MARDİN YOLCUSU (DÜZENLENİYOR)

2.Bolum

Hayat bazen çok garip sen oldu dersin olmaz olmadı dersin oluverir.
Ben eski hazar değilim artık. Kalbimi aska sevgiye kapatali yıllar oldu. Eski hazar ailesine iyi davranır onların lafından çıkmazdı.

Sadece şirkete gidip geliyorum. Babam öldüğünden beri aslanoglu aşiretinin başında ben varim. Ne kadar istemesemde ailem için sevdiklerim için mardinin düzeni için bu şarttı.

Mutluluk para mıdır ? Ben mutlu olmayı birakali yıllar olmuşken taş kalbimi ellerinin arasına alıp ısıtacak mucizeyi bekledim.
Babam benim için çok kiymetliydi, onun ölümüyle kendimi kaybetmiştim. Değiştim. Ama mucizeyi bekliyorum biliyorum o mucize bir gün gerçekleşecek.

27 yaşındayım. Uzun boyluyum mardinin kızlarının hayranı diye hatırlanan biriyim. Aska kalbimi kapatali çok oldu ama hala bir mucize olsun diye bekliyorum.
Kimseyle samimiyeti kurmak istemem sirketimdeki ilk kural budur! Samimiyet yasak!

Kapı tiklatilinca

"Gir!"diyip basimi kapıya çevirdim.

"Hazar ağam dediğiniz dosyalar getirildi " elimle masayı işaret edip adamı odadan kovdum.

Kimse benimle bir kelime edemez kimse!

Ben böyle büyüdüm sert ve soğuk!
Karşındakine iyi olursan ilk fırsatta senin tepene binerler.

Telefonum çalınca sinirle elime aldım. Annem arıyordu.

"Buyur anne"

"Ogull"annemin acı feryadiyla ayağa kalktım.

"Noldu anne neyin var ?!"

"Babannen uçak inerken rahatsızlanmis hastahaneye gidiyoruz"

"NE!hemen geliyorum hemen !"telefonu hızla kapatıp kapıyı açıp dışarı çıktım.
Özel asansorume binip adamim demiri aradim.

"Arabami hazırlayın hastaneye gidiyoruz!" Cevap vermesine fırsat vermeden hizlica arabama doğru gittim.

Demir beni kapıda bekliyordu. Anahtarimi alıp arabayı sürmeye başladım. Demir de yanımda sessizce oturuyordu. Benim sağ kolumdu. Küçüklükten beri yan yana büyüdük ailesi bizim calisanimizdi. Demir her ne kadar benim çalışanım olsa da tek sirdasim oydu.

"Ağam noldu neden hastaneye gidiyoruz" kafami ona çevirip tekrar yola baktım.

"Babannem...hastaneye kaldırmışlar"

"Nee" demir de benim gibi babannemi severdi çünkü bizim küçüklükten beri tek yanımızda olan oydu. Annem babamın laflarindan dolayı pek bizimle ilgilenmezdi. Sadece karnımızı dogurur giderdi.

Babannem babamın katı kurallarına ayak uydurmayip bizimle hep oynar ilgilenirdi. Çocuk gibi olurdu bazen ama büyüdükçe babannem kotulesiyordu görüyordum değişimini ama elimizden sadece ona doktorları seferber etmekten başka birşey gelmiyordu.

Hastahanenin oraya geldigimde annemlerde gelmişti.

Koşarak yanima gelip sarıldı. Ağlıyordu. Bense sadece bekledim susmasi için. Belki babamın sucuydu annemi bizden uzaklaştırmasi ama annem de karşı gelebilirdi. Annemsiz geçen geceler için çok aglamistim taki babam ölene kadar. Sonra annem eski haline dönüp benim gönlümü almaya, sarılmaya çalışıyordu. Babamdan aldığım bir huy ise yaşadıklarımı asla unutmam!

"Hadi daye girelim" annemi kız kardeşime itip içeri girdim. Adamlarim da arkadan demir ile girdi.

Annem çığlık atıp bir kızın yanına gidince hemen kafami onlara çevirdim.
Annem resmen kızın önünde yere düştü önünde eğilir gibi!sinirlerim tepeme cikarmaya yetmişti bu sahne.