The hunter game รวมนักฆ่าล่าเกมโหด

บรรณาการ

"ตื่น! ตื่น! ตื่น!วันนี้เป็นวันที่ยิ่งใหญ่ ใหญ่ ใหญ่"

เสียงของเอฟฟี่ ทรินกริตทำให้ฉันต้องรีบลุกออกจากเตียงกระทันหัน ฉันหยิบเสื้อแจ็กเก็ตสีดำมาสวมทับเสื้อยืดสีขาวจากนั้นก็รีบทำธุระส่วนตัวแล้วเผ่นออกจากห้องทันที

จริงสิวันนี้เป็นวันฤดูเก็บเกี่ยวนี่นาพวกเค้าถึงได้เอาเสียงของเอฟฟี่ ทรินกริตมาปลุกเรา ฉันเดินดิ่งไปยังห้องอาหารหยิบอาหารใส่ถาดแล้วเดินมานั่งรวมโต๊ะกับเพื่อนๆที่กำลังคุยเรื่องเสียงสูงแก้วแตกของเอฟฟี่กับใครจะเป็นบรรณาการในปีนิ้ ฉันคือพวกมืออาชีพทั้งชีวิตของฉันเกิดมาเพื่อเกมล่าชีวิต

มันเป็นเพราะฉันและคนอื่นๆในที่นี้ไม่มีครอบครัวพวกเราเป็นเด็กกำพร้าท่านนายกเทศมนตรีนำพวกเรามาเลี้ยงดูในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าจากนั้นถ้าโครมีแววเป็นนักฆ่าพวกเค้าก็จะนำตัวพวกเราไปที่ศูนย์ฝึกเพื่อสอนการเป็นนักฆ่าอย่างสมบูรณ์และเตรียมตัวสำหรับเกมล่าชีวิต

"ไง!เวนีเซีย"

เจนนี่ เธออายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี เธอเปรียบเสมือนน้องสาวของฉันเรามักไปไหนและทำอะไรด้วยกันจนผู้คนเรียกเราว่าฝาแฝดต่างสีผม มันเป็นเพราะฉันผมสีบลอนด์แต่เจนนี่ผมสีแดง

ฉันนั่งกินขนมปังพรางมองเพื่อนๆที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส แน่นอนพงกเรานั้นอยากจะด่าทอ แคปิตอลจนเต็มแก่แต่ถ้ามีคนได้ยินเราจะถูกนำตัวไปประหารชีวิต สิ่งเดียวที่เราทำได้คือได้แต่ด่าทอแคปิตอลในใจ
I hate ya capital

"ทำหน้าอย่างนั้นฉันรู้นะว่า...เธอกำลังคิดอะไร"

"คิดอะไร?"

"ฉันรู้แล้วกันล่ะน่า"

เจนนี่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ฉันจากนั้นก็ให้ความสนใจกับสลัดในจานต่อ

ฉันคงจะทำหน้าชิงชังไปหน่อยเจนนี่ถึงได้รู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

คิดแล้วก็รังแต่จะทำให้ตัวเองเดือดร้อนฉันอยู่นิ่งๆเหมือนเดิมดีกว่า