak bir olaya yol açtı.

Yeterince basit bir şekilde başladı. Trafik ışığı kırmızıya döndü. Sinyalin değişmesini beklerken, solgun tuğlalı bir bakımevine gözüm takıldı.

Ön verandada beyaz hasır bir sandalyede oturan yaşlı bir hanımefendi vardı. Bana doğru bakan gözleri ona gitmem için bana işaret ediyormuş gibi göründü.

Trafik ışığı yeşile döndü. Birden, "Joe, arabayı köşeye park et," dedim.

Joe'nun elinden tutarak, bakımevine doğru yol aldım. Joe durdu ve, "Bir dakika bekle, burada kimseyi tanımıyoruz," dedi. İyi bir ikna kabiliyetiyle, amacımın buna değer olduğuna ikna ettim eşimi.

Manyetik alanının içine girdiğim kadın, sandalyesinden kalktı ve değneğine dayanarak bize doğru yürüdü.

"Durduğunuz için çok memnun oldum," dedi gülümseyerek. "Bunun için çok dua ettim. Oturup sohbet etmek için birkaç dakikanız var mı?" Verandanın oradaki tenha kısma kadar onu takip ettik.

Ev sahibemizin doğal güzelliği karşısında büyülenmiştim. Çok narin ama zayıf değildi. Ela gözlerinin köşesindeki kırışıklıklar dışında, onun fildişi cildinde tek bir çizgi yoktu, neredeyse şeffaftı. Onun ipeksi gümüş saçları düzgün bir topuz oluşturmuştu.

"Birçok insan buradan geçer," diye başladı, "Özellikle de yazları. Arabalarının camlarından bakarlar ve yaşlı insanların kaldığı eski bir ev dışında hiçbir şey görmezler. Ama siz beni, Meredith Hardy'i gördünüz. Zaman ayırdınız," dedi düşünceli bir şekilde. "Bazı insanlar bütün yaşlıların bunak olduğuna inanır. Ancak gerçek şu ki biz sadece yalnızız." Sonra kendiyle alay ederek, "Biz eskiler çok konuşuruz, değil mi?" dedi.

Çiçekli koton elbisesinin yakasındaki elmas şekilli kabartmaya dokunurken, adımızı ve nereli olduğumuzu sordu. Ben Baltimore deyince, yüzü aydınlandı ve gözleri parladı. "Kız kardeşim, Allah rahmet eylesin, tüm hayatı boyunca Baltimore'daki Goruch Bulvarı'nda yaşadı," dedi.

Heyecanlı bir şekilde ben de açıkladım, "Çocukken Homestead Caddesi'nden sadece birkaç blok ötede yaşadım. Kız kardeşinizin adı neydi?" dedim hemen Marie Gibbons'u hatırlayarak. Sınıf arkadaşım ve en iyi kız arkadaşımdı. Bir saatten fazla, karşılıklı olarak gençlik hatıralarımızı paylaştık.

Konuşmayla meşgulken elinde bir bardak su ve küçük pembe tabletlerle bir hemşire geldi. "Böldüğüm için kusura bakmayın," dedi. "İlaç ve öğle uykusu zamanı, Meredith. Her şeyi zamanında yapmak zorundayız, biliyorsun," dedi gülümseyerek ve hapını uzattı. Joe ve ben bakıştık.

Hiç itiraz etmeden ilaçları içti. "Birkaç dakika daha arkadaşlarımla kalamaz mıyım Bayan Kay?" diye sordu. Hemşire kibar ama kesin bir şekilde reddetti.

Bayan Kay elini uzatıp, kalkmasına yardım etti. Bir dahaki hafta kumsaldan dönerken durup onu göreceğimize dair söz verdik. Onun üzgün suratı memnuniyete dönüştü. "Bu muhteşem olur," dedi.

Güneşli bir haftadan sonra, Joe ile kumsaldan ayrıldığımız gün hava bulutlu ve kapalıydı. Gri renkli bulutlar altında bakım evi daha korkutucuydu.

Birkaç dakika bekledikten sonra, Bayan Kay göründü. Kenarına mektup iliştirilmiş bir kutu uzattı. Joe mektubu okurken, benim elimi tuttu.

Sevgili Canlarım,

Geçirdiğim bu son günler, iki yıl önce sevgili eşim Henry öldüğünden bu yana geçirdiğim en mutlu günlerimdi. Bir kez daha, beni seven ve ilgilenen bir ailem var gibi hissettim.

Geçen akşam doktorum kalp problemimden endişelendi. Ama ben mükemmel hissediyordum. Ve bu mutlu ruh halindeyken, hayatıma getirdiğini mutluluk için size teşekkür etmek istiyorum.

Canım Beverly, buluştuğumuz gün taktığım kabartma broş sizler için hediyemdir. Eşim bunu bana evlendiğimiz gün, 30 Haziran 1939'da vermişti. Annesine aitti. Zevkle kullan ve kızlarının ve onların çocuklarının da kullanmasına ümit et. Bu broşla sonsuz sevgim sizinle olsun.

Meredith

Ziyaretimizden üç gün sonra, Meredith uykusunda ölmüş. Broşu ellerimde tutarken yanaklarımdan gözyaşları akıyordu. Özenle broşu açtım ve gümüş kenarlarına kazınmış yazıyı okudum. 'Aşk sonsuza kadar.'

Hatıralar da... Sevgili Meredith hatıralar da sonsuza kadar...