Κι όμως δεν ονειρευομαι

Κεφάλαιο 1

Επιτέλους οι γονείς μου βρήκαν έναν δάσκαλο φωνητικής για να έρχεται σπίτι μας και να μου κάνει μαθήματα.
Το κουδούνι χτύπησε.
Η μητέρα μου άνοιξε την πόρτα και εγώ περίμενα στον καναπέ, με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη μου.
Μαντέψτε ποιος ήταν.
Ο Νίκος.
Ο Οικονομοπουλος.
Από το σοκ ετριξα τα μάτια μου γιατί νόμιζα πως δεν έβλεπα καλά.
Αλλά όχι.
Ο δάσκαλος φωνητικής μου ήταν ο Νίκος Οικονομοπουλος.
Χαιρέτησε την μάνα μου και την ρώτησε που ήμουν, ενώ εκείνη με έδειξε με το χέρι της.
-Παρακαλώ, περάστε.
Είπε η μαμά μου και ο Νίκος με πλησίασε.
Έκατσε στον απέναντι καναπέ και μου χαμόγελασε.
Προσπάθησα να μην ΟΥΡΛΙΑΞΩ ενώ είμαι σίγουρη πως είχα γίνει κόκκινη σαν το πατζαρι.
Η μάνα μου ήταν ακόμα εκεί και τον ρώτησε αν θα ήθελε κάτι άλλο, εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και η μαμα μου  ειπε πως πρεπει να φυγει για το σουπερ μαρκετ και αν χρειαστούμε κάτι να παρουμε τηλέφωνο.
Είχαμε πλέον μείνει μόνοι μας και προσπαθούσα να το παίξω χαλαρή, αν και μέσα μου πέθαινα.
Σηκώθηκε όρθιος και ηρθε και έκατσε δίπλα μου.
Ένιωθα πως έχανα την Γη κάτω από τα πόδια μου και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
Τον κοίταξα με ένα σοκαρισμένο βλέμμα.
-Γιατί με κοιτας έτσι;
-Εεεε....
Προσπαθούσα να βρω λέξεις για να περιγράψω το πως ένιωθα αλλα με είχαν εγκαταλείψει.
-Εεεε...
Με αντέγραψε.
Γέλασα ψεύτικα γιατι στην πραγματικότητα ήθελα να κλάψω στην αγκαλιά του.
-Λοιπόν θα μου πεις το όνομα σου;
-εεμ..εγωω...εγώ είμαι η Αθηνά
-εε...εεγω..εγω Νομιζω ξέρεις ποιος είμαι οπότε δεν χρειάζεται να συστηθώ είπε επαναλαμβανοντας κάπως ηρωνικα αυτά που είχα πει εγω.
-Χεχε... ναι.... εμ... μπορώ να σε φωνάζω Νίκο;
-Ναι Αθηνουλα μου.
Εκείνη την στιγμή πραγματικά πεθανα. ΜΕ ΕΙΠΕ ΤΟΥ. πραγματικα πιστεύω οτι ονειρευομαι...
-Μου;
Με πλησίασε ακόμη πιο πολύ.
-Ναι γιατί, πειράζει;
-Όχι εντάξει...
-Ωραία. Λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε με τις αναπνοές.
Είχα τα χέρια μου στην κοιλιά σταυρωτά   και μου τα άφησε κάτω.
Τον κοίταξα πάλι σοκαρισμένη.
-Χαλάρωσε δεν δαγκωνω.
Έβαλε τα χέρια του στην κοιλιά μου και ευχήθηκα μην γουργουρησει γιατί δεν είχα φάει τίποτα για πρωινό.
Έκλεισα τα μάτια μου για να κάνω προσευχή στον Θεό μην κάνει κάνα περίεργο ήχο σαν φάλαινα που πνίγεται.
Μετά από λίγο έβαλε το άλλο χέρι του πάνω από το στήθος μου.
-Τωρα ανέπνευσε με τον ρυθμό της φωνής μου.
Έκανα αναπνοες με τον ρυθμό της φωνής του και σε κάποια φάση οι ήχοι που έκανε με αναστάτωναν(γενικά με αναστατώνει αυτός ο άνθρωπος).
Σταμάτησα να αναπνέω.(ναι, πεθανα αλλά εδώ με την έννοια ότι σταμάτησα να κάνω την άσκηση αναπνοής).
-Γιατί σταμάτησες;
-Κουράστηκα.
-Πρέπει να κάνεις αυτο που σου λέω όμως.
-Εντάξει θα το κάνω, δάσκαλε.
Είπα όλο ειρωνεία.
-Έτσι μπράβο. Μαθαίνεις πολύ γρήγορα και είναι η πρώτη σου φορά.
-Πρώτη τι;
-Πρώτη φορά που κάνεις μαθήματα φωνητικής.
-Α.
-Γιατί τι νόμιζες;
-Τίποτα εντάξει. Παμε παρακάτω;
-Ναι αν δεν κουράστηκες.
-Εντάξει ήταν η πρώτη μου φορά λογικό να κουραστω...
-Τι λες δεν συνεχίζουμε το μάθημα και να αφήσουμε τις πρώτες φορές;
-Ναι δάσκαλε.
Μέτα κάναμε τις νότες.
Μου μάθαινε να τραγουδάω μια μια τις νότες μέχρι που κάποια στιγμή, η φωνή μου βραχνιασε.
Κατεβασα το βλέμμα μου.
Σταματησε να μου λέει τις νότες.
Άφησε κάτω ένα βιβλιαράκι με τις νότες και σήκωσε το πιγούνι μου για να τον κοιταω στα μάτια.
-Είναι η πρώτη σου φορά οκ; Είναι λογικό να μην τα πηγαίνεις τόσο καλά. Απλώς χαλάρωσε οκ;
Μου είπε και χαιδεψε το μάγουλο μου.

Χευυ πως σας φάνηκε; πείτε σχόλια και θα προσπαθησω σύντομα 😭να σκεφτώ και την συναιχια 😏